Θέλουμε πράγματι να γίνουμε Έλληνες;

Ἄς τὸ κάνουμε τότε σωστά!
Ὁλόσωστα!
Ὅπως δὲν τὸ ἔχουμε κάνει ποτὲ ἔως τώρα!

Πῶς γίνεται κάτι τέτοιο;
Μὲ ἕναν καὶ μόνον τρόπο!

Μὲ τὴν καρδιὰ γεμάτη Ἑλλάδα!
Μὲ τὴν σκέψιν στὸν Ἄνθρωπο!
Μὲ τὴν Ἐλευθερία νὰ πλημμυρίζῃ τὸ εἶναι μας!
Ὄχι μὲ τὴν ἀνάγκη γιὰ βόλεμα, μὲ τὸν «ὠχαδελφισμό» καὶ μὲ τὴν σιωπή.

Ἡ ἐλευθερία εἶναι κάτι ποὺ κερδίζεται βῆμα τὸ βῆμα, σκέψιν τὴν σκέψιν, ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα…
Θέλει ἀγῶνα, κόπο καὶ πόνο γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξαναβροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας…
Θέλει τίμημα ὑψηλό, ἀλλὰ δίδει καὶ μεγάλες ἀνταμοιβές… Τέτοιες ποὺ ὅμοιές τους δὲν ὑπάρχουν…
Ἀλλὰ καὶ τέτοιες ποὺ λίγοι μποροῦν νὰ τὶς ἀντιληφθοῦν.

Θέλει καρδιὰ γεμάτη Ἔρωτα ἡ πορεία πρὸς τὸν Ἐπανελληνισμό μας…
Κι αὐτὸ δὲν χαρίζεται…
Οὔτε κληροδοτεῖται ἀπὸ γονίδια..
Οὔτε μᾶς προκύπτει κατὰ λάθος…
Ἤ τὸ ἔχουμε, ἤ δὲν τὸ ἔχουμε…
Δὲν θὰ γίνουμε κάτι ποὺ δὲν εἴμαστε..
Οὔτε θὰ ἀλλάξουν οἱ γύρω μας…
Οὔτε θὰ πείσουμε κάποιον…

Μοναχικὴ πορεία…
Δύσβατος…
Κάποιες φορὲς κι ἀδύνατος…
Ἀλλὰ εἶναι ἐκεῖ καὶ μᾶς περιμένει…
Καὶ μόνον ἐὰν εἴμαστε ἕτοιμοι θὰ βροῦμε τὸν δρόμο!

Φιλονόη