Τα κίνητρα των Αλβανών στην επιθετικότητα κατά της Ελλάδας

Έστω και αργά, η ελληνική Πολιτεία φαίνεται να ξυπνά, ίσως επειδή βεβαιώθηκε πως υπάρχει τουρκικός δάκτυλος πίσω από την αλβανική πολιτική.

Η αυξημένη επιθετικότητα της αλβανικής κυβέρνησης, αλλά και κομμάτων, εναντίον της Ελλάδας, δεν θα είχε εμφανιστεί εάν εξ αρχής η Ελλάδα είχε «κόψει τον βήχα» στους μεγαλοϊδεάτες Αλβανούς που «ανακάλυψαν» κι αυτοί πως είναι αρχαίος λαός, απόγονοι των Ιλλυριών (και με δημοσιεύματα που φέρουν την Ολυμπιάδα, μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου, να είναι… Αλβανίδα, ως Ηπειρώτισσα, άρα και τον Αλέξανδρο… μισο-Αλβανό).

Δεν συνέβη αυτό, και πληρώνουμε τα επίχειρα. Έστω και αργά όμως, η ελληνική Πολιτεία φαίνεται να ξυπνά, ίσως επειδή βεβαιώθηκε πως υπάρχει τουρκικός δάκτυλος πίσω από την αλβανική πολιτική, ή και ως αντιπερισπασμό στην αδυναμία να αντιδράσει όπως πρέπει στην τουρκική επιβουλή. Όπως και να έχει πάντως, αρχίζουν τα πράγματα να μπαίνουν στην θέση τους, αρκεί να υπάρξει συνέχεια.

Ο Αλβανός πρωθυπουργός, Έντι Ράμα, πλην της υποχρέωσής του προς τον Ερντογάν να ακολουθήσει τις συμβουλές του, ανεβάζει τους τόνους επειδή βλέπει τους ψηφοφόρους να στρέφονται προς ακραία κόμματα και κινήσεις, καταλαμβανόμενοι κι αυτοί από εθνικιστικό οίστρο, όπως οι Σλάβοι γείτονές τους. Αλλά συγχρόνως, υφαρπάζοντας βορειοηπειρωτικές περιουσίες οι προστατευόμενοί του κατασκευαστές, έχει κι αυτός το «κάτι τις», όπως υπαινίχθηκε ο αντίπαλός του Σαλί Μπερίσα (ο οποίος όταν ήταν πρωθυπουργός έπραττε τα ίδια, με την κόρη του σύζυγο Ιταλού, εκπροσώπου ιταλικής κατασκευαστικής εταιρείας).

Τον ενδιαφέρει κυρίως, με τις συνεχείς καταγγελίες κατά της Ελλάδας στα διεθνή φόρα για το ανύπαρκτο τσάμικο (που όμως, λόγω της δικής μας αβελτηρίας, το διεθνές κοινό τείνει να υιοθετήσει τις αλβανικές θέσεις) επιδιώκει να μας πιέσει ώστε να άρουμε το εμπόλεμο καθεστώς και να υπογράψουμε Σύμφωνο Ειρήνης. Υπενθυμίζω, πως λόγω του ότι οι Βρετανοί μας ενέπλεξαν σε εξαετείς εσωτερικές ένοπλες συγκρούσεις (1944-1949) δεν παραβρεθήκαμε στην σύσκεψη για την ειρήνη που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι σχέσεις μας με την Αλβανία παρέμειναν σε εκκρεμότητα. Και όσο διαρκεί -τυπικά- το εμπόλεμο δεν μπορούν οι Αλβανοτσάμηδες να προσφύγουν σε διεθνή δικαστήρια για ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Όταν ήταν ΥΠΕΞ ο Δ. Αβραμόπουλος, έδωσε συνέντευξη στην αλβανική εφημερίδα «Panorama» με αφορμή την μετάβαση του στα Τίρανα για τα 100 χρόνια από την ανεξαρτησία της Αλβανίας. Και όταν ρωτήθηκε για το ανωτέρω θέμα, απάντησε: «Όσο για το εμπόλεμο καθεστώς, θυμίζω ότι Ελλάδα και Αλβανία έχουν υπογράψει Σύμφωνο Φιλίας και Συνεργασίας από το 1996. Είμαστε σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα η Ελλάδα πρωτοστάτησε για την ένταξη της Αλβανίας στη Συμμαχία, όπως πρωτοστατεί και για την ένταξή της στην ΕΕ. Συνεπώς, το καθεστώς αυτό έχει σβήσει. Μιλάμε πλέον με άλλους όρους, φιλίας, και συμμαχίας. Είμαστε και οι δύο από την ίδια πλευρά. Και έτσι πρέπει να βλέπουμε και τα ζητήματα αυτά».

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για υπεκφυγή. Επειδή, εάν το Σύμφωνο Φιλίας που υπογράψαμε (με ΥΠΕΞ τον Παπούλια) σημαίνει και την άρση του εμπολέμου καθεστώτος, τι εμποδίζει την ελληνική πλευρά, να προβεί σε μια νομοθετική πράξη και να το άρει; Δεν είναι όμως, έτσι, γι’ αυτό και οι Αλβανοί επιμένουν. Αλλά καλώς κι εμείς το αρνούμαστε, για να μη δώσουμε δικαιώματα στους Τσάμηδες να μας στέλνουν στα δικαστήρια.

Αυτά όλα θα τα είχαμε αποφύγει, εάν η ελληνική κυβέρνηση -δια του Ευ. Βενιζέλου-, δεν έδινε την συγκατάθεσή της για ένταξη της Αλβανία στο ΝΑΤΟ και δεν είχε υποσχεθεί πως θα πράξει το ίδιο και για την στην Ε.Ε. χωρίς να προβάλλει το αίτημα να συμπεριφερθεί η Αλβανία ως κράτος δικαίου. Μια προφορική υπόσχεση μόνο πήραμε -όπως μού είχε πει ο Γ. Σούρλας- ότι θα μας επιτρέψουν την κατασκευή στρατιωτικών νεκροταφείων, που ούτε αυτό έγινε ακόμη. Και τώρα μας το «ανταποδίδουν».