Οι βιβλικές πληγές, που ρήμαξαν την Αρχαία Αίγυπτο κατά την Παλαιά Διαθήκη, ήταν αποτέλεσμα της παγκόσμιας υπερθέρμανσης και μίας ηφαιστειακής έκρηξης, όπως ισχυρίζονται οι επιστήμονες.

Οι επιστήμονες πιστεύουν πως βρήκαν στοιχεία από πραγματικές φυσικές καταστροφές, στις οποίες οφείλονται οι δέκα πληγές της Αιγύπτου οι οποίες οδήγησαν τον Μωυσή να απελευθερώσει τους σκλάβους Ισραηλίτες, όπως αναφέρεται στο Βιβλίο της Εξόδου, στη Βίβλο.

Αντί να αποδίδουν τις πληγές σε έναν εξοργισμένο Θεό, οι επιστήμονες ισχυρίζονται πως οφείλονται σε μια αλυσίδα φυσικών φαινομένων, που προκλήθηκαν από την κλιματική αλλαγή και την καταστροφή του περιβάλλοντος, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Κατάφεραν να συγκεντρώσουν συγκλονιστικά στοιχεία, που προσφέρουν νέες εξηγήσεις για τις βιβλικές πληγές.

Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως οι πληγές εμφανίστηκαν στην αρχαία πόλη Pi-Rameses στο Δέλτα του Νείλου, που ήταν η πρωτεύουσα της Αιγύπτου κατά την περίοδο της βασιλείας του Φαραώ Ραμσή του Β’Α (1279 π.Χ. – 1213 π.Χ.). Η πόλη φαίνεται να εγκαταλείφθηκε πριν από περίπου 3.000 χρόνια και οι επιστήμονες ισχυρίζονται τώρα πως οι πληγές μπορεί να αποτελούν μία εξήγηση.

Οι κλιματολόγοι, που μελέτησαν το αρχαίο κλίμα της εποχής, ανακάλυψαν μία δραματική μεταβολή του κλίματος στην περιοχή, η οποία συντελέστηκε προς το τέλος της βασιλείας του Ραμσή του Β’Α. Μελετώντας τους σταλαγμίτες στις αιγυπτιακές σπηλιές, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα αρχείο με τις καιρικές συνθήκες, χρησιμοποιώντας ίχνη ραδιενεργών στοιχείων, τα οποία βρίσκονταν μέσα στους βράχους.

Βρήκαν πως η βασιλεία του Ραμσή συνέπεσε με ένα ζεστό και υγρό κλίμα, αλλά μετά το κλίμα μεταβλήθηκε σε μία ξηρή περίοδο.

Ο καθηγητής Augusto Magini, παλαιοκλιματολόγος στο Ινστιτούτο Περιβαλλοντικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, δήλωσε: «Ο Φαραώ Ραμσής ο Β’Α βασίλευσε κατά τη διάρκεια μίας πολύ ευνοϊκής κλιματικά περιόδου. Υπήρχαν πολλές βροχές και η χώρα του βρισκόταν σε άνθηση. Εντούτοις, η υγρή αυτή περίοδος διήρκεσε μόλις λίγες δεκαετίες. Μετά τη βασιλεία του Ραμσή, η κλιματική καμπύλη πέφτει κατακόρυφα. Σημειώνεται μία ξηρή περίοδος, που σίγουρα είχε σοβαρές επιπτώσεις.»

Οι επιστήμονες πιστεύουν πως αυτή η μεταβολή του κλίματος ήταν η αιτία για την πρώτη πληγή.

Οι αυξανόμενες θερμοκρασίες προκάλεσαν την ξηρασία του Νείλου, μετατρέποντας τον άλλοτε χειμαρρώδη ποταμό, πηγή ζωής για την Αίγυπτο, σε ένα λασπώδες ρυάκι. Οι καιρικές αυτές συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την πρώτη πληγή, η οποία περιγράφεται στη Βίβλο ως η μετατροπή των νερών του Νείλου σε αίμα.

Ο Δρ. Stephan Pflugmacher, βιολόγος στο Ινστιτούτο Οικολογίας του Νερού και Αλιείας της Ενδοχώρας, στο Βερολίνο, πιστεύει πως η βιβλική περιγραφή θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα μίας τοξικής άλγης του γλυκού νερού. Τα βακτήρια, γνωστά και ως Burgundy Blood algae ή Oscillatoria rubescens, είναι γνωστό ότι υπήρχαν πριν από 3.000 χρόνια και εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να προκαλούν παρόμοια φαινόμενα.

Ο ίδιος δήλωσε: «Πολλαπλασιάζεται σε τεράστιο βαθμό στα αργοκινούμενα νερά, με υψηλά ποσοστά θρεπτικών ουσιών. Όταν πεθαίνει, βάφει το νερό κόκκινο.»

Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ακόμα πως η έλευση αυτής της άλγης δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη πληγή βατράχια, ψείρες και μύγες.

Η ανάπτυξη των βατραχιών από γυρίνο σε πλήρως ανεπτυγμένα ενήλικα αμφίβια κατευθύνεται από ορμόνες, που επιταχύνουν την ανάπτυξή τους σε περιόδους έντασης. Η εμφάνιση της τοξικής άλγης θα μπορούσε να προκαλέσει μία τέτοια μεταμόρφωση και να αναγκάσει τα βατράχια να βγουν από τα νερά που ζούσαν. Όταν πέθαναν τα βατράχια, εμφανίστηκαν κουνούπια, μύγες και άλλα έντομα, χωρίς να υπάρχουν όμως οι εξολοθρευτές τους (δηλ. τα βατράχια) για να περιορίσουν τον αριθμό τους.

Αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες, οδήγησε στην πέμπτη και την έκτη πληγή τα κοπάδια που πέθαιναν και τα εξανθήματα.

Ο καθηγητής Werner Kloas, βιολόγος στο Ινστιτούτο Leibniz, δήλωσε: «Γνωρίζουμε έντομα που μεταφέρουν συχνά ασθένειες όπως η ελονοσία, επομένως το επόμενο βήμα στην αλυσιδωτή αντίδραση ήταν το ξέσπασμα επιδημιών στον ανθρώπινο πληθυσμό.»

Όμως, και άλλη μία τεράστια φυσική καταστροφή, γύρω στα 650 χιλιόμετρα μακριά, θεωρείται υπεύθυνη για την εμφάνιση της έβδομης, όγδοης και ένατης πληγής -χαλάζι, ακρίδες και σκοτάδι στην Αίγυπτο. Συνέβη μία από τις μεγαλύτερες εκρήξεις ηφαιστείων στην ανθρώπινη ιστορία. Πριν από περίπου 3.500 χρόνια, εξερράγη το ηφαίστειο της Θήρας, στη Σαντορίνη, εκτοξεύοντας δισεκατομμύρια τόνους ηφαιστειακής στάχτης στην ατμόσφαιρα.

Η Nadine von Blohm, από το Ινστιτούτο Ατμοσφαιρικής Φυσικής στη Γερμανία, διεξήγαγε πειράματα πάνω στο πως σχηματίζονται οι χαλαζοπτώσεις και πιστεύει πως η ηφαιστειακή στάχτη συνάντησε καταιγίδες πάνω από την Αίγυπτο με αποτέλεσμα να σχηματιστούν τρομερές χαλαζοπτώσεις.

Ο Δρ. Siro Trevisanato, Καναδός βιολόγος, που έγραψε ένα βιβλίο για τις πληγές, αναφέρει πως και οι ακρίδες εξηγούνται από το ηφαίστειο. «Η εκτόξευση της στάχτης προκάλεσε καιρικές ανωμαλίες, οι οποίες μεταφράζονται σε υψηλότερες βροχοπτώσεις και περισσότερη υγρασία. Αυτά ακριβώς είναι που προκαλούν την εμφάνιση ακριδών.»

Η ηφαιστειακή στάχτη ενδεχομένως να εμπόδισε και τις ακτίνες του Ήλιου, γεγονός που εξηγεί τις ιστορίες για την πληγή του σκότους. Οι επιστήμονες βρήκαν ελαφρόπετρα, που είχε σχηματιστεί από ηφαιστειακή λάβα, κατά τη διάρκεια ανασκαφών, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν ηφαίστεια στην Αίγυπτο. Αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν στις πέτρες έδειξαν πως προέρχονταν από το ηφαίστειο της Σαντορίνης, παρέχοντας στοιχεία που αποδεικνύουν πως η εκτόξευση στάχτης από τη Σαντορίνη έφτασε μέχρι στις αιγυπτιακές ακτές.

Τα αίτια της τελευταίας πληγής, ο θάνατος των πρωτότοκων παιδιών, αποδίδονται σε έναν μύκητα που ενδεχομένως να δηλητηρίασε τα σιτηρά, από τα οποία τα πρωτότοκα αγόρια έβγαζαν το πρώτο τους χαρτζιλίκι και συνεπώς ήταν τα πρώτα θύματα.

Όμως, ο Δρ. Robert Miller, καθηγητής της Παλαιάς Διαθήκης, από το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής, δήλωσε: «Διστάζω να πιστέψω πως όλες οι πληγές προκλήθηκαν από φυσικά αίτια. Το όλο θέμα είναι πως δεν προήλθαμε από την Αίγυπτο και από τις φυσικές καταστροφές αλλά είμαστε δημιούργημα του Θεού.»