Έχουμε δε την εντύπωση ότι, εάν τους ζητούσε κανείς να πολεμήσουν στα σύνορα έναν «συμβατικό» εχθρό, όπως το 1940, θα απαιτούσαν την ενυπόγραφη βεβαίωση ότι, δεν θα πέθαιναν στη μάχη – διαφορετικά θα προτιμούσαν να παρακολουθήσουν την εισβολή άνετα από την τηλεόραση, ακούγοντας κάποιον δημοσιογράφο να βρίζει και να «καταριέται» την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τους εχθρούς της πατρίδας τους, εφευρίσκοντας «ψεκασμούς» και θεωρίες συνωμοσίας.
Επομένως, πρόκειται για «σκλάβους εκ πεποιθήσεως», οι οποίοι δεν έχουν καμία επιθυμία για αλλαγή, αποδέχονται αναντίρρητα το όποιο καθεστώς, αποποιούνται τις προσωπικές ευθύνες, κοιτούν «ο καθένας τη δουλειά του», ενώ εγκρίνουν σιωπηλά τα μέτρα που επιβάλλονται.
Γιατί τότε παραπονιούνται για όλα όσα τους συμβαίνουν; Γιατί αλήθεια
τοποθετούνται (λεκτικά βέβαια) εναντίον άλλων κρατών, όταν οι ξένοι «ηγεμόνες» προσπαθούν απλά να κερδίσουν από την τάση των σημερινών Ελλήνων για σκλαβιά και για εκμετάλλευση;
Αναμφίβολα, η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί μία νομοτελειακή διαδοχή στην αλυσίδα όλων των προηγουμένων, οι οποίες οδηγούσαν ανέκαθεν την Ελλάδα σε οδυνηρά αδιέξοδα – ενώ η επόμενη, όποια και αν είναι αυτή, είμαστε σίγουροι πως θα συνεχίσει την «παράδοση», αφού κανένας Πολίτης δεν διαμαρτύρεται και δεν επαναστατεί.
Συμπεραίνεται λοιπόν ότι, δεν είναι τόσο η μειοψηφία των «κακών» ή ανίκανων Ελλήνων αυτή που οδηγεί μία πανέμορφη, πάμπλουτη και μοναδική χώρα στον πλανήτη, στη φτώχεια και στη σκλαβιά – αλλά η πλειοψηφία των καλών και ικανότατων συμπατριωτών μας, η οποία αδρανεί απελπιστικά, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αδιαφορεί για τα πάντα.
Η απίστευτη ατομικότητα και η ολοκληρωτική έλλειψη συλλογικότητας, η οποία εμφυτεύθηκε στους σημερινούς Έλληνες από τις «ξενόφερτες» πολιτικές τους ηγεσίες, παράλληλα με την έντεχνη αποκοπή τους από την ιστορία, από το «θεϊκό» πολιτισμό και από τους προγόνους τους, είναι οι αιτίες που θα τους οδηγήσουν τελικά στα σκουπίδια της ιστορίας – ίσως επειδή έχουν μάθει πλέον να ζουν σε μία πλαστή, εικονική, ψεύτικη πραγματικότητα, οικοδομημένη στα θεμέλια ατελείωτων συμβιβασμών, με περιορισμένους ορίζοντες και χωρίς κανένα όραμα.
