Παυλάρα, εμείς πρέπει να κλαίμε για την πατρίδα που σου προσφέρουμε...

Ο Νίκος Συρίγος είδε τον Παύλο Μάμαλο να δακρύζει στον Εθνικό Ύμνο και σκέφτηκε τι κάνει η Ελλάδα για παιδιά σαν τον Παύλο...

Έχω δει ανθρώπους που είναι δυο μέτρα και φαίνονται νάνοι. Κι είδα τον Παύλο Μάμαλο να μοιάζει γίγαντας, καθισμένος στο καρότσι του, την ώρα που άκουγε τον Εθνικό Ύμνο κι έβλεπε, δακρυσμένος, την ελληνική σημαία να ανεβαίνει ψηλά στο Ρίο…

Ο Παύλος ήταν περήφανος για αυτό που πρόσφερε στην πατρίδα εκείνη την ώρα. Και παρότι καθιστός, ήταν πιο όρθιος από πολλούς άλλους! Ήταν τέτοια η δύναμη της ψυχής του που μαζί με τα βάρη σήκωσε μαζί όλους τους Έλληνες… Αυτούς που όταν με το καλό ο Παύλος γυρίσει με το μετάλλιο στο στήθος θα τον… τιμήσουν για την προσφορά του παρκάροντας στη διάβαση για τα ΑΜΕΑ και στις θέσεις τους στα parking των Super Market, εκμηδενίζοντας ακόμη και αυτά τα λιγοστά, τα ελάχιστα που προσφέρει αυτό το κράτος στους ανθρώπους όπως ο Παύλος…

Το ίδιο κράτος που σε περιπτώσεις όπως του Παύλου, για να δώσει ένα ψίχουλο υποχρεώνει τους ανθρώπους να περνάνε από επιτροπές χρόνο παρά χρόνο, κόβοντας τους μάλιστα το βοήθημα στο μεσοδιάστημα… Κι ας μην φταίνε αυτοί για την «αναπηρία» του κράτους που δεν μπορεί ούτε καν να εξασφαλίσει σε αυτά τα παιδιά πως θα παίρνουν εφόρου ζωής αυτό το χαρτζιλίκι χωρίς να πρέπει να αποδεικνύουν ότι το χρειάζονται… Παυλάρα, πίστεψε με ότι εμείς πρέπει να κλαίμε για την πατρίδα που σου προσφέρουμε κι όχι εσύ...

Και που’σαι αν πετύχεις κανέναν από όλους αυτούς τους… όρθιους αθλητές, που την ώρα του Εθνικού Ύμνου ξύνονται, έχε το βιντεάκι από την απονομή στο Ρίο στο κινητό σου, για να τους δείξεις πως είναι ο σεβασμός στην πατρίδα, ακόμη κι αν αυτή δεν σε σεβάστηκε ποτέ...