Εθνικό κράτος και ελευθερία

Ελευθερία είναι η μη δέσμευσης της ιδίας κινήσεως μιας οντότητας. Κατά τον εθνικισμό, ως ελευθερία ορίζεται η μη δέσμευσης της φυσικής κινήσεως της οντότητας, όπου ως φυσική κίνησης νοείται η δραστηριότης η ομόρροπος προς το συμφέρον της φυσικής κοινότητος εις την οποία ανήκει. Φυσική κοινότητα δε, είναι είτε η φυλή είτε το Έθνος.(Πολιτική Ορολογία, Δήμ. Ευαγγελίδης). «Ελευθερία χωρίς τάξιν και πειθαρχίαν είναι αναρχία» έλεγε ο εθνικός κυβερνήτης Ι. Μεταξάς. Με απλά λόγια μπορούμε να πούμε ότι «Στο εθνικό κράτος η ελευθερία του κάθε πολίτη τελειώνει εκεί όπου αρχίζει το συμφέρον του Έθνους».

Οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μας με τους δημοκράτες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Επομένως και στο θέμα της ελευθερίας, οι ιδεολογικές θέσεις μας απέχουν παρασάγγας από αυτές των δημοκρατών. Μας κατηγορούν εκτός των άλλων οι δημοκράτες εμάς τους εθνικιστές ότι στο Εθνικό κράτος δεν υπάρχει ελευθερία. Αντιθέτως στα δημοκρατικά καθεστώτα πιστεύουν και διακηρύττουν ότι ελευθερία υπάρχει σε όλες τις εκδηλώσεις των ενεργειών του πολίτη, που κατά το δημοκρατικό πολιτικό καθεστώς είναι οι γνωστές κατ’ ευφημισμό δημοκρατικές ελευθερίες. Οι δημοκράτες προσδιορίζουν την έννοια της ελευθερίας σύμφωνα με τα δικά τους θέλω και πιστεύω. Όλοι όμως οι δημοκράτες συμφωνούν, ότι πρωταρχικό σημείο αναφοράς στην δημοκρατία είναι η ελευθερία της γνώμης, και συνήθως αναφέρονται στα ατομικά δημοκρατικά δικαιώματα. Άρα κατά τους δημοκράτες η δημοκρατία είναι δικαίωμα.

Στο Εθνικό κράτος η ελευθερία είναι υποχρεωτική Αντίθετα στο Εθνικό κράτος η ελευθερία είναι υποχρεωτική. Και για να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο το Εθνικό κράτος θεωρεί την ελευθερία του λαού, καθήκον, που εκφράζεται δια της κοινωνικής υποχρεώσεως κάθε ατόμου να ενεργεί σύμφωνα με αυτό που ωφελεί το σύνολο της κοινωνίας. Με όσα λοιπόν προαναφέραμε στο Εθνικό κράτος ο πολίτης είναι υποχρεωτικά ελεύθερος, ενώ αντίθετα στο δημοκρατικό καθεστώς είναι ελεύθερος δικαιωματικά. Πιστεύουμε λοιπόν, ή μάλλον είμαστε απόλυτα σίγουροι, ότι από τις δύο περιπτώσεις ελευθερίας που προαναφέραμε, αυτή την οποία υποστηρίζουμε εμείς οι Εθνικιστές, δηλαδή ο πολίτης να είναι υποχρεωτικά ελεύθερος και να πράττει ότι ωφελεί το σύνολον είναι η πλέον σωστή. Διότι όταν ωφελείται το σύνολο της κοινωνίας, ωφελείται και ο ίδιος ο πολίτης, ως μέρος του εθνικού κοινωνικού συνόλου. Αντίθετα στο δημοκρατικό καθεστώς όπου η ελευθερία ασκείται δικαιωματικά, ο κάθε πολίτης μπορεί ελεύθερα να συγκρούεται για τα δικαιώματα του, με άλλον πολίτη και από την σύγκρουση αυτή άλλοι να βγαίνουν ωφελημένοι και άλλοι ζημιωμένοι. Φυσικά από την σύγκρουση αυτή των δικαιωμάτων στην δημοκρατία, ζημιωμένος θα βγει ο οικονομικά ασθενέστερος. Επομένως στο δημοκρατικό καθεστώς ωφελημένοι πάντα βγαίνουν οι οικονομικά εύρωστοι και ζημιωμένοι αυτοί οι οποίοι δεν έχουν οικονομική ευρωστία.

Στην δικαιωματική ελευθερία ωφελούνται οι οικονομικά δυνατοί Επομένως, εις την ελευθερία που είναι δικαιωματική, ωφελούνται πάντα οι δυνατοί. Δηλαδή υπερισχύει η ελίτ του πλούτου, οι κεφαλαιοκράτες οι οποίοι έχουν την δυνατότητα λόγω αυτής της ιδιότητας τους, να υπερισχύουν και να καταπιέζουν τους οικονομικά ασθενέστερους. Και όλα αυτά προκειμένου να αυξήσουν τον κερδοσκοπικό τους πλούτο μέσα από την δικαιωματική ελευθερία που τους επιτρέπει το καθεστώς της δημοκρατίας. Αντίθετα στο Εθνικό κράτος όπου η ελευθερία θεωρείται καθήκον εκεί υπάρχουν μόνο ωφελημένοι. Και συμβαίνει αυτό διότι δεν υπάρχει σύγκρουση δικαιωμάτων των πολιτών αφού κάθε πολίτης ελεύθερα προσπαθεί για την ωφέλεια του συνόλου οπότε ωφελείται και ο ίδιος. Στο εθνικό κράτος υπάρχει αγαστή συνεργασία παραγωγικού κεφαλαίου και εργαζομένων κάτω από την υψηλή εποπτεία του κράτους. Το οποίο παρεμβαίνει κατασταλτικά μόνο σε τυχόν διαφορές που μπορούν να προκύψουν και οι οποίες επιλύονται προς το συμφέρον και των δύο μερών. Σύμφωνα λοιπόν με όσα προαναφέραμε μεταξύ Εθνικού κράτους και δημοκρατικού καθεστώτος υπάρχει χαώδης διαφορά ως αναφορά την ελευθερία των πολιτών.

Η ελευθερία δεν μπορεί να βλάπτει το κράτος Ο άνθρωπος μέσα στις αναγκαιότητες της προσωπικής του ζωής περιλαμβάνει και την προσπάθεια για την κατάκτηση της προσωπικής του ελευθερίας. Πρέπει να έχει ελευθερία, να σκέπτεται, να επιχειρεί. Να μπορεί να ενεργεί για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Όλα αυτά τα παρέχει το Εθνικό κράτος μέσα από την υποχρεωτική ελευθερία. Μία μόνο ελευθερία δεν μπορεί να επιτρέψει, αυτήν η οποία θα βλάψει τον λαό, το κράτος, το έθνος. Στην δημοκρατία μέσω της δικαιωματικής ελευθερίας οι εξουσιαστές προσπαθούν να παρασύρουν τον λαό και να τον οδηγήσουν στην ασυδοσία. Ο άνθρωπος οδηγείται στην εξάρτηση από την κομματοκρατία και η προσωπικότητα του υποδουλώνεται στην εκάστοτε τυχούσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία.


Το εθνικό κράτος κτυπώντας τις διχόνοιες μεταξύ των πολιτών δεν τους στερεί την ελευθερία. Διότι εάν οι πολίτες μισούνται και εξοντώνονται μεταξύ τους τότε αυτή η ελευθερία ας μας λείπει. Άλλωστε αυτό συμβαίνει στα δημοκρατικά καθεστώτα που οδηγούν τα κράτη στην υποδούλωση και την εξαθλίωση. Ελευθερία πολιτική σημαίνει να έχεις την κυβέρνηση εκείνη η οποία θα εκπροσωπεί όλα τα μέλη της κοινωνίας και όχι μια μικρή μερίδα κάθε φορά της ολότητας. Ένας λαός είναι πραγματικά ελεύθερος και κυρίαρχος όταν κατορθώσει να καταπνίξει τις επιθυμίες του χάριν του εθνικού κοινωνικού συμφέροντος. Διαφορετικά σε αυτό το κράτος με το πρόσχημα της ελευθερίας, ο λαός του θα υποδουλωθεί στα προσωπικά του πάθη στην αναρχία και την ασυδοσία. Τελειώνουμε με τα λόγια του Σοφοκλή: «Ένα κράτος, όπου η αυθάδεια και η ελευθερία τού να κάνει κανείς ότι θέλει μένουν ατιμώρητα, μπορεί να είναι κανένας σίγουρος γι’ αυτό, ότι μετά από ένα ευτυχισμένο ταξίδι τελειώνει βυθισμένο μέσα στην άβυσσο».