Η λογική της Ηθικής

Ποιο είναι σωστό και ποιο λάθος; Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι όταν βρίσκεται κάποιος αντιμέτωπος με ένα ηθικό πρόβλημα, μπορεί να βασιστεί στη λογική.

Η άποψη αυτή είναι εσφαλμένη. Στην πραγματικότητα, οι ηθικές κρίσεις, προέρχονται συχνά από μια άμεση αίσθηση, και όχι μόνο από το λόγο.

Σε ένα άρθρο του (2010) σχετικά με την ηθική συλλογιστική, οι Paxton και Greene υποστηρίζουν ότι η ηθική συλλογιστική είναι η συνειδητή πνευματική δραστηριότητα που υπάρχει στον καθένα μας, και βοηθάει στις ηθικές κρίσεις όταν είναι συμβατές με τις συνολικές ηθικές αρχές μας.

Μερικές από τις κατευθυντήριες απόψεις για την πορεία της ζωής και για τις αξίες της είναι προκαθοριστικές για την απόδοση, την επιτυχία και την εξέλιξη του ανθρώπου σε όλους τους χώρους και σε όλες τις δραστηριότητές του. Οι κατευθυντήριες απόψεις και οι εσωτερικές αξίες για την πορεία της ζωής μέχρι σήμερα υποβαθμίζονται ολοένα, και αντιμετωπίζονται σαν μεταφυσικά ζητήματα, διότι δεν ευνοούν τα σχέδια, τις επιθυμίες και τους στόχους του φιλόδοξου και υλιστικού τρόπου ζωής που προωθεί το ''σύστημα".

Η συνοχή της δράσης με τις ηθικές αρχές είναι το κλειδί.

Η διάνοια αυτενεργεί με το στοχασμό και τη γλώσσα. Διατηρεί την εμπειρία, διαμορφώνει απόψεις και αξίες, επικεντρώνεται στη γνωστική δραστηριότητα, επηρεάζει και δημιουργεί την εξωτερική συμπεριφορά και τις διαθέσεις. Όταν κάποιος το αγνοεί, οδηγείται σε ένα ανόητο διαχωρισμό των συναισθημάτων, των επιθυμιών, των ορμών ακόμα και της ψυχής.

Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα της διατήρησης και επεξεργασίας του αισθητού εσωτερικού του κόσμου, χωρίς να περιορίζεται απο τον χρόνο και τον χώρο. Σκέφτεται και διαμορφώνει μία εμπειρία, τα επεξεργάζεται στη μνήμη του, ξεχωρίζει τις πληροφορίες με προσοχή, και τελικά η απόφασή του επηρεάζεται άμεσα απο τη διανόηση, μνήμη και φαντασία.

Η συνέπεια μια λογικής απόφασης δεν σημαίνει ότι ο συλλογιστικός δρόμος, σας οδήγησε σε μια ηθική απόφαση. Ο ψυχολόγος Leon Festinger έχει αναπτύξει μια γνωστική θεωρία παραφωνίας, και διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι βιώνουν δυσφορία στη διεξαγωγή δύο αντιφατικών ιδεών στο μυαλό.

Ο Festinger δηλώνει ότι όταν ένα άτομο γνωρίζει τον παραλογισμό των πραγμάτων που δεν συνδέονται ψυχολογικά το ένα το άλλο, με διάφορους τρόπους, τότε προσπαθεί να γίνει πιο συνεπής." Επιπλέον, γράφει ότι η "παραφωνία παράγει εσωτερική δυσφορία και προκύπτουν πιέσεις μείωσης ή εξάλειψης της δυσαρμονίας."

Με άλλα λόγια, γίνεται μια οδυνηρή συνειδητοποίηση όταν μια ηθική κρίση που κάνετε δεν είναι σύμφωνη με τις αρχές σας. Η ηθική είναι διαχρονικά δεμένη με την αμεροληψία, την ειλικρίνεια, την αυτοσυγκράτηση, τη γνώση, με το δίκαιο και με την ανεκτικότητα, και αποσκοπεί στον εσωτερικό προσανατολισμό ενός ατόμου.

Χωρίς τον ηθικό προσανατολισμό, ο άνθρωπος παραμένει ένα ζώο με μια πιο αναπτυγμένη μνήμη, ένας άψυχος τυχαίος περαστικός της ζωής, με αυταπάτες για τη ζωή του και τροφοδοτεί την αδικία και τη δυστυχία.

Η ηθική του Αριστοτέλη είναι τελεολογική, αφού αποσκοπεί στην πραγματοποίηση της επιδίωξης που είναι ενύπαρκτη σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής. Ο προσδιορισμός των πράξεων προωθούν την αληθινή ευτυχία του ανθρώπου.Και το τέλος είναι η ευδαιμονία.

Ο Αριστοτέλης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι οφείλουμε να ζούμε ενάρετα. Η ενάρετη ζωή δεν αποτελεί μέσο για την πραγμάτωση μιας επιδίωξης, αλλά την πραγμάτωση αυτής της επιδίωξης.

Η αρετή είναι βαθιά ριζωμένη συνήθεια, γνώρισμα του χαρακτήρα, και προδιάθεση της ψυχής. Αυτή η προδιαθέση και δραστηριότητα της ψυχής μας ωθεί να αισθανόμαστε και να ενεργούμε έτσι ώστε να είναι σύμφωνη με τον ενάρετο βίο. Η αρετή είναι συνήθεια, και προϊόν καλλιέργειας. Προβλέπει σωστά συναισθήματα, και βοηθάει στη διαδικασία της επιλογής. Ο καλός χαρακτήρας δεν δημιουργείται από μια καλή πράξη, αλλά από την αδιάκοπη σμίλευση του χαρακτήρα.

Στη σημερινή κοινωνική ηθική των πραγμάτων, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν είμαστε ακόμα σε θέση να έχουμε ηθικό συλλογισμό, χωρίς στην πραγματικότητα να βιώνουμε μια ταλαίπωρη συναισθηματική κατάσταση. Είναι πιθανό κάποιοι να μην μπορούν, ή να μην θέλουν να αισθανθούν πραγματικά τον πόνο μια λογικής συλλογικιστικής σκέψης. Αυτό τους κάνει ασυνεπής στην ηθική κρίση, καθώς βιώνουν δυσφορία και προσπαθούν να την αποφύγουν υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει λογική στο συναίσθημα πόνου.

Η ψυχολογική δυσφορία οδηγείται από συγκίνηση, και αντικαθιστά τη σωστή διαίσθησή του ενεργώντας με ανήθικο τρόπο για να αποφύγει την ταλαιπωρία.
Το συναίσθημα καθοδηγεί τις ηθικές κρίσεις, χρησιμοποιώντας την εξουσία της αυτόβουλης ενέργειας, που δεν καθοδηγείται όμως από την επιθυμία για την αλήθεια.

Πρέπει να αναγνωρίζουμε ότι η λογική του σωστού και λάθους καθορίζει τις επιλογές μας, και την κατάληξη των αποφάσεών μας. Μόνο έτσι μπορούμε να οδηγηθούμε στην αρετή, και την αυτογνωσία.