Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης: Μια οφειλόμενη απάντηση στους ανιστόρητους του κλεπτοκρατικού τόξου

Στις 26 Οκτωβρίου η Θεσσαλονίκη γιόρτασε τον πολιούχο της πόλης, Άγιο Δημήτριο καθώς και την απελευθέρωσή της από τους Οθωμανούς μετά από μακροχρόνια σκλαβιά. Η απελευθέρωση της πόλης ήταν ίσως η κορυφαία στιγμή των Βαλκανικών αγώνων. Φυσικά την πόλη αυτή, όπως και την ευρύτερη περιοχή, τη διεκδικούσαν από την αρχή των Βαλκανικών Πολέμων τόσο η Ελλάς όσο και η Βουλγαρία. Αρχικά οι γείτονές μας είχαν προσεγγίσει τους Ελληνικούς υπόδουλους πληθυσμούς επικαλούμενοι τον κοινό απελευθερωτικό αγώνα κατά των Οθωμανών. Και είναι αλήθεια ότι αρκετοί Έλληνες αρχικά πείσθηκαν από την προπαγάνδα τους. Αργότερα όμως αποδείχθηκε ότι οι Κομιτατζήδες επεδίωκαν την προσάρτηση της ελληνικής γης στο βουλγαρικό κράτος.

Η απελευθέρωση της πόλης μας κατέληξε σε αγώνα δρόμου. Οι Έλληνες πορεύονταν τάχιστα προς τη Θεσσαλονίκη προκειμένου να εισέλθουν πρώτοι και να την ενσωματώσουν στην απελευθερωμένη Ελλάδα. Αντίστοιχα οι Βούλγαροι κινήθηκαν προς την περιοχή της Ανατολικής Θράκης και οι Σέρβοι προς το Μοναστήρι και τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, μέρος της οποίας κατέχεται σήμερα από τους Σκοπιανούς (οι οποίοι πλέον σφετερίζονται και την ονομασία, αυτοαποκαλούμενοι «Μακεδόνες»).

Με τον ελληνικό στρατό και το πολεμικό ναυτικό αναδιοργανωμένα και έτοιμα για τη «ρεβάνς» του «Μαύρου '97» (του ατυχούς πολέμου του 1897) η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στις 5 Οκτωβρίου του 1912, στο πλευρό των Βαλκανικών Συμμάχων, πρώτο εκ των οποίων είχε κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το Μαυροβούνιο. Το ελληνικό σχέδιο περιελάμβανε προέλαση προς Μακεδονία (με στόχο τη Θεσσαλονίκη) και Ήπειρο (με στόχο τα Γιάννενα).

Τα Ελληνικά στρατεύματα τρέπουν σε φυγή τους Οθωμανούς και έπειτα από νικηφόρες μάχες η Στρατιά Θεσσαλίας στράφηκε προς τα ανατολικά, με στόχο την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Ο Ελληνικός στρατός συνέχισε την πορεία του. Στις 18 του μήνα ο υποπλοίαρχος Νικόλαος Βότσης διείσδυσε τη νύχτα στο λιμάνι, τορπίλισε το τουρκικό πολεμικό «Φετίχι Μπουλέντ» και στη συνέχεια διέφυγε. Επρόκειτο για ένα γεγονός που επηρέασε το ηθικό των οθωμανικών δυνάμεων. Η κρίσιμη μάχη για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης δόθηκε στα Γιαννιτσά, στις 19 και 20 Οκτωβρίου. Η τοποθεσία είχε επιλεγεί από τους Τούρκους αξιωματικούς ως τοποθεσία που ευνοούσε τη διεξαγωγή αμυντικής μάχης. Τη θέση υπερασπιζόταν η 14η Μεραρχία Σερρών, συν τις δυνάμεις που είχαν υποχωρήσει από το Σαραντάπορο.

Στην ελληνική πλευρά τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα πιεστικά, καθώς είχε γίνει γνωστό πως ο βουλγαρικός στρατός κατευθυνόταν επίσης προς τη Θεσσαλονίκη. Ως εκ τούτου, αν και το επιτελείο δεν είχε επαρκείς πληροφορίες για τη σύνθεση και το μέγεθος της τουρκικής δύναμης, αποφασίστηκε η άμεση επίθεση, η οποία άρχισε στις 19 του μήνα. Ακολούθησε γενική επίθεση κατά των τουρκικών θέσεων με αποτέλεσμα τη διάσπαση των εχθρικών γραμμών. Οι Ελληνικές δυνάμεις έφτασαν έξω από τα Γιαννιτσά. Η τουρκική δύναμη άρχισε να συμπτύσσεται, ωστόσο οι ελληνικές δυνάμεις δεν πρόλαβαν να περάσουν έγκαιρα τον Λουδία με αποτέλεσμα το ασφαλές πέρασμα του Αξιού από τα υποχωρούντα οθωμανικά στρατεύματα.

Ο Ελληνικός Στρατός ήταν πλέον κοντά στη Θεσσαλονίκη και η διαπραγμάτευση για την παράδοσή της άρχιζε. Η καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων δημιουργούσε προβλήματα στην ελληνική πλευρά. Σύντομα όμως οι όροι παράδοσης που πρότεινε η Ελλάδα έγιναν αποδεκτοί από τους Οθωμανούς και στις 26 Οκτωβρίου -ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου- η Θεσσαλονίκη ήταν και επίσημα ελληνική.

Όσον αφορά στη βουλγαρική προέλαση προς τη Θεσσαλονίκη, από τις 26 Οκτωβρίου ο Κωνσταντίνος είχε στείλει μήνυμα προς το Βούλγαρο στρατηγό Θεοδωρώφ που κατευθύνονταν με μία μεραρχία προς τη Θεσσαλονίκη, ότι η πόλη είχε ήδη απελευθερωθεί και ότι μπορούσε να διαθέσει τις δυνάμεις του σε άλλες επιχειρήσεις. Ωστόσο ο Θεοδωρώφ έστειλε απεσταλμένο αξιωματικό στον Ταχσίν Πασά ζητώντας του να υπογράψει πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης, επιδιώκοντας να εμφανιστεί ως συναπελευθερωτής της πόλης. Ο Ταχσίν αρνήθηκε και μάλιστα ζήτησε την προστασία του ελληνικού στρατού, επειδή μονάδες του που είχαν ήδη παραδοθεί στους Έλληνες δέχονταν βουλγαρικές επιθέσεις.

Η βουλγαρική δύναμη έφτασε έξω από τη Θεσσαλονίκη στις 28 Οκτωβρίου με τον Θεοδωρώφ να ζητά να μπει μέσα στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εν τέλει επετράπη η είσοδος δύο βουλγαρικών ταγμάτων. Πρακτικά, μπήκε στην πόλη ένα Σύνταγμα.

Αυτή η πόλη, αυτές οι περιοχές της Μακεδονίας που για την ελευθερία τους πολλοί στρατιώτες ανά τους αιώνες έδωσαν τη ζωή τους σήμερα προδίδονται από τις πολιτικές παρατάξεις που καταδυναστεύουν τη χώρα μας. Παραχωρείται το όνομα «Μακεδονία» προς τους σκοπιανούς παραχαράκτες της ιστορίας, αδιαφορεί όλο το κλεπτοκρατικό τόξο για τη δραστηριοποίηση αλλοεθνών πρακτόρων και παράλληλα, σιωπηρά επικροτεί το έργο τους. Οι Έλληνες εθνικιστές, αντιλαμβανόμενοι τις κρίσιμες περιστάσεις που περνά το Έθνος μας, στεκόμαστε μπροστά σε όλους αυτούς που επιδιώκουν την εθνική δολοφονία μας και προς όποιον μας ζητά να παραδώσουμε την πατρίδα μας, φωνάζουμε «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ».

Μας ειρωνεύονται, φυσικά, ότι στο τέλος ο Λεωνίδας πέθανε, θέλοντας να μας αποθαρρύνουν. Πέθανε ο Εφιάλτης, πέθαναν οι Θηβαίοι και όλοι όσοι μήδισαν. Όχι όμως ο Λεωνίδας, μήτε οι υπερασπιστές των Θερμοπυλών. Εκείνοι έγιναν Ήρωες, περνώντας στην αθανασία. Γνωρίζουμε λοιπόν, πολύ καλά και τη δική μας κατάληξη και τη δική τους. Δε μας τρομάζει η πρόσκαιρη νίκη τους, γιατί γνωρίζουμε ότι νομοτελειακά θα χαθούν. Νομοτελειακά θα νικήσουμε!