Της Ηλέκτρας Αντωνοπούλου – Πανάγου

Η έκπληξη πού περίμενε τους Κυπρίους το πρωί του Σαββάτου 16 Μαρτίου, μοιάζει κεραυνός εν αιθρία. Είναι όμως έτσι; Οι εξελίξεις στην Κύπρο είναι και θα συνεχίσουν να είναι, ραγδαίες. Και τούτο για δύο λόγους…

Ο πρώτος λόγος έχει σχέση με το σχέδιο Ανάν και την απόρριψή του από τους Κυπρίους, υπό την εμπνευσμένη πατριωτική ηγεσία του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ο δεύτερος έχει να κάνει με το φυσικό αέριο της κυπριακής ΑΟΖ.

Σχετικά με τον πρώτο λόγο, η απόρριψη τού σχεδίου Ανάν, δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από όσους το προώθησαν, το προπαγάνδισαν, το επιθυμούσαν. Το σχέδιο αυτό είτε αυτούσιο είτε σε διάφορες παραλλαγές εξακολούθησε και εξακολουθεί να «παίζει» στην επικαιρότητα. Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου στην σημερινή πολιτική συγκυρία, είναι το γεγονός ότι ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Ν. Αναστασιάδης, ήταν από τους πολιτικούς πού έλεγε (λέει;) ναι στο Σχέδιο Ανάν.

Αναφορικά με το δεύτερο στοιχείο, η πρόσφατη ανακάλυψη φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Κύπρου, δυστυχώς δεν αποτέλεσε την αφετηρία για το ξεπέρασμα της κρίσης της κυπριακής οικονομίας, αλλά αντιθέτως ήταν η σκανδάλη των σημερινών μέτρων, πού μάλλον είναι εισαγωγικά των όσων έπονται.

Με δυο λόγια: η Κύπρος δεν πρέπει να είναι ανεξάρτητο κράτος, έστω και κουτσουρεμένο λόγω της τουρκικής κατοχής. Ό,τι δεν κατάφερε η εισβολή του Αττίλα και στη συνέχεια το σχέδιο Ανάν, έρχονται η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. να ολοκληρώσουν.

Ίσως ακούγεται υπερβολή όμως είναι η απλή αλήθεια. Και εξηγούμαι.
Υπερβολή ή όχι ο Ελληνισμός πλήττεται. Είναι στο στόχαστρο.

Δεν με ενδιαφέρουν οι προθέσεις της όποιας τρόικας, Ε.Ε ή Δ.Ν.Τ. Για μένα το αποτέλεσμα είναι καταφανές και είναι εκείνο πού οφείλω να πάρω υπ’ όψιν μου.
Μετά την Ελλάδα λοιπόν και τα όσα «θαυμαστά» έχουν πετύχει οι συνταγές της τρόικας, με την αγαστή συνεργασία των κυβερνήσεων του ΓΑΠ, του Παπαδήμου, του Σαμαρά & Σία, ήρθε και η σειρά της Κύπρου. Προεκλογικά στις 12-2-2013 ο κ. Ν. Αναστασιάδης, δήλωνε, δεσμευόμενος προσωπικά, ότι δεν θα υπέγραφε μνημόνιο πού θα προέβλεπε κούρεμα καταθέσεων. Ένα μήνα μετά, δηλώνει ότι βρέθηκε μπροστά σε τετελεσμένα, σε προειλημμένες αποφάσεις της Ε.Ε. και αύριο θα πεί ότι είναι ένα σκληρό και δύσκολο μέτρο αλλά αποφύγαμε τα χειρότερα, την άτακτη χρεωκοπία και άλλα ηχηρά παρόμοια. Mας θυμίζει κάτι αυτό;

Το κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, δεν είναι ένα απλό μέτρο πού αρχίζει και τελειώνει στις άμεσες επιπτώσεις της μείωσης των καταθέσεων όλων, από τις αποταμιεύσεις των μαθητών του Δημοτικού, μέχρι τα μεγάλα ποσά των offshore εταιριών διεθνών συμφερόντων. Στην προέκτασή του με το μέτρο αυτό και η Ε.Ε. το Δ.Ν.Τ., και όλοι όσοι κρύβονται πίσω τους, επιδιώκουν α) την δοκιμή ενός μέτρου, πού επιφυλάσσουν για όλα τα μαύρα πρόβατα του Ευρωπαϊκού Νότου β) την διάλυση της κυπριακής οικονομίας και συνεπώς της ίδιας της κρατικής υπόστασης της Κύπρου. Αυτό που θα συμβεί την Τρίτη 19 Μαρτίου 2013 το πρωί, θα είναι ατέλειωτες ουρές στις Κυπριακές Τράπεζες μικροκαταθετών, προκειμένου να τραβήξουν τις όποιες καταθέσεις τους και ένας ορυμαγδός ηλεκτρονικών εντολών για μεταφορά μεγάλων χρηματικών ποσών από την Κύπρο σε κάποια άλλη χώρα. Αποτέλεσμα: η κατάρρευση τoυ τραπεζικού συστήματος της Κύπρου, η αποχώρηση των εγκαταστημένων στην Κύπρο εταιρειών, εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, και να η Κύπρος στο ίδιο σπιράλ οικονομικού θανάτου, όπως και η Ελλάδα.

Το χτύπημα δεν είναι, ούτε τυχαίο, ούτε λάθος, ούτε αψυχολόγητο, τίποτα από όλα αυτά. Η Κύπρος δέχτηκε ένα καίριο χειρουργικής ακρίβειας πλήγμα, πού στοχεύει στην διάλυσή της. Έτσι το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο ίσως, αλλά και οι συμμαχίες πού είχε επιτύχει, εκτός Ε.Ε., με Ρωσία για παράδειγμα, εκμηδενίζονται ως διαπραγματευτικά χαρτιά και η χώρα απογυμνώνεται και παραδίδεται βορά στις ορέξεις των μεγάλων συμφερόντων.

Μόνο όσοι εθελοτυφλούν δεν βλέπουν – δε λέω διακρίνουν, γιατί πλέον είναι μπροστά στα μάτια μας – ότι τα πράγματα εξελίσσονται με τρόπο, πού δείχνει ότι υπακούουν σε οργανωμένο σχέδιο το οποίο, όπως έχω ξαναγράψει, εκτελείται βήμα-βήμα, και όπως έχει προαποφασιστεί.

Κάποια ερωτήματα, έρχονται και ξανάρχονται:
Γιατί η Ελλάδα με το μικρότερο λόγο κατά κεφαλή χρέους το 2009, είχε «ανάγκη» να σωθεί ενώ άλλες χώρες της Ε.Ε. είναι στο απυρόβλητο;
Γιατί προχωρεί, εντείνεται, βαθαίνει η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, αφού αυτό δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους, αλλά το διευρύνει;
Γιατί τα ελληνικά πετρέλαια –τα οποία ξαφνικά υπάρχουν εκεί που ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ μας έλεγε πως δεν υπάρχει τίποτα – βαφτίζονται «ευρωπαϊκά»;
Γιατί η Ελλάδα δέθηκε χειροπόδαρα με ένα επονείδιστο και απεχθές χρέος;
Γιατί η Κύπρος χτυπήθηκε εκεί πού είχε ένα συγκριτικό πλεονέκτημα και διαλύεται ως χώρα;

Γιατί η Ισπανία, με τεράστιο πρόβλημα στον τραπεζικό της τομέα, με καλπάζουσα ανεργία, μένει εκτός μνημονίων, μέχρι σήμερα;
Γιατί στην Ιρλανδία το μνημόνιο είναι τρείς φορές ηπιότερο από ότι στη χώρα μας;

Κάποιοι στα ερωτήματα αυτά δεν απαντούν καθόλου. Άλλοι απαντούν με τον δουλοπρεπή τρόπο του αυτό-εξευτελισμού και της a priori αποδοχής των κατευθυνόμενων απόψεων των άλλων για μας.
Η δική μου άποψη, καθαρά και ξάστερα :

Ο Ελληνισμός είναι, για μια ακόμη φορά στην Ιστορία μας, στο στόχαστρο.
Αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη ούτε αυτή τη φορά.
Θα μας στοιχίσει, σίγουρα. Θα μας πάρει καιρό, ίσως. Θα μας πάρει ψυχές. Θα μας γονατίσει.

Δεν θα μας νικήσει όμως.
Δεν το επιτρέπει η Ιστορία μας.