Βρισκόμαστε λίγο πριν τη νέα άλωσή μας...

Οι Έλληνες παραλυμένοι παρακολουθούν αποχαυνωμένοι την έλευση των Τούρκων, για μια ακόμα φορά.

Η οικονομική κρίση είναι μόνο μέρος της τραγωδίας. Στην ουσία η οικονομική κρίση δεν είναι παρά ένα μονόπρακτο σε σχέση με την τραγωδία που πλησιάζει.

Οι Έλληνες που έχουν οικονομική επιφάνεια ή τέλος πάντων την ικανότητα και το δαιμόνιο να την αποκτήσουν φεύγουν για το εξωτερικό, είτε σε όμορες χώρες είτε πιο μακριά.

Αυτοί που μένουν πίσω, ακόμα και οι αδιάφοροι με τα θρησκευτικά, προσβλέπουν προς την εκπλήρωση των προφητειών.Ποιες είναι αυτές οι προφητείες; Μακάρι να γνωρίζαμε..Τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια γίνεται ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή δήθεν προφητειών και προρρήσεων. Το κακό άρχισε από έναν πανέξυπνο βιβλιοπώλη ο οποίος με τηλεοπτική εκπομπή του από το 2000 προωθούσε την προφητολαγνεία. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εάν οι αναπαραγόμενες προφητείες ανταποκρίνονται στην αλήθεια τουλάχιστον σε ότι αφορά την πηγή τους. Ο καθένας, πολλές φορές ακόμα και επώνυμα,βγαίνει και λέει ότι ο τάδε Γέροντας του είπε εκείνο, του είπε τ άλλο. Δεκαπέντε χρόνια προφητολαγνείας και πλέον κανείς δεν ξέρει ποια είναι η αλήθεια.

Όπως είναι φυσικό σε όλες τις μόδες και ρεύματα, έτσι και στην προφητολαγνεία έχουν διαμορφωθεί δύο τάσεις.Η μία πρεσβεύει την απόλυτη καταστροφή, την ανθρωπιστική τραγωδία, την πείνα και τελικά την εισβολή των Τούρκων. Η άλλη τάση πρεσβεύει την απόδοση της Κωνσταντινούπολης στην Ελλάδα και αυτό με κάποιο μυστηριώδη τρόπο χωρίς να επεξηγείται επαρκώς.Μάλιστα δε η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι την Πόλη θα μας παραδώσουν οι Ρωσοι.

Οι δύο παραπάνω τάσεις παρόλο που υποστηρίζουν διαμετρικά αντίθετες εξελίξεις δεν παύουν να επικοινωνούν μεταξύ τους, σχηματίζοντας έτσι μια γκρίζα περιοχή -σε ένα ήδη γκρίζο πεδίο αποχαύνωσης- στην οποία είναι κοινός τόπος η εξαθλίωση και η πείνα (λιμός). Υπάρχουν βέβαια και άλλες τάσεις που εκπορεύονται από τις δύο κύριες, όπως ακριβώς με όλα τα δόγματα, έτσι και η προφητολαγνεία έχει γίνει δόγμα μέσα στο χριστιανικό δόγμα. Όσοι θρησκεύονται είναι πολύ κοντά πλέον στην παγίδα να παρατήσουν κατά μέρος την ορθόδοξη λατρεία και να αρχίσουν να λατρεύουν την προφητειολογεία. Όσοι δεν θρησκεύονται έχουν μπερδέψει την προφητειολογεία με τον μυστικισμό και γενικά έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση εκτός ελέγχου η οποία ούτε με την Ορθόδοξη λατρεία συνάδει αλλά ούτε και με φυσιολογική αντιμετώπιση της πραγματικότητας από ώριμα άτομα.

Υπάρχει βέβαια και μια τρίτη τάση, αυτή των αριστεριστών οι οποίοι πιστεύουν ότι τελικά οι δικές τους προφητείες περί επικράτησης του κομμουνισμού βρίσκονται λίγο πριν την εκπλήρωση τους και ότι η σημερινή κυβέρνηση επιτέλους θα μας μετατρέψει σε Καμπότζη των Χμερ Ρουζ ή τέλος πάντων σε Λενινιστικό παράδεισο.

Η δεισιδαιμονία και η ιδεοληψία είχαν επικρατήσει ακριβώς και πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Πέρα όμως από την δεισιδαιμονία υπήρχαν και τότε χαρακτηριστικά ανάλογα με τα σημερινά, οικονομική διάλυση, χάσιμο εδαφών ( θυμάστε ότι το 1974 χάσαμε το 37% της Κύπρου) κατάλυση της κοινωνικής συνοχής, διαφθορά και άλλα.

Οι προφητείες καλά κάνoυν και υπάρχουν. Η ερμηνεία τους ωστόσο δεν μπορεί να ορισθεί χρονικά διότι το θέλημα του Θεού δεν γνωρίζει χρόνο και όρια.

Γιατί δηλαδή το 1940 οι Έλληνες δεν παράτησαν τα όπλα ; Θα μπορούσαν κάλλιστα να επικαλεσθούν την προφητεία του Αγίου Κοσμά Αιτωλού περί συγκεντρώσεων δυνάμεων στο Δυρράχιο και πολέμου από την Δαλματία, για παράδειγμα.

Την εποχή του Ναπολέοντα. του Γάλλου Χίτλερ, οι ευρωπαίοι νόμισαν ότι αυτός ήταν το θηρίο 666. Εμείς βέβαια δεν πήραμε χαμπάρι απ αυτά διότι ήμασταν ακόμα σκλαβωμένoi, λίγα χρόνια πριν την επανάσταση.

Γιατί οι Αθηναίοι του κατοχικού χειμώνα του 1942-43 που πέθαιναν από την πείνα κατά δεκάδες χιλιάδες δεν επικαλέσθηκαν τις προφητείες;

Γιατί οι πρόσφυγες του 1922, της Μικρασιατικής καταστροφής δεν επικαλέσθηκαν τον εσχατολογικό χαρακτήρα των προφητειών αλλά επέμεινα να φτιάξουν ξανά τις ζωές όπως μπορούσαν ;

Πριν απο δύο χρόνια ένας ιερέας, νομίζω από την Κύπρο,ο οποίος εκτελούσε ιεραποστολικό έργο στην Αφρική είχε προβεί σε σειρά συνεντεύξεων έχοντας πλημμυρίσει το διαδίκτυο με βίντεο του και ομιλίες του στις οποίες ισχυρίζονταν ότι θα επέλθει πέινα τόσο μεγάλη, ακόμα πιο φονική και από αυτή της κατοχής του 41-44. Ο ιερέας αυτός ισχυρίζονταν πως όλα ήταν θέμα μερικών μηνών.Τα χρόνια πέρασαν και τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, πείνα υπάρχει αλλά σε καμία περιπτωση δεν έχει αγγίξει τα κατοχικά επίπεδα όποτε και μαζεύαν τους νεκρούς κάθε πρωί τα καροτσάκια του δήμου Αθηναίων κατά δεκάδες από τους δρόμους.

Ο ιερέας αυτός δεν ξαναφάνηκε ωστόσο πολλοί τον είχαν πιστέψει, τουλάχιστον στο διαδίκτυο. Οι σελίδες προφητειών που φιλοξενούσαν τις δηλώσεις του αφού εξασφάλισαν τα χιλιάδες ΄΄κλικ΄΄ και αυτές με την σειρά τους κάνουν σήμερα ΄΄την παλαβή΄΄.

Αλλά δεν ήταν μόνο οι ανώνυμες σελιδες προφητειών που αναπαρήγαγαν την καταστροφλογία, ακόμα και έγκριτες ραδιοφωνικές εκπομπές της επαρχίας έπεσαν στην παγίδα.

Από σεβασμό στον ιερωμένο δεν θέλω να δημοσιεύσω το όνομα του, όποιος θελει μπορεί να μου το ζητήσει.Στο κάτω κάτω ο ιερέας απο καλή πρόθεση το έκανε και δεν έχω τίποτα εναντίον του.

Πείνα θα υπάρξει, είναι σίγουρο, αλλά δεν έχει νόημα να μας προσπαθούμε να μάθουμε πότε Το νόημα βρισκεται στην μάχη για επιβίωση.

Όταν καποιος παει στο πόλεμο, στην πρώτη γραμμή, ο μοναδικός τρόπος για να αυξήσει τις πιθανότητες για επιβίωση είναι να πολεμήσει και όχι να προσπαθει να μαντέψει πότε θα σκοτωθεί

Γιατί σήμερα εξ αιτίας ενός βιβλιοπώλη και μερικών ιστοσελίδων έχουμε παραιτηθεί;

Διαβάστε παρακάτω ένα άρθρο στο οποίο αποτυπώνονται οι απόψεις τους βυζαντινολόγου Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ σχετικά με την κατάσταση προ της αλώσεως της Πόλης το 1453 και κάντε τις συγκρίσεις με το σήμερα.

Είναι σίγουρο ότι οδεύουμε σε δεύτερη Οθωμανική σκλαβιά

«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»

31-5-2012

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν… συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Άλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Έλληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Άλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Έστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.

«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».

Ο διχασμός.

Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.

Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (…) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».