Ο Σημαιοφόρος: «Τη ζωή μου μπορούν να την πάρουν, αλλά τη σημαία της πατρίδας μου ποτέ!»

Μ. ΑΝΘΙΜΟΥ

Ο πόλεμος αφήνει τον τρομερό του αντίλαλο απ’ άκρη σ’ άκρη και μια ακλόνητη απόφαση γεννιέται σε όλη την Ελλάδα «Όλοι και όλα για την Ελλάδα μας!»

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί διακόπτουν το πρόγραμμά τους, για να μεταδώσουν το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν: «Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»...

Εκεί πάνω, στο Βορειοηπειρωτικά βουνά, μέσα στις λάσπες και στα χιόνια, μέσα στις βροχές και στο χαλάζι, πολεμούν τα νιάτα της πατρίδας μας και γράφουν χρυσές σελίδες στην ιστορία της!

Εκείνη η θρυλική σημαία του ’40, η διάτρητη από σφαίρες, αν είχε στόμα, πόσα δεν θα είχε να διηγηθεί για εκείνα τα «στολίδια» της, που διαγράφονται στο γαλανόλευκο πανί της! Κι είναι κάποιες αιμάτινες κηλίδες...

Κι είναι κάποιες πληγές ανοιχτές... Είναι τα παράσημα που της φόρεσαν τα παιδιά της. Είναι η λεβεντιά της φυλής μας κεντημένη στο ιερό τούτο σύμβολο!

Ο Αντώνης, ο λεβεντόκορμος σημαιοφόρος του Συντάγματος, όταν του την εμπιστεύτηκαν στα χέρια του, την κοίταξε με βαθύ σεβασμό και είπε:

- Τη ζωή μου μπορούν να την πάρουν, αλλά τη σημαία της πατρίδας μου ποτέ!

Και ρίχτηκε στη μάχη. Κι ο πόλεμος κρατούσε. Κάθε ρεματιά, κάθε πλαγιά, κάθε ύψωμα έγραφε και μια ιστορία.

Κι ο Αντώνης πρώτος στη γραμμή. Πρώτος να φτάνει στο ύψωμα και να στήνει το ιερό σύμβολο. Θεέ μου, πώς δίνεις δύναμη σε τούτα τα παλικάρια και αντιστέκονται σε επτά εκατομμύρια λόγχες!

Και στο πρώτο πολεμικό, ανακοινωθέν προστίθενται κι άλλα, κι άλλα. «Αι ημέτεραι δυνάμεις προελαύνουν στην Κορυτσά, στο Αργυρόκαστρο, στο Τεπελένι, στη Χειμμάρα!...»

Και η θρυλική σημαία πάντα πρώτη, πάντα μπροστά!

Ο Αντώνης μετράει κάθε φορά τις... πληγές της. Κι όσο πληγώνεται, τόσο και δίνει δύναμη στα παιδιά της να πολεμήσουν, για να μην πατήσει ο εχθρός το πόδι του στην πατρικά γη.

- Αντώνηηη! Πέσε κάτωωω!

Μα το παλικάρι κρατάει ψηλά τη σημαία κι αγωνίζεται να τη στήσει κει πάνω στο ύψωμα που το είχαν με πολύ αίμα ποτίσει, πριν το κατακτήσουν.

- Πέσε κάτωωω!

Αντιλαλούν σαν σε μεγάφωνα τα φαράγγια...

-Παναγιά μου, βόηθα! Ψιθυρίζουν τα χείλη. Πώς γύρισαν πίσω; Πού ήταν κρυμμένοι; Τι θα γίνει τώρα; Η  σημαία... Ποτέ!...

Αυτό το τελευταίο το φώναξε τόσο δυνατά που ξαφνιάστηκε κι ο ίδιος.

Κρύβει βιαστικά τη σημαία μέσα στον κόρφο του. Ταμπουρώνεται πίσω από ένα λιθάρι κι αρχίζει να πολεμάει.

Ο Αντώνης μάχεται ένας με πολλούς. Έφτασαν επιτέλους ενισχύσεις και έτρεψαν σε φυγή τον εχθρό, ενώ τα φαράγγια αντιλαλούσαν «Αέρααα! Αέρααα!»

Όμως το παλικάρι είχε γείρει πάνω στο λιθάρι με μια βαθιά λαβωματιά στην καρδιά... Κι η σημαία, καλά φυλαγμένη πάνω στο άψυχο κορμί του, είχε ποτιστεί και με το δικό του αίμα...

- Τη σημαία τη φύλαξα, ψιθύρισε με κόπο, πριν ξεψυχήσει. Την έχω εδώ πάνω στην καρδιά...

Με πόνο ψυχής τα άλλα παλικάρια τράβηξαν από τον κόρφο του τη ματωμένη γαλανόλευκη.

Την υπόσχεσή που έδωσε την ώρα που του την εμπιστεύτηκαν στα χέρια, την κράτησε ως την τελευταία του πνοή. Τη ζωή του, του την πήραν. Το ιερό, όμως σύμβολο της πατρίδας του το φύλαξε ακέραιο.

Καθώς παρακολουθούσα στην τηλεόραση την παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου, άκουσα τον εκφωνητή που έλεγε:

«Τώρα περνάει η διάτρητη από σφαίρες η θρυλική σημαία του ’40!»

Η συγκίνηση μ’ έπνιξε. Αχ, και να μπορούσα να συμπληρώσω:

«Ναι, περνάει η σημαία! Η ποτισμένη με το αίμα των ηρώων του ’40!

Καθένας απ’ αυτούς είχε ένα όνομα και μια ιστορία. Εγώ ήξερα τον Αντώνη και την ιστορία του.

Ίσως η σημαία που περνούσε να ήταν ποτισμένη και με το δικό του αίμα...»

Μ. ΑΝΘΙΜΟΥ

Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»

Η Ζωή του Παιδιού
Μηνιαίο Χριστιανικό περιοδικό
Έτος 71ο –τεύχος 1369 -20 Οκτώβριος 2016