Η Ελλάδα δε διαθέτει, δυστυχώς (ούτε) σοβαρή ελίτ

Του Μάνου Οικονομίδη

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί αφόρητα να μην υποκύψει στον σκανδαλισμό της απόλυτης απαξίωσης της τρέχουσας εθνικής ηγεσίας του τόπου, αναφορικά με τις ευθύνες της για μια κρίση διαρκή, βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη.

Μια κρίση που, εκτός από το αυθόρμητο χαμόγελο των Ελλήνων, αφαιρεί από την κοινωνία μας
το δικαίωμα της προσδοκίας ενός καλύτερου μέλλοντος. Το δικαίωμα στο όνειρο, αυτό που… κάποτε λέγαμε ότι δεν φορολογείται.

Η κρίση της Ιστορίας προφανώς και θα είναι αυστηρή. Με όλους. Μόνο που για τον καθένα το μερίδιο ευθύνης θα διαφέρει, ανάλογα με την έκθεσή του σε δυνατότητα κρίσιμης, συλλογικής παρέμβασης.

Υπάρχει φυσικά η ατομική ευθύνη του καθενός, υπάρχει ωστόσο και η συλλογική ανεπάρκεια. Εκείνων που, ως εκ της θέσεώς τους έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας. Και άλλων που, ακόμη και χωρίς το προχωρημένο δικαίωμα υπογραφής, μπορούν να επηρεάσουν την εθνική διαδρομή. Εκκινώντας από τον επηρεασμό της εθνικής συνείδησης.

Ο μέχρι σήμερα απολογισμός είναι βαθιά μελαγχολικός. Ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων. Λειτουργεί ως ανατροφοδότης και μεγάλος επιταχυντής της κρίσης, αντί να συσπειρώνει δημιουργικές δυνάμεις, να εμπνέει και να καθοδηγεί.

Μια ηγεσία, πνευματική, οικονομική και… άλλη, πολύ μακριά από τον μέσο όρο που θα μπορούσε να γίνει ανεκτός για μια κοινωνία που υποτίθεται ότι ανήκει στις προηγμένες.

Και μια ακόμη, ακραία μοιραία απουσία. Δυστυχώς, η Ελλάδα της κρίσης δεν διαθέτει (ούτε) σοβαρή ελίτ. Υπό την έννοια της γραμμής άμυνας ενός υποσυνόλου, που σε κάθε κοινωνία έχει τον ρόλο της εφεδρείας για κρίσιμες στιγμές.

Σαν και αυτή που βιώνουμε εμείς από τη στιγμή που, ο τελευταίος των Παπανδρέου υπέγραψε την ένταξή μας στα Μνημόνια απώλειας της εθνικής αυτοδιάθεσης.

Οι ελίτ, όσο απωθητικές και αν είναι σαν έννοια, νοοτροπία και ιστορική διαδρομή, διατηρούν την ίδια στιγμή φυσική αναγκαιότητα ύπαρξης για μια κοινωνία.

Εμείς, είμαστε και σε αυτή την παράμετρο άτυχοι. Γόνοι, τζάκια, ανεπάγγελτοι, βουλιμικοί για εξουσία και… καλοπέραση, οι εκπρόσωποι της ελληνικής (δήθεν) ελίτ, συνεχίζουν να ζουν τον μύθο τους. Τον προσωπικό μύθο τους.

Προφανώς σε βάρος της κοινωνίας. Σε βάρος δικό μας. Σε βάρος του τόπου και του μέλλοντός μας.

Μοιραίοι και άβουλοι συνάμα. Και την ίδια ώρα, χωρίς συναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω μας. Γύρω τους. Παραδομένοι στην ασημαντότητά τους.