Εάν την Ελλάδα διοικούσαν Έλληνες και όχι Ελληνόφωνοι προδότες

Η Ελλάδα έχει ένα αποκτημένο, επιβεβλημένο από την ιστορία και την σημερινή πραγματικότητα ρόλο, καθήκον να αναδειχθεί σε ηθική δύναμη της περιοχής της Μικράς Ασίας και της Μεσοποταμίας.

Από την δεκαετία του ’80 και πολύ περισσότερο σήμερα, έπρεπε να είναι αυτός ο ελληνικός ορίζοντας. Τόσο οι προηγούμενοι όσο και οι σημερινοί κάτοχοι των θεσμών, εγκλωβισμένοι σε παλιά δόγματα - είναι ένα είδος παλαιοημερολογιτισμού – αποδεικνύονται ανεπαρκείς να το κάνουν με πολλούς έξυπνους πολιτικά τρόπους. Έτσι καταλήγουν να ανέχονται και να στηρίζουν τον νέο κύκλο της τουρκικής γενοκτονικής βαρβαρότητας, καθιστάμενοι επιπλέον μέρος, στιγμή των σχεδίων απόκρυψής της. Έχουμε προβολή μιας φυσιολογικής, νομιμοποιημένης, ηγεμονικής μάλιστα τουρκικής εικόνας και εικόνας δορυφόρου για την χώρα μας.

Τα παραδείγματα, οι γκάφες είναι πολλές. Ας μείνουμε σε ένα.
Ακούω πολύ καλά λόγια για τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ κ. Αποστολάκη. Δεν μπορεί όμως ο Έλληνας αρχηγός ΓΕΕΘΑ να φωτογραφίζεται δίπλα στον Ερντογάν και στον τούρκο αρχηγό ΓΕΕΘΑ, τη στιγμή που στη βόρεια Κουρδία, στις κουρδικές πόλεις βρίσκονταν σε εξέλιξη μια νέα γενοκτονία, με φυσικό αυτουργό τον τουρκικό στρατό.

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας, του Υπουργείου Εξωτερικών και το Μαξίμου δεν προστάτευσαν τον Έλληνα αρχηγό ΓΕΕΘΑ αλλά και την μνήμη, την ευαισθησία, την ταυτότητα και το κύρος της χώρας. Μπορούσαν να μην συμμετάσχουν στην συνάντηση των αρχηγών ΓΕΕΘΑ των Βαλκανίων ή να μείνουν στην άκρη της φωτογραφίας και όχι στο κέντρο δίπλα τους. εκεί μπορούσε να είναι κάποιος Βαλκάνιος με ιστορική γενοκτονική παράδοση. Οι tagliagole που λένε στα ιταλικά, όχι Έλληνες.

Λίγες μέρες πριν από αυτό το συμβάν, κατά την εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ με την συμμετοχή δύο ευγενών εκπροσώπων του κουρδικού λαού , των κ.κ. Ντεμιρτάς και Μουσλίμ, επανάφερα την γραμμή του ηθικού ρόλου της χώρας αναφερόμενος μάλιστα και στις ένοπλες δυνάμεις της.