Η θεά Νίκη και η Nike... (Όταν η αρχαία Ελληνική μυθολογία εμπνέει...)

Το όνομα «Nike» της γνωστής πολυεθνικής εταιρείας παραγωγής αθλητικών ειδών, προέρχεται από το ελληνικό «Νίκη», και εμπνεύστηκε την ομώνυμη αρχαία Ελληνική φτερωτή θεά Νίκη*.

Ο ιδιοκτήτης της τότε μικρή εταιρείας Φιλ Νάιτ, είχε ζητήσει το 1964, από τους 45 υπαλλήλους του να προτείνουν ένα εύηχο όνομα, ρίχνοντας από ένα χαρτάκι σε ένα καπέλο (ο Νάιτ είχε προτείνει το «Dimension Six»).

Ένας από τους υπαλλήλους του έριξε το χαρτάκι με το όνομα Nike, καθώς είχε δει το προηγούμενο βράδυ την ομώνυμη θεά στο όνειρό του... Μάλλον διάβαζε αρχαία Ελληνική μυθολογία...

Υ.Γ. Παρατηρήστε πως και το σήμα της Nike ομοιάζει με φτερό γερμένο στο πλάι (Η νίκη έφερε φτερά καθώς αυτά συμβόλιζαν πως η νίκη πετά απρόσμενα από την μία παράταξη στην άλλη).

* Ένα από τα σημαντικότερα έργα της ελληνικής αρχαιότητας είναι το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης ελληνιστικό γλυπτό του 2ου π.Χ. αιώνα σκαλισμένο σε παριανό μάρμαρο, που παρίστανε τη θεά Νίκη. Η Θεά Νίκη ήταν ηνίοχος των θεών, και έφερε στην πλάτη της ένα ζεύγος φτερών, συμβολίζοντας πως η νίκη είναι πάντα αβέβαιη, και πως μπορεί να πετάξει απροειδοποίητα από την μία παράταξη στην άλλη.

Ο Παυσανίας αναφέρει πως οι Αθηναίοι για να καθηλώσουν το άγαλμα της Νίκης στην Ακρόπολη και την πόλη των Αθηνών κατασκεύασαν το άγαλμα της δίχως φτερά (μη πετάξει και φύγει),, για αυτό και ονομάστηκε Άπτερος νίκη.

Η νίκη όμως προϋποθέτει σωστή προετοιμασία, προεργασία, και ατέρμονη προσπάθεια και φυσικά δεν εγκλωβίζεται στις ανθρώπινες προσδοκίες, το αντίθετο θα επέφερε την ύβρη και την Νέμεση. Η νίκη πετά σε αυτόν που είναι λιγότερο αλαζόνας, καλύτερα προετοιμασμένος, σε συνεχή εγρήγορση, και φυσικά περισσότερο τυχερός από τον αντίπαλο.

Σε μία τέτοια συνάρτηση οι κοινωνίες που μπορούν να κερδίσουν μάχες, να προαγάγουν την κουλτούρα , τον πολιτισμό, τις αξίες και να κερδίσουν μία θέση στο διεθνές ιστορικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι, είναι αυτές που απαρτίζονται από σπουδαίους πολίτες. Οι σπουδαίοι πολίτες είναι σπουδαίοι λόγω της ‘σπουδής’, της παιδείας δηλαδή, των αξιών και των προτύπων που τους προσφέρει το οργανωμένο σύνολο ανθρώπων (το κράτος).

Σε αυτές τις κοινωνίες η σχέση ατόμου και συνόλου οφείλει να είναι αμφίδρομη. Το άτομο (οφείλει να ) επιδιώκει την προσωπική, πνευματική ανέλιξη, προς όφελος του συνόλου. Και τούτο για να αισθάνεται επάξια ως ψηφίδα, σε ένα εξαίσιο ψηφιδωτό που είναι η κοινωνία που του αρμόζει, και στην οποία αρμόζει...

Μία κοινωνία που θα κερδίζει μάχες στηριζόμενη στις δικές δυνάμεις της, δίχως αυταπάτες, μία κοινωνία με όραμα και θέληση να κερδίσει το μέλλον της, δίχως να εγκλωβίζεται στο ένδοξο παρελθόν ή στο γκρίζο και ανύπαρκτο παρόν...!!!