Στρατηγός Παττακός νεκρός! Στρατηγός Παττακός ελεύθερος!...

Ο μεγάλος επαναστάτης, ο αντιπρόεδρος της Επαναστατικής Εθνικής Κυβερνήσεως της 21ης Απριλίου, ο Στρατηγός Στυλιανός Παττακός πέρασε στην αιωνιότητα. Πλήρης ημερών σε ηλικία 104 ετών, «έφυγε» σήμερα το απόγευμα στην ταπεινή του οικεία στα Πατήσια. Λίγες ημέρες πρίν κάποιο αδίστακτοι είχαν διαρρήξει την οικεία του.

Ο μεγάλος Έλληνας γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1912 στην Αγία Παρασκευή Αμαρίου στο Ρέθυμνο. Η απώτερη καταγωγή του ήταν από την παλία βυζαντινή οικογένεια των Σκορδίλιδων. Φοίτησε αρχικά στις Σχολές Υπαξιωματικών και εισήλθε στην Σχολή Ευελπίδων το 1934, απ’ όπου αποφοίτησε το 1937 με το βαθμό του ανθυπιλάρχου

Συμμετείχε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο ως διοικητής ίλης της 11ης Ομάδος Αναγνωρίσεως της 11ης Μεραρχίας Πεζικού, ενώ κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος της εθνικής αντιστασιακής οργάνωσης «Όμηρος». Έλαβε μέρος στην καταστολή της κομμουνιστικής θηριωδίας στα Δεκεμβριανά, και πολέμησε στον Συμμοριτοπόλεμο ως διοικητής της ίλης αρμάτων μάχης Κένταυρος και παρασημοφορήθηκε με τρία αριστεία ανδρείας, επτά πολεμικούς σταυρούς, δύο μετάλλια εξαίρετων πράξεων.

Στη συνέχεια σπούδασε στη Ανωτάτη Σχολή Πολέμου φτάνοντας στον βαθμό του Ταξιάρχου, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση του ΚΕΤΘ. Ήταν παντρεμένος με την Δήμητρα Νικολαΐδη, κόρη του Νικόλαου Γεωργίου Νικολαΐδη, συμβούλου του Ελεγκτικού Συνεδρίου και απέκτησαν δύο κόρες.

Συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967 όντας Διοικητής του ΚΕΤΘ στο Γουδί, έχοντας επιτελικό ρόλο στην κατάληψη των σημείων των Αθηνών. Στην Επαναστατική Κυβέρνηση ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών, μέχρι το 1971, οπότε και ανέλαβε αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ως το 1973. Έμεινε στην ιστορία ως ο «άνθρωπος με το μυστρί» καθώς ήταν εκείνος ο οποίος εγκαινίαζε τα εκατοντάδες δημόσια έργα της Επαναστατικής Κυβέρνησης.

Με την έλευση του καραμανλισμού, συνελήφθη στις 23 Οκτωβρίου 1974 μαζί με τους συνεπαναστάτες του, με το βάση τον νομικό έκτρωμα του «Δ’ Ψηφίσματος» και φυλακίστηκε στην Κέα.

Στη παράνομη και αντισυνταγματική δίκη – παρωδία που ακολούθησε το Πενταμελές Εφετείο τον έκρινε ένοχο στάσης και εσχάτης προδοσίας και τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη από τον κουφό για μετριάσει τις αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1990 αποφυλακίστηκε λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του, όπως φημολογείται με προσωπική εντολή του Γεωργίου Παπαδοπούλου, με την υποχρέωση να δίνει το παρόν ανά 15 ημέρες στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του και ανά 5 μήνες στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων!!

Το άθλιο μεταπολιτευτικό καθεστώς τον καθαίρεσε από τον βαθμό του Ταξιάρχου, και δεν ελάμβανε ούτε καν σύνταξη! Τους βαθμούς και τα αριστεία ανδρείας όμως ο Στυλιανός Παττακός τα είχε κερδίσει στο πεδίο της μάχης, και όχι στα πολιτικά γραφεία…

Αφοσιώθηκε στο συγγραφικό έργο, και τα βιβλία του ήταν η μοναδική πηγή εσόδων που είχε, παρόλο που τα περισσότερα τα πρόσφερε δωρεάν στους νέους. Υπήρξε ένας σεμνός και ταπεινός άνθρωπος, με βαθιά και άδολη πίστη στον Θεό, ενώ μέχρι τα βαθιά γεράματα διατηρούσε μια εντυπωσιακή διαύγεια πνεύματος. Υπερασπίστηκε μέχρι τελευταίας στιγμής με πάθος και φανατισμό το έργο της Επανάστασης. Υπήρξε τακτικός αρθρογράφος του «Ελεύθερου Κόσμου» από την επανέκδοσή του το 2003, με πλήθος άρθρων τα οποία είχαν μεγάλη απήχηση ιδίως στην νεολαία. Όπως λένε και τα αργυρώνητα φερέφωνα «πέθανε αμετανόητος»!

Σύμφωνα με την προσωπική του επιθυμία, η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του στην Κρήτη.

Στρατηγέ Στυλιανέ Παττακέ η δόξα και η ευγνωμοσύνη της Πατρίδος θα στεφανώνει την μνήμη σου στους αιώνες!

Συνέγραψε τα έργα: 21η Απριλίου 1967. ΔΙΑΤΙ; ΠΟΙΟΙ; ΠΩΣ;

Οδυσσεύς Μιλτ. Αγγελής Ο στρατηγός των στρατηγών

21 Απριλίου 1967 – 8 Οκτωβρίου 1973 Ημέραι και Έργα

Οδοιπορικόν ενός στρατιώτου 90 ετών

Δυστυχώς ενικήσαμεν. Αυτά διά την Ιστορίαν Α΄ Μέρος

Δυστυχώς ενικήσαμεν. Όσα αληθή όσα δίκαια!… Β΄ Μέρος

Κάιν διατί; Κομμουνιστοσυμμοριτοπόλεμος 1941-1949

Διαξιφισμοί. Διά την Τιμήν & την Αλήθειαν

Εις τας επάλξεις! Με τον Σταυρόν, την αρετήν και το σπαθί

Γενναίοι ως Έλληνες. Το υπέρλαμπρον έπος του 1940

Το τελευταίο σάλπισμα