Έχουμε ακούσει πολλάκις φορές για την ανάμειξη δυνάμεων εκ των ΗΠΑ εις το Απριλιανό πραξικόπημα αλλά ποτέ με κάποιο στοιχείο, μίαν ένδειξη ή έστω κάποιες σοβαρές ενδείξεις. Αν όμως δούμε τα γνήσια αμερικανοκίνητα πραξικοπήματα ανά την υφήλιο διαπιστώνουμε πως κανείς δεν φυγαδεύτηκε προς το εξωτερικό, κανείς δεν υποθάλφτηκε από τις δυτικές δυνάμεις με την γνωστή στοργικότητα εις τους δικούς της ανθρώπους αλλά το ποιο σημαντικό είναι πως μετά τον θάνατο του Γεωργίου Παπαδοπούλου ουδείς τραπεζικός λογαριασμός βρέθηκε, καμία θυρίδα αλλά και κανένα περιουσιακό στοιχείο εις το όνομα αυτού που να αποδεικνύει τις φήμες που διασκορπιζόταν από υποστηρικτές του μεταπολιτευτικού πολιτεύματος. Θεωρούμε πως αυτά είναι τα ποιο σημαντικά στοιχεία που αναδείχνουν την μη στήριξη της Επαναστάσεως από πράκτορες των αμερικανών ή δυτικοευρωπαίων. Επειδή όμως αυτά δεν μας αρκούν, ίσως αν ανατρέξουμε στο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά "Ο Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο Αμερικανικός Παράγων 1947 - 1967" (Εκδ. Εστίας 1997) αποδεικνύεται πως οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ουδέ μίαν ανάμειξη είχαν αλλά ούτε και απλή γνώση για το εγχείρημα. Έμπρακτος όμως απόδειξη αποτελεί το υπό των ΗΠΑ επιβληθέν ''embargo'' την 25ην Απριλίου 1967! Το στρατιωτικό πραξικόπημα με βάση τα παραπάνω αποτέλεσε μια Ελληνοκίνητη επέμβαση του Ελληνικού στρατού και ο πρωτεργάτης της Γεώργιος Παπαδόπουλος τιμωρήθηκε σε ισόβια κάθειρξη διότι δεν ζήτησε ''άδεια'' από τις μεγάλες δυνάμεις για να πράξει καθοδηγούμενος από αυτές.
Σήμερα σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από τον ερχομό του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μαζί με αυτόν και την μεταπολίτευση όπως την ξέρουμε σήμερα η χώρα μας εισήλθε σε μια οικονομική αλλά και πολιτική κρίση με στοιχεία κοινωνικού αποπροσανατολισμού και διεθνούς εξευτελισμού του σύγχρονου συστήματος διακυβέρνησης μας έρχονται μνήμες από το παρελθόν και μάλιστα από την ''χρυσή επταετία'' όπως χαρακτηρίζετε από πολλούς οικονομολόγους της εποχής αλλά και του σήμερα. Ποια ήταν η οικονομική κατάσταση που επικρατούσε στην χώρα μας εκείνη την εποχή και τι συνέπειες είχε για τον απλό λαό; Την απάντηση την παίρνουμε από τον διεθνή Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) ο οποίος σε επίσημες στατιστικές του αναφέρει: Ο μέσος γενικός δείκτης βιομηχανικής παραγωγής εσημείωσε κατά 5% άνοδον κατά το 1967 και κατά 8% περίπου εντός του 1968. Η σημειωθείσα αυτή άνοδος κατά 13% περίπου της τελευταίας διετίας κατατάσσει την Ελλάδα εις την τετάρτην θέσιν, εξ επόψεως ρυθμού αυξήσεως της βιομηχανικής παραγωγής, μεταξύ όλων των χωρών-μελών του Ο.Ο.Σ.Α. Με λίγα λόγια οι εξαγωγές της χώρας μας το 1968 ήταν διπλάσιες από του 1966 και κατά 1/3 περισσότερες από το 1967, δηλαδή η χώρα μας μέσα σε δύο μόλις χρόνια αύξησε τις εξαγωγές τις επί δύο φορές κάτι που σήμερα θεωρείτε άπιαστο όνειρο. Στην αγροτική ανάπτυξη τότε τάθηκε το πενταετή πρόγραμμα που διέγραψε όλα τα χρέη των αγροτών προς την αγροτική τράπεζα και αναδιοργάνωσε τους αγροτικούς συνεταιρισμούς ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες για την εποχή απαιτήσεις. Η εκμηχάνιση της γεωργίας ήταν ο μοχλός ανάπτυξης της, ηλεκτροδοτώντας πάνω από 2.730 αντλητικά συστήματα μόνο κατά το έτος 1968 και με την λειτουργία των νέων τριαντατεσσάρων ερευνητικών ιδρυμάτων η αγροτική παραγωγή αυξάνει ποιοτικά και ποσοτικά και κατά αυτόν τον τρόπο ανταγωνίζεται τις μεγαλύτερες χώρες της ευρώπης. Μέγα ενδιαφέρον επιδεικνύει και η βελτιστοποίηση των συνθηκών διαβίωσης των αγροτών με κατασκευασμένες από το ίδιο το κράτος (μέθοδος άτοκου δανεισμού) κατοικίες, αυξήσεις κατά 70 τοις εκατό (!) στις συντάξεις και πλήρως δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη στους ασφαλισμένους του ΟΓΑ. Με αυτές τις συνθήκες τα κίνητρα για νέους αγρότες συνεχώς ενδυναμώνονται και αυξάνονται.
Βεβαίως όμως η ουσία δεν είναι η ανάπτυξη, η οικονομική ευημερία, ο πολιτισμός, τα δημόσια έργα, οι επενδύσεις, η εθνική ανεξαρτησία, η στρατιωτική μας δύναμη, το διεθνές μας κύρος, η παιδεία, η υγεία και άλλα πολλά που αν τα αναφέραμε θα ήταν όσο και μια εγκυκλοπαίδεια, όχι δεν είναι εκεί, η ουσία είναι στους χιλιάδες νεκρούς του πολυτεχνείου που τους πάτησαν τα δεκάδες άρματα, τους πυροβόλησαν οι ελεύθεροι σκοπευτές, τους βομβάρδισαν τα αεροπλάνα, τους το ένα... τους το άλλο... και τέλος τους κάνουμε κάθε χρόνο μνημόσυνο για να μην τους ξεχάσουμε. Ποιοι όμως ήταν τελικά οι νεκροί ή καλύτερα μάλλον, πόσοι; Δύο επίσημα πορίσματα από εισαγγελικές έρευνες επί μεταπολιτευτικού καθεστώς η μία το 1974 και η άλλη το 1982 μας δείχνουν πως οι εκατοντάδες χιλιάδες πεσόντες εις τον χώρο του πολυτεχνείου τελικά δεν υπήρχαν και πως ούτε ένας άνθρωπος δεν έχασε την ζωή του, και μάλιστα η έρευνες κάλυπταν όλο το μήνα Νοέμβριο. Δηλαδή τώρα θα αναρωτηθεί κανείς: τα στεφάνια που καταθέτουμε και τα μνημόσυνα που κάνουμε τόσα χρόνια σε όλη την Ελλάδα για ποιόν είναι; Η απάντηση είναι δύο λέξεις: ''Έλα ντε''. Για του λόγου το αληθές ας δούμε και το πρωτότυπο πόρισμα των ερευνών του αστυνόμου Σαμπάνη.
Σημείωση: το πόρισμα Τσεβά δεν το βρήκαμε πρωτότυπο.
Θεόδωρος Καρράς
