Τέτοιες μέρες του 1947, αποφασίστηκε από την κυβέρνηση Μαξίμου η ίδρυση του «Ειδικού Σχολείου Αναμορφώσεως Ιδιωτών» στη Μακρόνησο και τα αριστερά ΜΜΕ δεν χάνουν την ευκαιρία να διηγηθούν τα γνωστά παραμύθια τους για τα «βάσανα» των… δημοκρατικών πολιτών στο «κολαστήριο» της Μακρονήσου.

Για να βάλουμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, η Μακρόνησος άρχισε να λειτουργεί από τα μέσα του 1947. Στην αρχή, ως στρατόπεδο για τους υπόπτους αριστερών φρονημάτων νεοσυλλέκτους. Μην ξεχνάμε, ότι είχε αρχίσει ο Τρίτος Γύρος της κομμουνιστικής ανταρσίας και ήταν λογικό κάποιοι από τους νεοσυλλέκτους (που για διαφόρους λόγους δεν είχαν ακόμα βγει στο κλαρί) να ανήκουν στην αριστερά. Κι ήταν επίσης λογικό, να χρησιμοποιηθούν αυτά τα  στοιχεία ως 5η Φάλαγγα των κομμουνιστοσυμμοριτών στις Ένοπλες Δυνάμεις. Αυτό βεβαίωσε και ο μετέπειτα «αρχιστράτηγος» των συμμοριτών, καπετάν- Μάρκος Βαφειάδης στην παρακάτω αναφορά του προς το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας: «Όλο το χρόνο του 1946 και στις αρχές του 1947 είχαμε πολύ γερές βάσεις μέσα στο μοναρχοφασιστικό στρατό. Πολλές μονάδες στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από επονίτες, εργάτες, μέλη του Κόμματος, αγρότες του ΑΚΕ κλπ. Δεν είχε προλάβει ακόμη η αντίδραση να δημιουργήσει τον αναγκαίο μηχανισμό για να ξεκαθαρίσει το στρατό που είχε βιαστικά δημιουργήσει…». Θα ήτο, λοιπόν, ασυγχώρητο έγκλημα να μην κάνει το κράτος ένα γερό ξεκαθάρισμα, για να απομονώσει τα επικίνδυνα αυτά στοιχεία από τον εθνικό κορμό και δια της καταλλήλου εκπαιδεύσεως να τα επαναφέρει εις αυτόν.



Και πράγματι, η συντριπτική πλειοψηφία των «Μακρονησιωτών» συντόμως επανήλθε στον εθνικό κορμό, απηλλαγμένη από το κομμουνιστικό δηλητήριο. Πολλοί δε εξ’ αυτών, πολέμησαν εν συνεχεία τους συμμορίτες εις τα πεδία των μαχών.

Από τον Ιούλιο του 1948, στην Μακρόνησο οδηγήθηκαν και ιδιώτες κομμουνιστές από τις πόλεις, που δεν είχαν προλάβει να βγουν στο βουνό.

Όσον αφορά τα «βάσανα» αυτών των κομμουνιστών, δεν ήσαν μεγαλύτερα από τα βάσανα ολοκλήρου του ελληνικού λαού, εξαιτίας της κομμουνιστικής ανταρσίας!