Αυτό είναι το φυλάκιο που έχει μπει στο μάτι των Τουρκαλάδων... Ο απίστευτος τύπος που το έχτισε περιγράφει εκείνες τις φοβερές μέρες!!!

ΤΟ ΦΥΛΑΚΙΟ ΠΑΝΑΓΙΑ...

Ο Χρήστος Καπούτσης είναι καλός συνάδελφος δημοσιογράφος.Είναι και μαθηματικός αλλά υπήρξε και στρατιωτικός. Έφυγε νωρίς γιατί οι απόψεις και οι ιδέες του δεν συμβάδιζαν με την εποχή που υπηρετούσε.Στην καριέρα του στο Στρατό έχει να θυμάται πολλά.Αλλά αυτό που φαίνεται να έχει κρατήσει με νοσταλγία στο μυαλό του είναι το φυλάκιο στην Παναγιά! Ήταν ο επικεφαλής της ομάδας που το έχτισε!

Με αφορμή τις τουρκικές προκλητικότητα αλλά και την επίσκεψη Καμμένου στο φυλάκιο αναδημοσιεύουμε τις αναμνήσεις του Υπολοχαγού Χρήστου Καπούτση όπως τις αποτύπωσε στην προσωπική του ιστοσελίδα:

Μια προσωπική εμπειρία για το Φυλάκιο ΠΑΝΑΓΙΑ

Η νησίδα ΠΑΝΑΓΙΑ των Οινουσών, είναι ο τελευταίος αιγαιοπελαγίτικος βράχος, το έσχατο σύνορο της Ελληνικής Επικράτειας, στα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία.

Το τελευταίο διάστημα, η νησίδα ΠΑΝΑΓΙΑ βγήκε στο «αφρό» της επικαιρότητας, επειδή οι τούρκοι πιλότοι επέλεξαν να κάνουν υπερπτήσεις και μάλιστα σε χαμηλό ύψος, πάνω από αδιαμφισβήτητο ελληνικό έδαφος, όπως είναι η νησίδα ΠΑΝΑΓΙΑ.

Είναι Ιούλιος του 1983 , όταν νεαρός υπολοχαγός αποβιβάστηκα, από τη βάρκα του Καπεταν Χρήστου, στη νησίδα Παναγιά. Εκεί με υποδέχτηκε ένας Ανθυπασπιστής των Ειδικών Δυνάμεων και 4 στρατιώτες. Μου έδωσε ένα χαρτί να υπογράψω ότι παραλαμβάνω το φυλάκιο και μπήκε στη βάρκα και έφυγε. Διαπίστωσα, ότι φυλάκιο δεν υπήρχε, παρά μόνο 3 μεγάλες στρατιωτικές σκηνές. Στη μία θα έμενα εγώ μαζί με τον απαραίτητο οπλισμό, το φαρμακείο και τον μονόφθαλμο σκύλο μου, στην άλλη οι 4 στρατιώτες και στην τρίτη σκηνή είχαμε τα «υπάρχοντά» μας, ένα πετρογκάζι, μια κατσαρόλα, ένα τηγάνι και πολλές στρατιωτικές κονσέρβες. Διαπίστωσα ακόμη, ότι δεν υπήρχε ούτε φως, ούτε νερό και φυσικά ούτε τηλεόραση ή ραδιόφωνο . Υπήρχε όμως ένα στρατιωτικό τηλέφωνο. Και ακόμη στην κορυφή του βράχου υπήρχε ένα παρατηρητήριο, που είχε κατασκευάσει το Ναυτικό. Γρήγορα «συμφιλιωθήκαμε», τρόπος του λέγειν, με τους μόνιμους κατοίκους της βραχονησίδας, τα «συμπαθή» φίδια και τους ευμεγέθεις αρουραίους. Μοναδική παραφωνία ο αντιδραστικός «Νταγιάν» (το όνομα του μονόφθαλμου σκύλου μου), που είχε κηρύξει διαρκή πόλεμο μαζί τους. Ευτυχώς…

Μετά από δύο μέρες έρχεται η βάρκα και αφού μας άφησε τα απαραίτητα τρόφιμα και νερό, ο Καπεταν Χρήστος , μου είπε, ότι ο Διοικητής της Χίου, μου στέλνει «δώρο» ένα τσιμεντόλιθο, με εντολή να μου το δώσει στα χέρια μου!! Πήρα το τσιμεντόλιθο και ενώ προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω το μήνυμα, χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη ο Ταξίαρχος – Διοικητής που με ρώτησε , αν έλαβα το τσιμεντόλιθο. Του απάντησα θετικά και αμέσως μου είπε: «Όπως πήρες τον πρώτο τσιμεντόλιθο, έτσι θα παραλάβεις και άλλους 1.500 και σακιά με τσιμέντο και ότι άλλο χρειάζεται, για να κτίσεις εκεί ένα φυλάκιο, το πολύ σε έξι μήνες.»

Στο επόμενο «δρομολόγιο», με την βάρκα του Καπεταν Χρήστου, ήρθαν 4 ακόμη στρατιώτες επαγγελματίες οικοδόμοι και ένας στρατιώτης που μόλις είχε πάρει το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού εφοδιασμένος με ένα σχέδιο που είχε εκπονήσει το Μηχανικό και ένα γαϊδούρι, που αποδείχτηκε υπερπολύτιμο, διότι ανέβαζε τους τσιμεντόλιθους από την ακτή στην κορυφή του βράχου, όπου και θα χτίζαμε το φυλάκιο.

Πέρασαν δύσκολες μέρες , βδομάδες, μήνες και επιτέλους έτοιμο το φυλάκιο. Μόνιμη εγκατάσταση με τα «όλα μας». Φέραμε και γεννήτρια και είχαμε φως και ψυγείο. Μεγαλεία! Ακόμη και σήμερα αισθάνομαι πολύ υπερήφανος για αυτό το έργο, ίσως έργο ζωής, το Φυλάκιο στην ΠΑΝΑΓΙΑ.

Φυσικά με τα χρόνια έγιναν πολλές βελτιώσεις και επεκτάσεις στις εγκαταστάσεις του Φυλακίου στην νησίδα ΠΑΝΑΓΙΑ. Όμως αυτό το φυλάκιο έχει μπει στο «μάτι» των Τούρκων που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους στρατιώτες μας πραγματοποιώντας χαμηλές υπερπτήσεις. Αμφισβητώντας ουσιαστικά την ελληνική κυριαρχία στη νησίδα ΠΑΝΑΓΙΑ. Θα καταλάβουν ότι δεν επέλεξαν εύκολο στόχο...

Χρήστος Καπούτσης