Οι προφητείες του στρατηγού Μακρυγιάννη

«η ελπίς εις τον Θεόν θα σώσει την πατρίδα σας και θρησκεία και όλα τα έθνη και συντρίβει τους ασεβείς και δικιώνεστε» 



<<Πάγω να συγυρίζω εις τις εικόνες,και κλαίγοντας τελείωσα.Τηράγω απάνω και βλέπω τον αφέντη μας,τον σταυρόν,τον σταυρωμένον,την Θεοτόκον και Αγίους,και μετάνοιες η Θεοτόκο και οι άγιοι,και γονατιστοί και με τα χέρια και κλαμούς¨¨τότε απόγίνηκα και εγώ,έπεσα τα μπρούμυτα και έκλαιγα και καποτε έκανα και μετάνοιες,όταν ‘στανόμουν αν είμαι ζωντανός και εις τον κόσμον¨΄ξανάσανα κομμάτι,άρχισα με το κομπολόγι,και τι έκανα,και εγώ δεν ξέρω.

Τότε βλέπω όπου κοίταγα απάνω όλες αυτές τις λάψες,βγαίνει κατάμπροστά εις το στήθος του αφέντη μας γράμμα και έλεγε: »Η ελπίς εις τον Θεόν»,μίαν μεγάλη θήτα και τόνον »η ελπίς εις τον Θεόν θα σώσει την πατρίδα σας και θρησκεία και όλα τα έθνη και συντρίβει τους ασεβείς και δικιώνεστε» όσες φορές το διάβασα και το διαβάζω,έτσι το έβγαλα.Την άλλη μέρα έβλεπα πάλι όλα τα ίδια. Έκαμα την προσευχή μου την ημέρα αυτείνη,τηράγω εις τον ουρανόν και βλέπω μια μεγάλη λάψη και έναν μεγάλο λαμπυρόν σταυρόν¨¨ξακολούθησα το βράδυ και αγωνιζόμουν εις την αμαρτωλή μου προσευχή πολλές ώρες και με μεγάλη κούραση και δάκρυᨴτένιασα ήρθα να κοιμηθώ.

Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα,βλέπω και φέγγει όλη η κάμαρή μου,και ο αφέντης μας και ο Χριστός και η Θεοτόκο και όλοι οι άγιοι.Αναγνώστες,αναγνώστες,αναγνώστες διαβάστε σας παρακαλώ,με προσοχή αυτά που σημειώνει ο χειρότερος απ’ούλο το πλάσμα του Θεού και αγράμματος¨΄δεν είναι παραμύθια της Χαλιμάς,είναι αγανάκτηση Θεού και οδηγίες σε μας τους αμαρτωλούς. ανθρώπους,όποιας θρησκείας και αν είμαστε,και ήθα παθαίναμεν και δεν ελπίζω να μείνομεν χωρίς να πάθομεν και να χυθούν αίματα ανθρώπινα ποτάμι και η εσπλαχνία της παντοδυναμίας του,δια της πρεσβείας αυτεινής της κακολαλισμένης από μας των ανθρώπων κάθε στιγμής Θεοτόκος,λέγω αυτής της αγαθής Θεοτόκος τα κλάματα και οι αγώνες,και όλων των αγίων,ίσως και μας σώσουνε.

Αφού αυτείνη την μεγάλη λάψην όπου είδα το βράδυ,του αφεντός μας και της βασιλείας του,οπού δεν μπορώ να σας την παραστήσω,ανάμεσα τον αφέντη μας και εις τον Χριστόν εφάνη ένας σταυρός¨¨ τον πήρε ο Χριστός εις το χέρι,και ευτύς βγαίνει ένας και είχε μία μεγάλη τρομπέτα και την έβαλε εις το στόμα του και φώναξε πρώτα αριστερά και δεύτερα δεξιά,και ευτύς κίμησαν δύο καβαλαραίγοι με τις σημαίες,και συγχρόνως ο σταυρός,και ακολουθούσαν μαζί τους από πίσω στρατεύματα,ύστερα άρχισε μία θάλασσα και γιομάτη όλο καράβια,μεγάλα και τρανά,με διάφορες σημαίες,και πλήθος από αυτά,πνιμένη όλη η θάλασσα,όλο διάβαιναν¨¨ύστερα άρχισαν μυρμήγκοι στρατευμάτων,μαύροι,κόκκινοι και τα εξής:

Διαβαίνοντας και αυτά πολλή ώρα,παρουσιάζεται μία σαν αντάρα,καπνός πολύς,και ένας μεγάλος ποταμός όλο αίμᨴκαι τελειώνοντας αυτά,άρχισαν τούρκικα γράμματᨨο τουράς τους πρωτοβήκε και κίνησε ομπρός,και κοντά τα γράμματα. Τελειώνοντας αυτά,περνούν γράμματα δικά μας,έλεγαν: «Παίρνει τέλος.» Ύστερα παιρνούν ψηφία με αριθμούς πλήθος.Πάλε βλέπω: »παίρνει τέλος το βασίλειον» . Εσκοτίστηκα και από νου και από μάτια και απ’ούλα τα ήπατα,και αυτό μόνο μπόρεσα να βγάλω.Πέφτω να ξεκουραστώ,στέκομαι με το κοντύλι,και εγώ δεν ξέρω τι να γράψω.Εκεί οπού ‘μαι γυρισμένος,βλέπω κάτω γράμματα μαύρᨨτηράγω απάνω και περικαλιώμαι,τα βλέπω όλα άσπρᨨτέλος τούτο έβγαλα»Θεία δίκη δίνει τέλος εις την ασέβειαν»Βλέπω ύστερα ψηφιά,το πι συχνά,το άλλο το μπροστινό μου το μπερδεύει,περικάλεσα,έκλαψα,δεν είδα αλλιώς¨¨και βέβαια βάρυνα τον Θεόν,το κατάλαβα και μόνος μου,δεν με έχει σύντροφον να μου ειπεί τα μυστήριά του ο Θεός,να με συγχωρνάει εις την τρέλια μου.

Δι αυτό της Τουρκίας,είναι καιρός οπού είδα εις τον ύπνο μου ότι ένας λαμπροφορεμένος ως δεσπότης μου δίνει δύο χαρτιά τούρκικα και μου λέγει:Δώστα του Σπυρίδωνα,ότ’είναι τα παλιά προικοσύφωνα της Τουρκίας και να της τα δώσει,ότι εγώ έκαμα νέα.Αυτά είδα και σήμερα,Παρασκευή,εις την προσευχή μου οπού έγραψα,καράβια και άλλα,και το πενήντα θαμπωμένο…>>