Έρευνα: Τι έτρωγαν οι σκύλοι στην αρχαία Ελλάδα;

Είναι γνωστό μέσα από παραστάσεις σε αγγεία, αγάλματα, αλλα και γραπτά κείμενα, πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει μια πολύ στενή σχέση με τους τετράποδους φίλους τους. Μια παντελώς άγνωστη για τη χώρα μας πτυχή, αποτελεί το φαγητό που έδιναν οι πρόγονοί μας στους σκύλους τους. Σχετική έρευνα έχει κάνει η ιστορικός  Adrienne Mayor και την έχει δημοσιεύσει στο wondersandmarvels.com.

Στην αρχαιότητα, το κυνήγι λαγού, ελαφιού, αγριογούρουνου ακόμη και αρκούδων, ήταν ένας διαδεδομένος τρόπος για την εύρεση τροφής, αλλά και για διασκέδαση. Σε αυτά τα κυνήγια, η χρήση του σκύλου ήταν απαραίτητη. Υπάρχουν δύο αρχαίες πηγές που αναφέρουν συγκεκριμένα πως γίνεται η ανατροφή κυνηγόσκυλων. Η πρώτη προέρχεται από τον Ξενοφώντα (430 πΧ) και η δεύτερη από τον Αρριανό (86 μΧ).

Εάν ζόυσατε στην Αθηνά της εποχής του Σωκράτη και είχατε ένα Λακωνικό κυνηγόσκυλο, σαν αυτά που βλέπουμε  στους αμφορείς της εποχής, τι φαγητό θα δίνατε στο σκύλο σας; Τα ''συνηθισμένα'' κουτάβια, συνήθως έτρωγαν κριθαρένιο ψωμί, βουτηγμένο σε αγελαδινό γάλα ή τυρόγαλο. Ένα κουτάβι που προοριζόταν για κυνηγόσκυλο, θα έτρωγε το ίδιο ψωμί, αλλά αυτη τη φορά μουσκεμένο με πρόβειο ή κατσικίσιο γάλα. Κάποιοι πρόσθεταν λίγες σταγόνες αίματος από θηράματα για να συνηθίσει το ζώο στη μυρωδιά.

Τα αποφάγια από τα γευματα ήταν επίσης μια βασική πηγή τροφής. Κομμάτια ψωμιού, κόκκαλα, υπολείμματα φαγητών γενικότερα, ακόμη και ειδικά παρασκευασμένος ζωμός κρέατος. Οι σκυλοι καταναλώναν επίσης, μαγειρεμένα συνήθως, εντόσθια, όπως συκώτια, στομάχια κτλ.



Ήταν όμως αυτή η διατροφή θρεπτική δεδομένου πως περιείχε πολλά δημητριακά; Η Adrienne Mayor μας αναφερει αποσπάσματα του Αριστοτέλη (383 πΧ) σύμφωνα με τα οποία τα σκυλιά της εποχής όντως έτρωγαν πολλά δημητριακά συνδυαστικά με κρέας. Συγκεκριμένα, τα Λακωνικά κυνηγόσκυλα έφταναν άνετα την ηλικία των 10-12 χρονών  ενώ άλλες ράτσες, ξεπερνούσαν ακόμη και τα 15. Αντίστοιχα σήμερα, τα σκυλιά με ανάλογη διάπλαση (περίπου 20-25 κιλά), εχουν περίπου το ίδιο προσδόκιμο ζωής όπως και τότε.

Εάν ένας σκύλος υπέφερε από εσωτερικά παράσιτα, οι αρχαίοι χορηγούσαν άγανο (μουστακια) σιταριού. Για πιο δραστικές λύσεις, χρησιμοπιούσαν ένα είδος αψίνθου, την Αρτεμισία (wormwood). Στην Ελληνιστική κουλτούρα, η Άρτεμις ήταν θεά του κυνηγιού και προστάτης του δάσους και των παιδιών. Το absinthum προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀψίνθιον. Η Αγγλική ονομασία "wormwood" προέρχεται από τα Μεσαιωνικά Αγγλικά wormwode ή wermode. Η φόρμα "wormwood", αποδίδεται στην παραδοσιακή χρήση του ως ένα αντισκωληκικό φάρμακο.

Από την έρευνα της Adrienne Mayor, προκύπτεί πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σε υψηλή εκτίμηση τους σκύλους, είτε όταν τα χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι, είτε ως απλούς συντρόφους.

Σχετικά με τη συγγραφέα της έρευνας: Η Adrienne Mayor, είναι ακαδημαϊκός και ερευνήτρια της Κλασσικής Ιστορίας και Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Stanford.