Γράφει ο John F. McManus για το περιοδικό "Τhe New American"

Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Στην Ευρώπη, για αρκετές δεκαετίες, υπήρξαν πολλά προειδοποιητικά σημάδια για εκείνο που έμελλε τελικά να εξελιχθεί στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσοι παρατηρούσαν και διέβλεπαν όλα τα κίνητρα των πρόωρων υποστηρικτών της έκρουαν τακτικά τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας των χωρών τους προς όφελος ενός υδροκεφαλικού "ευρωκράτους".

Ωστόσο, οι ανησυχίες που εκφράστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες δεν ήταν ικανές να εμπόδισουν την σταδιακή πορεία προς μία κεντρική κυβέρνηση για όλη την Ευρώπη. Σήμερα, από την μία άκρη έως την άλλη της ευρωπαϊκής ηπείρου, αυξάνεται ολοένα ο αριθμός εκείνων που αντιλαμβάνονται πού ακριβώς έχουν οδηγηθεί.

Το 2003, για παράδειγμα, οι Βρετανοί συγγραφείς Κρίστοφερ Μπούκερ  και Ρίτσαρντ Νορθ προκάλεσαν αίσθηση επειδή καταδίκασαν τις προθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης να θέσει σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία των κρατών μελών της, στο εμπεριστατωμένο βιβλίο τους με τίτλο “Η μεγάλη απάτη: H μυστική ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Kάποιοι όντως αφυπνίστηκαν.

Την ίδια εκείνη χρονιά, ο πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας Βάτσλαβ Κλάους εναντιώθηκε στη δημιουργία ενός Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο θα υπερίσχυε του εθνικού συντάγματος του καθενός από τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Αναφέροντας σαφέστατα ότι υπάγεται στα Ηνωμένα Έθνη, το έγγραφο αναφέρει: “ ... Δια του παρόντος Συντάγματος ιδρύεται μία Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας η νομοθεσία θα έχει υπεροχή έναντι του δικαίου των κρατών-μελών”. O Τσέχος ηγέτης προειδοποίησε ότι η υπερψήφιση του προτεινόμενου Συντάγματος της ΕΕ θα σήμαινε ότι “δεν θα υπάρχουν πλέον κυρίαρχα κράτη στην Ευρώπη, αλλά μόνο ένα κράτος”. Όταν του ζητήθηκε να διευρινίσει τι εννοούσε με το “ένα κράτος”, εξήγησε ότι η έδρα της ΕΕ στις Βρυξέλλες θα ήταν αυτό το μελλοντικό “ένα κράτος”.

Το 2005, όταν οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να εγκρίνουν το νέο Σύνταγμα της ΕΕ, οι πολίτες της Γαλλίας και της Ολλανδίας το απέρριψαν κατηγορηματικά. Αφού δέχθηκαν ένα κάποιο ενοχλητικό "χαστούκι", αλλά όχι ήττα, οι "ευρωκράτες" ανασυντάχθηκαν, και το 2006 δοκίμασαν να ξαναστείλουν το προτεινόμενο Σύνταγμα (που πλέον ονομάζεται “συνθήκη”) για επικύρωση. Μόνο που αυτή την φορά, δεν ζήτησαν την ετυμηγορία των λαών. Το Σύνταγμα απεστάλη στους ηγέτες των κρατών-μελών, οι οποίοι συναντήθηκαν στη Λισσαβώνα, όπου κέρδισε την ομόφωνη αποδοχή τους και μετατράπηκε στο όργανο της απόλυτης διακυβέρνησης για το σύνολο των 25 χωρών της ΕΕ.

Στη Βρετανία, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, το νεοσύστατο Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, με επικεφαλής τον Νάιτζελ Φαράζ, ενίσχυσε βαθμιαία την επιρροή του, ακριβώς λόγω της έκκλησής του για αποχώρηση από την ΕΕ. Στις 23 Ιουνίου, ο λαός της Βρετανίας θα έχει την ευκαιρία να απορρίψει την ένταξη στην ΕΕ σε ένα δημοψήφισμα που του έχουν υποσχεθεί εδώ και αρκετό καιρό. Το κίνημα των υποστηρικτών της εξόδου, γνωστό ως Brexit (British Exit), είναι πολύ πιθανό να κατορθώσει να βγάλει τη χώρα αυτή από την ΕΕ. Εάν η τάση επικρατήσει, είναι πιθανό να ακολουθήσουν και άλλες χώρες, όπου η αρνητικότητα σχετικά με την ένταξη στην ΕΕ έχει αυξηθεί.

Στις 15 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν εκφώνησε μια σημαντική ομιλία, στην οποία κατηγόρησε τις “Βρυξέλλες” για τη μαζική μετακίνηση μεταναστών από την Ασία και την Αφρική στην Ευρώπη. Είπε χαρακτηριστικά: “Σήμερα η Ευρώπη είναι τόσο εύθραυστη, αδύναμη, και ασθενική, όσο ένα λουλούδι που κατατρώγεται από ένα σκουλήκι”. Αναφερόμενος σε πολλά θέματα, τα οποία θεώρησε “απαγορευμένα” από την πολιτική ορθότητα και για τον ίδιο και για οποιονδήποτε άλλο, τόνισε ότι η Ευρώπη “απειλείται από την μετανάστευση”, ότι “η μετανάστευση οδηγεί στην αύξηση της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας”, ότι οι μάζες που καταφθάνουν “θέτουν σε κίνδυνο τον τρόπο ζωής μας, την πολιτισμό μας, τα έθιμά μας, και την χριστιανική ταυτότητά μας”, και ότι οι Βρυξέλλες “καταστρώνουν σήμερα σχέδιο για να γίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”, μια διαδικασία που θα ολοκληρώσει την καταστροφή του καθενός από τα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη. Ο ίδιος δήλωσε ότι η Ουγγαρία θα αρνηθεί να δεχθεί εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους μετανάστες (όπως έχει ήδη κάνει η Γερμανία) βάσει ενός “αναγκαστικού προγράμματος επανεγκατάστασης”.

Όντως αυξάνεται ο όγκος των Ευρωπαίων που αφυπνίζονται όσον αφορά στα σχέδια των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας στόχος, όπως είπε ο Ορμπάν, είναι να “αναμίξει πολιτισμούς, θρησκείες και πληθυσμούς, μέχρι η υπερήφανη Ευρώπη μας να γίνει τελικά άψυχη και υποτάξιμη... βορά που θα έχει καταλήξει στην τεράστια κοιλιά του κήτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης”. Κάλεσε τους συμπατριώτες του και τους συναδέλφους τους Ευρωπαίους “να πολεμήσουν, να νικήσουν, να ξαναγράψουν, και να αλλάξουν τη μοίρα που κάποιοι προορίζουν για εμάς”.

Οι συμπατριώτες του Ορμπάν του οφείλουν μεγάλη εκτίμηση για αυτή του την παρρησία. Αυτή η συνειδητοποίηση και το θάρρος, τα οποία απαιτούνται για να μιλάει κανείς δημοσίως για τους όντως πραγματικούς κινδύνους που απειλούν τα έθνη της Ευρώπης, δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτες εξελίξεις. Η αυξητική τάση της αντίστασης στη Βρετανία εναντίον της κυριαρχίας της ΕΕ είναι άλλη μια καλή είδηση.

Τέτοιου μεγέθους συνειδητοποίηση και θάρρος θα πρέπει επίσης να υπάρξουν και να αναπτυχθούν εδώ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένου ότι υπάρχουν ήδη σχέδια στα χαρτιά, σύμφωνα με τα οποία προορίζεται να συμβεί στη χώρα μας, σε συνδυασμό με το Μεξικό και τον Καναδά, αυτό που ήδη έχει συμβεί στην Ευρώπη.