Κατατέθηκε στη Βουλή το λεγόμενο «νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» του υπουργείου Δικαιοσύνης, σύμφωνα με το οποίο, μεταξύ άλλων, «..τιμωρείται και όποιος με πρόθεση δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο (π.χ. προφορικά, δια του Τύπου ή του διαδικτύου), εγκωμιάζει, επιδοκιμάζει, αρνείται κακόβουλα τη σημασία των εγκλημάτων γενοκτονίας ή κατά της ανθρωπότητας και των εγκλημάτων πολέμου, καθώς και του Ολοκαυτώματος και του ναζισμού…».
Αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ οι συνήθως λαλίστατοι "προοδευτικοί" που κόπτονται για τα «δικαιώματα», καθώς και κάποιοι φωνακλάδες "συντηρητικοί" τηρούν σιγήν ιχθύος, σφυρίζουν αδιάφορα ή επικροτούν το νομοσχέδιο, ακόμα και ο ΓΑΠ (!) ήταν αντίθετος σε κάθε μορφής ''λογοκρισία'' της “ρητορικής του μίσους”, λέγοντας επί λέξει: "...να μην έρθει το κράτος να υπονομεύσει την ελευθερία έκφρασης, δηλαδή ο αστυνομικός να σου πει "δεν σου επιτρέπω αυτή την άποψη"). Αυτή ήταν η απάντησή του το 2010, όταν ήταν πρωθυπουργός, στην ερώτηση «Σκοπεύετε να θεσμοθετήστε μέτρα κατά της ρητορικής του μίσους»; (εδώ το βίντεο).
Στις 26 Φεβρουαρίου 2011 ο αριστερός δημοσιογράφος Γιάννης Τριάντης, με αφορμή τον τότε λεγόμενο «νόμο Καστανίδη» (πάλι «για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία»), έγραφε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ σε άρθρο του με το τίτλο «Η Ελλάδα ενέδωσε»:
«Με το νομοσχέδιο… θεωρείται ποινικό αδίκημα η δημόσια έκφραση αιρετικής γνώμης για «εγκλήματα γενοκτονίας»! Με άλλα λόγια, αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη από την κρατούσα (π.χ. για τη γενοκτονία των Αρμενίων ή για το Ολοκαύτωμα) ή διατυπώνει κριτικές επιφυλάξεις για τέτοια ιστορικά γεγονότα, μέσω του Τύπου ή του Διαδικτύου, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο χρόνια και χρηματική ποινή έως τριών χιλιάδων ευρώ... Δυστυχώς, η Ελλάδα ενέδωσε και -αντιγράφοντας τον άθλιο, κατάπτυστο και φασιστικό νόμο Γκεϊσό, της Γαλλίας- ποινικοποιεί τη γνώμη και την άποψη για ιστορικά γεγονότα...
...Όπως και στη Γαλλία, θα απαγορεύεται η έκδοση βιβλίων που προσεγγίζουν κριτικά τις γενοκτονίες (αμφισβητώντας π.χ. την ακρίβεια ορισμένων στοιχείων), θα ποινικοποιούνται πανεπιστημιακές εργασίες με παρόμοιο αντικείμενο…..Στη Γαλλία, με βάση τον νόμο Γκεϊσό, απαγορεύτηκε το βιβλίο του Ροζέ Γκαρωντύ για το Ολοκαύτωμα και ο συγγραφέας σύρθηκε στα δικαστήρια, ενώ ανάλογα κρούσματα σημειώθηκαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με θύματα συγγραφείς και ιστορικούς (π.χ. Ιρβινγκ)... «Η Ιστορία υπολογίζει στη μνήμη, δεν υποτάσσεται όμως σ' αυτήν», σημειώνει ο Πιερ Βιντάλ Νακέ, υπερασπιζόμενος το δικαίωμα οιουδήποτε να διακινεί χωρίς νομικές επιπτώσεις απόψεις και θεωρίες, ακόμη και αν είναι δημαγωγικές ή κατάπτυστες. Διότι, όπως λέει, «Η Ιστορία δεν είναι δικαστικό αντικείμενο. Σ' ένα ελεύθερο κράτος ούτε η Βουλή ούτε η δικαστική αρχή είναι αρμόδιες να ορίσουν την ιστορική αλήθεια»... Δυστυχώς, η Ελλάδα ενέδωσε. Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε..."
Στις 27 Φεβρουαρίου 1998 στη Γαλλία, με βάση το λεγόμενο Νόμο Γκεϊσό, απαγορεύτηκε το βιβλίο «Θεμελιώδεις Μύθοι της Ισραηλινής Πολιτικής» (Les Mythes fondateurs de la politique israelienne) του Γάλλου ιστορικού και φιλόσοφου Ροζέ Γκαρωντύ που εξέδωσε το 1996, το οποίο θεωρήθηκε ότι αποτελεί «Άρνηση του Ολοκαυτώματος» (ο συγγραφέας δεν αμφισβήτησε το ολοκαύτωμα αυτό καθ’ εαυτό, αλλά το μέγεθός του, θεωρώντας ότι υπερεκτιμήθη ο αριθμός των θυμάτων και ότι "το ολοκαύτωμα δεν συνέβη όπως μας λένε"). Δικαστήριο τον καταδίκασε σε φυλάκιση με αναστολή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γκαρωντύ υπήρξε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Γαλλίας, από το οποίο διεγράφη το 1970, ενώ έμεινε κρατούμενος επί 33 μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατά την διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας από τους Γερμανούς.
Ο Νόμος Γκεϊσό (Gayssot Law ή στα γαλλικά: Loi Gayssot), που ψηφίστηκε στις 13 Ιουλίου 1990, καθιστά αδίκημα στη Γαλλία το να αμφισβητήσει κάποιος την ύπαρξη ή το μέγεθος των "εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας", όπως ορίζονται στον Χάρτη του Λονδίνου του 1945, βάσει του οποίου καταδικάστηκαν οι ηγέτες των Ναζί από το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο στη Νυρεμβέργη το 1945 - 1946 (άρθρο 9).
Το όνομα προέρχεται από τον αναπληρωτή του Κομμουνιστικού κόμματος Jean-Claude Gayssot ο οποίος πρότεινε το νόμο. Είναι ένας από τους πολλούς ευρωπαϊκούς νόμους που απαγορεύουν την "Άρνηση του Ολοκαυτώματος".
Στην ελληνική έκδοση του βιβλίο (εκδόσεις «Νέα Θέσις», 1996), υπάρχει ο παρακάτω πρόλογος από τον Δημήτρη Κολλάτο:
«Δεν θα υπερασπιστώ τις θέσεις του Roger Garaudy ούτε θα κρίνω την αξία των στοιχείων πού παραθέτει στο βιβλίο αυτό. Βιβλίο, πού όσο κι αν φαίνεται περίεργο έχει απαγορευτεί στη Γαλλία. Χώρα πού πραγματικά σέβεται - σεβόταν ; - την ελεύθερη έκφραση. Θα υπερασπιστώ όμως με φανατισμό το δικαίωμα του Roger Garaudy νά γράφει ελεύθερα αυτό πού πιστεύει. Γιατί, κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα αυτό και γιατί πιστεύω βαθιά ότι ο Roger Garaudy το δικαιούται περισσότερο από όλους μας. Αγωνίστηκε χωρίς να υπολογίσει τη ζωή του, όταν οι περισσότεροι Γάλλοι η κρύφτηκαν ή συμβιβάστηκαν με τους Γερμανούς.
Μόνος αυτός από τους Γάλλους κομμουνιστές ηγέτες (ήταν τότε Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ. Κ. Γαλλίας, Γερουσιαστής, Καθηγητής σε δύο Πανεπιστήμια) αρνήθηκε και ύψωσε γενναία φωνή διαμαρτυρίας στη ρωσική κατοχή της Τσεχοσλοβακίας. Στα ρωσικά τανκς είπε όχι και βρέθηκε απομονωμένος να λοιδορείται από αυτούς πού ήταν μέχρι πριν λίγο σύντροφοι». […]
Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Γκαρωντύ στο επίμαχο βιβλίο του :
Να καταργηθεί ο νόμος Γκαιϋσσό, νόμος ολοκληρωτικός
Δεν απομένει σήμερα στην αστυνομία της σκέψεως παρά να μας ενοχοποιήσει στο όνομα ενός νόμου που ατίμασε όχι μόνο το «Κομμουνιστικό» Κόμμα και το «Σοσιαλιστικό», που το προώθησαν, αλλά και όλα τα πολιτικά κόμματα που, αφού τον πολέμησαν ως αντιπολίτευση, δεν τολμούν να τον καταργήσουν όντας στην εξουσία, φοβούμενα το ‘λόμπυ’.
Κατά την συζήτηση στην Βουλή της 2ας Μαΐου 1990, όπου και ψηφίστηκε ο «νόμος Γκαιϋσσό», προσδιορίστηκε ο αντικειμενικός στόχος του νόμου: «Πρόκειται για την θεσμοθέτηση μιας νέας ποινικοποιήσεως με σκοπό να κατασταλεί αυτό που ονομάζεται «ρεβιζιονισμός» (Εφ. της Κυβ. σ. 912). «Ο ρεβιζιονισμός πρέπει να τιμωρείται διότι αποτελεί φορέα αντισημιτισμού» (Εφ. της Κυβ. σ. 956).
Το συγκεκαλυμμένο νόημα αυτού του νόμου είναι ότι δεν υπάρχει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, παρά μόνο αν στρέφεται κατά των Εβραίων. Η συνεδρίαση έλαβε χώρα κάτω από υψηλή επίβλεψη. Ένας βουλευτής σημείωσε (Εφ. της Κυβ. σ. 905):
«βρισκόμαστε απόψε ενώπιον μιας εξαιρετικής παραστάσεως. Σπανίως βλέπουμε στις συνεδριάσεις μας τόσους δημοσιογράφους και τόσες τηλεοπτικές κάμερες. Θέλουν νά δείξουν ότι αυτοί που θα ψηφίσουν “ΚΑΤΑ” αρνούνται να αγωνισθούν κατά του ρατσισμού».
Ο κύριος Τουμπόν (Jacques Toubon, Δεξιός πολιτικός, σήμερα - τότε- υπουργός Δικαιοσύνης) τόνισε: «Δεν είναι νόμος κατά του ρατσισμού, είναι χειραγώγηση» (Εφ. της Κυβ. σ. 929) και προσθέτει: «ο νόμος που πρόκειται να ψηφίσουν ανταποκρίνεται μόνο σε μία κίνηση για τα μέσα μαζικής ενημερώσεως» (Εφ. της Κυβ. σ. 936).
Προς όφελος ποίου;
Ήδη σε ένα άρθρο της «Λιμπερασιόν» της 5-7-1983 ο κ. Λύκ Ροζενβάϊγκ έγραφε: «Η “ΛΙΚΡΑ”* χαίρει ενός ανήκουστου προνομίου: ο νόμος της 1ης Ιουλίου 1972, που καταργεί τις φυλετικές διακρίσεις, της δίνει την εξουσία να λέει με έναν απόλυτο αυτοματισμό ποιος είναι αντισημίτης και ποιος όχι. Μόνη αυτή κρίνει το σκόπιμο των διώξεων και κατευθύνει, μέσα στο πλαίσιο του νόμου, το χέρι των δικαστών που έχουν περιορισθεί στον ρόλο της καταγραφής της συκοφαντίας».
* ‘LICRA’ σημαίνει Διεθνής Λίγκα κατά του Ρατσισμού και του Αντισημιτισμού (Ligue Internationale Contre le Racisme et l'Antisémitisme). Η LICRA δημιουργήθηκε μετά την δολοφονία του Ουκρανού πολιτικού και πατριώτη Σιμόν Πετλιούρα (Symon Petliura) από τον Εβραίο Sholom Schwartzbard στις 25 Μαΐου 1926 στο Παρίσι. Το 1927, ο εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος Bernard Lecache δημιούργησε την «Λίγκα εναντίον του Πογκρόμ». Ο τωρινός πρόεδρος είναι ο Alain Jakubowicz.
Ο «νόμος Γκαιϋσσό» επαυξάνει αυτή την δύναμη και ο κ. Τουμπόν διευκρινίζει: Αυτή η πρόταση έγινε από την «ΛΙΚΡΑ» στην διάρκεια των εργασιών της συμβουλευτικής Επιτροπής των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» (Εφ. της Κυβ. σ. 948).
Ας σημειωθεί ότι σήμερα Πρόεδρος αυτής τής Επιτροπής είναι ο κ. Καν, μέγας ηγέτης της «ΛΙΚΡΑ».
Κατά του «νόμου Γκαιϋσσό» ψήφισαν οι κ.κ. Σιράκ, Ζυππέ, Σεγκέν και οι σημερινοί Υπουργοί Δικαιοσύνης και Εσωτερικών (κ.κ. Τουμπόν καί Ντεμπρέ) και άλλοι 265 βουλευτές.
Αναρωτιόμαστε τι (ή ποιος) τους εμποδίζει σήμερα να καταργήσουν αυτόν τον νόμο τον όποιο τότε τόσο φανερά είχαν πολεμήσει.
Ένας μεγάλος Γάλλος νομομαθής, καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Ασσά και μέλος του Ινστιτούτου, ο κ. Φρανσουά Τερρέ, γράφει: «Αυτό το ολοκληρωτικού πνεύματος κείμενο θεσμοθετεί το ποινικό αδίκημα του αρνητισμού. Ο νομομαθής εναπόκειται να αγρυπνήσει για την διάσωση των θεμελιωδών ελευθεριών που πλήττονται από τον νόμο Γκαιϋσσό (πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρόεδρος της βουλής και της Γερουσίας, 60 βουλευτές, 60 γερουσιαστές) : την ελευθερία της σκέψεως και εκφράσεως. Η Ιστορία δεν βρίσκει τους κριτές της στα δικαστήρια. Πως να τεθεί, λοιπόν, εμπόδιο στην εφαρμογή του νόμου Γκαιϋσσό αφού αυτοί που μπορούσαν πριν την δημοσίευσή του από το Συνταγματικό Συμβούλιο, να επιτύχουν την ακύρωσή του, δεν είχαν το θάρρος να το πράξουν; Ο συγγραφέας προτείνει την προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου για να απαλλαγούμε από τον «ειδεχθή χαρακτήρα ενός νόμου που επαναφέρει το αδίκημα της γνώμης («Λε Φιγκαρώ» 15-5-1996).
Είναι θλιβερό να χρειάζεται η προσφυγή σε ένα ξένο δικαστήριο για να θυμίσουμε στην Γαλλία ότι αποτελεί Κράτος Δικαίου.
Στο ίδιο φύλλο εφημερίδας, ένας αναγνώστης μιλά για την «επικίνδυνη σχιζοφρένεια μιας χώρας όπου ο Σαλμάν Ρουσντι είναι ήρωας ενώ ο Ροζέ Γκαρωντύ στερείται δικαιώματος εκφράσεως και ο Αββά Πιέρ (Abbe Pierre) έχει παραδοθεί στην γενική κατακραυγή».
Ζητώντας ο πρόεδρος της «ΛΙΚΡΑ» στην Ελβετία κ. Βοντόζ να διωχθώ (στην Ελβετία!), προκαλεί την απάντηση του κ. Ζώρζ Άντρέ Σεβαλλάζ, πρώην Προέδρου της Ελβετικής Ομοσπονδίας που γράφει: «Όντας ιστορικός, εκπλήσσομαι από αυτό το πνεύμα μακαρθισμού κάθε φορά πού θίγεται το Ολοκαύτωμα» (Εφημερίδα της Γενεύης, 2-5-96).
Στην Γαλλία, στην συζήτηση της βουλής στις 21-6-91, για τον νόμο Γκαιϋσσό ένας βουλευτής, ο κ. Τουμπόν, σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης, πρότεινε να απορριφθεί: «Είναι πολύ βαρύ πολιτικό και νομικό σφάλμα... ένας περιστασιακός νόμος... γλιστράμε προς το αδίκημα της γνώμης... η αρχή του έγκειται στο να καθορίζεται η ιστορική αλήθεια από τον νόμο αντί να την αφήσουμε να λεχθεί από την ιστορία... αυτός ο νόμος, είμαι σίγουρος, δεν θα εφαρμοσθεί ποτέ» («Εφημερίς της Κυβερνήσεως» 22-6-1991, σελ. 3571).
Και σήμερα ακόμη, ένας άλλος βουλευτής μας προσκαλεί να συλλογισθούμε για την «επίσημη αλήθεια η οποία “ακινητοποιεί” την ιστορία». Υπενθυμίζοντας ότι ο νόμος είχε ψηφισθεί την στιγμή της υποθέσεως του κοιμητηρίου Καρπαντρά, εξηγεί, υπό τον τίτλο «ένας ολέθριος νόμος», τις συνθήκες της ψηφίσεως:
«Ένα είδος σιωπηρού εκβιασμού ασκήθηκε στους βουλευτές: όποιος δεν ψήφιζε τον νόμο, θα καθίστατο ύποπτος “αρνητισμού”. Ισχυρές ομάδες επιρροής είχαν δημιουργήσει, εκείνη την εποχή, ένα αρρωστημένο κλίμα».
«Πρόκειται, προσθέτει, για έναν νόμο που επιβάλλει μια επίσημη αλήθεια. Πράγμα που αρμόζει μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και όχι σε μία δημοκρατία» («Λε Φιγκαρώ, Παρασκευή 3-5-96).
Αν θυμηθούμε, όπως λέει ο Μαξ Κλώ στις «Σημειώσεις της εβδομάδος», στο ίδιο τεύχος, ότι «ο νόμος Γκαιϋσσό της 13 Ιουλίου 1990 ποινικοποιεί τον “αρνητισμό” δηλαδή την αμφισβήτηση των εγκλημάτων που διεπράχθησαν από τους Ναζί κατά των Εβραίων, μπορούμε να μαντέψουμε ποιες ήσαν οι “ομάδες επιρροής” που ασκούσαν έναν “σιωπηρό εκβιασμό” στους βουλευτές και γιατί, σήμερα, δεν έχουν το σθένος να τον καταργήσουν, όπως λέει ο καθηγητής Τερρέ.
Γνωρίζουμε, λοιπόν, ποιο λόμπυ διευθύνει και τηλεκατευθύνει τους Προέδρους της Δημοκρατίας (παλαιούς ή νέους), τις Εθνοσυνελεύσεις, τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, τα Κόμματα όπως και τις Εκκλησίες, και πόσο δύσκολο είναι, μέσω αυτών των συκοφαντών ή των σιωπών, να βοηθήσει κανείς εκατομμύρια Γάλλων καλής πίστεως να ελευθερωθούν από μισό αιώνα «πλύσεως του εγκεφάλου», καλύπτοντας τον ρόλο που παίζει το ψεύδος στην στρατηγική της παγκοσμίου κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών και του μισθοδοτουμένου φύλακός τους των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής μ’ ένα σχέδιο αποσυνθέσεως όλων των κρατών της περιοχής (του οποίου το σχέδιο “Κιβουνίμ” δεν αποτελεί παρά απλό σκίτσο).
Αλλά, εναντίον της νύχτας, η αλήθεια διαπερνά.
Οι προσπάθειες για να μας κάνουν να σιωπήσουμε θ’ αποβούν επί ματαίω. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να μας σκοτώσουν. Το ξεδίπλωμα του μίσους εναντίον των παραποιημένων γραπτών μας, κλήση κανονική προς δολοφονία, αποδεικνύει ότι ορισμένοι το σκέπτονται, όπως δεν είχαν βρει παρά το κάτεργο για να φιμώσουν τον ΝΤΡΕΫΦΟΥΣ. Όμως αυτό αποτελεί νέα απόδειξη ότι εναντίον μας δεν μπορούν να βρουν κανένα άλλο επιχείρημα.
