Συγκινητικό! Οι Κύπριες που «κατέκτησαν» το ψηλότερο βουνό της Αφρικής - Δείτε για ποιο λόγο!

Πώς θα σας ακουγόταν, μια γυναίκα, μια μητέρα, μια επαγγελματίας να ξεκινούσε μια μέρα για να ανεβεί σε υψόμετρο 5.895 μέτρων. Εκεί όπου το κρύο και το περιορισμένο οξυγόνο κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα. Μια ανάβαση εξόχως δύσκολη, ιδιαίτερα για κάποιον που δεν εξασκείται σε κάτι τέτοιο. Και σε συνθήκες φυσικά, που για αρκετές μέρες καμία σχέση δεν έχουν με τις ανέσεις τις οποίες ο καθένας απολαμβάνει στο σπίτι του. Προφανώς, ή πρέπει να είναι κάποιος υπερβολικά παράτολμος ή να διαθέτει αρκετή τρέλα ή να παρακινείται από κάποιο πολύ ισχυρό κίνητρο.

Του Γιώργου Καλλινίκου / Εφημερίδα Φιλελεύθερος

Ένα τέτοιο εγχείρημα λοιπόν, ανέλαβαν πριν λίγες εβδομάδες τρεις Κύπριες οι οποίες ανέβηκαν στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο, του ψηλότερου βουνού της Αφρικής, που βρίσκεται στη βορειοδυτική Τανζανία. Παράτολμες σίγουρα είναι. Τρέλα δεν ξέρουμε πόση διαθέτουν. Το σίγουρο είναι ότι διέθεταν αρκούντως ισχυρό κίνητρο. Τη συγκέντρωση χρημάτων για καταπολέμηση του καρκίνου του μαστού.

Πηγαίνοντας να συναντήσω τις τρεις κυρίες –Μαριάννα Παντελίδου, Χριστίνα Ο’ Νιλ, Νάσια Χατζηβασίλη– ομολογώ ότι ανέμενα να δω, τουλάχιστον, κάποιες πολύ γυμνασμένες γυναίκες. Αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη. Πρόκειται για τρεις συνηθισμένες γυναίκες, που σε τίποτα δεν θυμίζουν ορειβάτριες. Τουλάχιστον, όπως ο καθένας μπορεί να τις έχει στο μυαλό του, όταν σκέφτεται τη δυσκολία του εγχειρήματος. Ο ασύμβατος με την ορειβασία σωματότυπός τους, δικαιολογείται απολύτως με τη δεύτερη έκπληξη που με περίμενε. Δεν ασχολήθηκαν ποτέ στο παρελθόν με το συγκεκριμένο άθλημα. Ούτε και γυμνάζονται γενικότερα με εξειδικευμένο τρόπο. Η Χριστίνα, μάλιστα, με αφήνει άφωνο: «Δεν έκανα ποτέ μου γυμναστική. Δεν μου αρέσει». Η Χριστίνα όπως και η Μαριάννα, είναι και εργαζόμενες και μητέρες. Η Νάσια, η νεαρότερη της παρέας, μόνο εργαζόμενη.

Ξεκινήσαμε τη συζήτηση με φυσιολογική ερώτηση. Πώς προέκυψε το Κιλιμάντζαρο; Για ποιο λόγο; Η απάντηση δίνει άλλη διάσταση στη συζήτηση. Δεν ήταν κάποιο βίτσιο. Ούτε μια αλόγιστη επιθυμία για περιπέτεια. Ούτε καν, κάποιος ασυλλόγιστος ενθουσιασμός. Το κίνητρο ήταν «ιερό». Η συγκέντρωση χρημάτων για ενίσχυση της έρευνας για καταπολέμηση του καρκίνου του μαστού. Συνδετικός κρίκος ήταν μια φίλη τους Κύπρια του Λονδίνου, η κ. Έλλη Πάτσαλος. Τους πληροφόρησε ότι ο φιλανθρωπικός οργανισμός του Λονδίνου Breast Cancer Now οργανώνει τη συγκεκριμένη εκδήλωση με τη συμμετοχή γυναικών από διάφορες χώρες του κόσμου με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για ενίσχυση εξειδικευμένου κέντρου ερευνών στο Λονδίνο.

Συμμετέχουν ομάδες από 15 γυναίκες και ο μίνιμουμ στόχος για κάθε γυναίκα της ομάδας είναι να συγκεντρώσει 5.000 στερλίνες. Οι τρεις συμπατριώτισσές μας δεν χρειάστηκε να το σκεφτούν και πολύ. Άκρως συνειδητοποιημένες για την αξία του στόχου, αποδέκτηκαν. Κι έτσι η περιπέτεια ξεκίνησε.

Προσωπικό βίωμα για τη Μαριάννα, κανένα για τη Χριστίνα και τη Νάσια

Ρωτήσαμε τις κοπέλες αν είχαν κάποιο προσωπικό ή οικογενειακό βίωμα με τον καρκίνο του μαστού, ώστε να τις παρακινήσει να αποδεκτούν το δύσκολο εγχείρημα. Η Χριστίνα και η Νάσια απάντησαν αρνητικά. Γεγονός που καθιστά ακόμη πιο σεβαστή την ενέργειά τους. Η Μαριάννα αποκαλύπτει ότι όντως είχε. Αναφέρεται στον πατέρα της ο οποίος υποφέρει από καρκίνο και σε μια απώλεια φιλικού της προσώπου από καρκίνο του μαστού πολύ πρόσφατα. Τα μάτια της υγραίνονται... Έστρεψα αμέσως τη συζήτηση αλλού. Εξηγούν ότι η συγκέντρωση χρημάτων άρχισε μέσω διαδικτύου έναν μήνα πριν μεταβούν στην Τανζανία. Συνολικά η ομάδα τους στην οποία συμμετείχαν γυναίκες από Αμερική και Αγγλία, ανάμεσα στις οποίες και κάποιες ηλικίας 50-55 χρόνων καθώς και μία που ήταν 62 χρόνων, συγκέντρωσε το ποσό των 170 χιλιάδων στερλίνων.

Η περιπέτεια αρχίζει σε θερμοκρασίες -10

Αφήσαμε τις κοπέλες να μας αφηγηθούν την περιπέτειά τους στην Τανζανία. Ο ενθουσιασμός τους δεν κρύβεται. Γελάνε τα χείλη τους την ώρα που μιλάνε, γελάνε και τα μάτια τους. Η πρώτη τους επαφή, αναλαμβάνει να μας πει η Μαριάννα, ήταν οι Αφρικανοί που θα τους συνόδευαν στην ορειβασία. Έμπειροι όλοι τους, τους υποδέχτηκαν στο κέντρο συγκέντρωσης με παραδοσιακούς αφρικάνικους χορούς και τραγούδια. Ένα ζεστό καλημέρα, που τις χαλαρώνει και αποβάλλει το φυσιολογικό άγχος μιας τέτοιας περιπέτειας. Αμέσως μετά χωρίζονται σε ζευγάρια και οδηγούνται σε μικρά αντίσκηνα. Σε αυτά θα κοιμούνται για τις επόμενες πέντε ημέρες του ταξιδιού τους στην κορυφή της Αφρικής. Εννοείται ότι οι συνηθισμένες ανέσεις που γνωρίζουμε στο σπίτι μας (μπάνιο, τουαλέτες κ.λπ.) είναι ανύπαρκτες. Υπάρχει μόνο η φύση... Ακόμη και πόσιμο νερό εξασφαλίζουν από φυσικές πηγές. Και χρησιμοποιούν ειδικά χάπια για τα όποια μικρόβια υπάρχουν...

Αφού οι έμπειροι συνοδοί τις μαθαίνουν ότι καθ’ όλη την ανάβαση πρέπει να περπατάνε αργά, ώστε να συνηθίσουν τις δυσκολίες που προκαλεί το υψόμετρο, αρχίζουν την επιχείρηση να αγγίξουν τον ουρανό...

Όσο ανεβαίνουν τόσο το έδαφος γίνεται και πιο δύσκολο, εξηγεί η Χριστίνα. Ταυτόχρονα, όμως, και το κρύο γίνεται και πιο τσουχτερό. Και το οξυγόνο σταδιακά μειώνεται. Η αλλαγή της θερμοκρασίας σπάζει κόκαλα. Από τους 25 βαθμούς που είναι η θερμοκρασία στον Ισημερινό όπου ήταν ο πρώτος τους σταθμός, τις νύκτες στο Κιλιμάντζαρο η θερμοκρασία βυθίζεται στους -10!!! Προχωράνε, όμως, συνεπαρμένες από την πρωτόγνωρη εμπειρία. Την πέμπτη ημέρα φτάνουν στο τελευταίο σκέλος της ανάβασης. Βρίσκονται στα 4.700 μέτρα. Ήδη πολύ κοντά στον Θεό! Ο στόχος της κορυφής γεμίζει τα στήθια τους με όσο οξυγόνο λείπει από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Ξεκινάνε μεσάνυκτα μέσα σε πυκνότατο σκοτάδι. Ο λόγος οφείλεται στο ότι χρειάζονται 7 ώρες συνεχές περπάτημα για να ανεβούν στην κορυφή. Αμέσως μετά πρέπει να συνεχίσουν με την κατάβαση και να περπατήσουν ακόμη τρεις ώρες, ώστε να κατεβούν σε πιο χαμηλό επίπεδο. Για να μπορέσουν εκεί να κοιμηθούν. Ο ύπνος ήταν αναγκαιότατος μετά από τέτοια υπερπροσπάθεια. Απομένουν μόλις 2 χλμ. από την κορυφή και την επίτευξη του στόχου. «Αυτά τα 2 χλμ. ήταν τα πιο δύσκολα», εξηγεί η Χριστίνα. «Απίστευτο κρύο και παγωμένος αέρας, καθώς και ελάχιστο οξυγόνο, καθιστούν την προσπάθεια εξαιρετικά δύσκολη. Σου κόβεται η ανάσα», προσθέτει.

Κάπου εκεί, η Νάσια αντιμετωπίζει πρόβλημα. «Έπαθα κρίση πανικού», μας λέει. «Ξύπνησαν οι φόβοι. Έβλεπα τους βράχους και φοβήθηκα ότι θα έπεφτα. Νόμιζα ότι θα πέθαινα. Ευτυχώς, μια γιατρός που βρισκόταν στην ομάδα, με χειρίστηκε με άψογο τρόπο και κατάφερε να με ηρεμήσει», εξηγεί.

«Κάθε ευρώ σημαίνει χρόνο ζωής για καρκινοπαθείς»

Οι τρεις συμπατριώτισσες μας έφτασαν στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο. Το αίσθημα απερίγραπτο. Η ικανοποίηση και ο ενθουσιασμός από την επίτευξη του στόχου ανεπανάληπτοι. Εκεί πάνω ένιωσαν το χάδι του Θεού... Όχι μόνο για την κατάκτηση της κορυφής. Ούτε μόνο για την επίτευξη ενός τόσο δύσκολου στόχου. Κυρίως, διότι το κίνητρο ήταν τόσο αγαθό, τόσο σπουδαίο, τόσο μεγαλόψυχο. Τις ρωτάω πώς αισθάνονται. «Πιο πλούσιες και πιο δυνατές», απαντάει η Μαριάννα και οι άλλες δύο κουνάνε καταφατικά το κεφάλι. «Θα το ξανακάνατε;», η επόμενη ερώτηση. «Σίγουρα», απαντάει με εμφανή σιγουριά η Μαριάννα. «Αν ρωτούσες πριν θα έλεγα όχι, σήμερα λέω ναι», λέει η Νάσια. «Αναμφίβολα ναι, αν ήταν συνδεδεμένη η πρόκληση με κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό. Στο Έβερεστ, εκεί θέλω να πάμε», προσθέτει με άκρατο ενθουσιασμό η Χριστίνα. «Και θέλω να πω στον κόσμο ότι η ικανοποίηση όταν κάνεις κάτι τέτοιο για φιλανθρωπικό σκοπό είναι απίστευτη. Θέλω να ενθαρρύνω τον κόσμο να συνεισφέρει γιατί έχει αξία», συμπληρώνει.

Εκείνη την στιγμή, η Μαριάννα μας αιφνιδιάζει. «Θέλω να πω κάτι για τον πατέρα μου», ψελλίζει και αυτή τη φορά τα μάτια της αδυνατούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα. «Έχω βιώσει τη βελτίωση της ποιότητας και διάρκειας ζωής των καρκινοπαθών τα τελευταία χρόνια, πάντοτε συγκριτικά με περασμένες δεκαετίες. Αυτό οφείλεται στην εξέλιξη της επιστήμης και στις ερευνητικές προσπάθειες ανά τον κόσμο. Τα λόγια αγαπημένης μου φίλης καρκινοπαθούς μπορούν να αποτυπώσουν το μήνυμά μου πιο σωστά: ‘‘Κάθε ευρώ εισφοράς για την έρευνα μετρά, καθώς κάποιες νέες θεραπείες και φάρμακα θα δουλέψουν για μερίδα καρκινοπαθών, έστω για κάποια χρόνια ή κάποιους μήνες. Αυτό σημαίνει πρόσθετο, πολύτιμο χρόνο, την αξία του οποίου μόνο οι καρκινοπαθείς και οι αγαπημένοι τους μπορούν πραγματικά να εκτιμήσουν στον μέγιστο βαθμό.’’ Ήθελα με τον δικό μου χειροπιαστό τρόπο να βοηθήσω σε αυτές τις προσπάθειες, καθώς ο καρκίνος έχει κτυπήσει αγαπημένα μου πρόσωπα. Τη δύναμη, κυρίως την ψυχική, που έπρεπε κάποιος να έχει για τη δοκιμασία αυτή, την άντλησα από τον πατέρα μου. Είναι άξιος θαυμασμού, ένας άνθρωπος πολύ φιλοσοφημένος. Πάνω από όλα είναι άνθρωπος θετικός, που αντιμετωπίζει τον καρκίνο με τη ‘‘δική του θετικότητα’’. Το ότι έφτασα στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο το οφείλω σ’ αυτόν. Μου έμαθε την αξία της αλληλεγγύης και του είμαι αφάνταστα ευγνώμων γι’ αυτό και πολλά άλλα. Νοερά μαζί ανεβήκαμε το βουνό. Αυτός μου έδωσε τη δύναμη να αντιμετωπίσω την σκληρή πλευρά της φύσης. Τους πνεύμονες να ασφυκτιούν για οξυγόνο στο ακραίο υψόμετρο, τα άκρα να παραλύουν από το κρύο και το κορμί να γονατίζει στις συνεχείς ώρες ανάβασης. Η ψυχική δύναμη, όμως, να υπερνικά τα πάντα».

Το μάθημα της μικρής Τζόις

Την αφήγηση έκλεισε η Νάσια. Μεταφέροντας μια εικόνα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. «Υπάρχει τεράστια φτώχεια εκεί. Είναι εντυπωσιακό, ωστόσο, το γεγονός ότι σε καμία στιγμή το χαμόγελο δεν λείπει από τα χείλη των ανθρώπων. Καμία μιζέρια δεν ζωγραφίζεται στο πρόσωπό τους. Μόνο η καλοσύνη. Είναι χαρούμενοι για τη ζωή. Δεν βαρυγκομούν όπως εμείς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίπτωση μιας μικρής. Της εξάχρονης Τζόις. Για να πάει κάθε μέρα σχολείο περπατάει δύο ολόκληρες ώρες και ακόμη δύο για να επιστρέψει σπίτι της. Με ό,τι αυτό σημαίνει».

ΑΠΟΨΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

Μάθημα ζωής

Έφυγα από τη συνάντηση με πλούσια συναισθήματα. Υπερήφανος και για τις τρεις κυρίες. Υπερήφανος διότι στη μικρή Κύπρο υπάρχουν τέτοιες σπουδαίες γυναίκες. Τόσο σπουδαίοι άνθρωποι. Μάθημα ζωής από τη Μαριάννα, τη Χριστίνα και τη Νάσια. Ο καρκίνος κτυπάει αδιάκριτα. Απρόσκλητα. Σκληρά. Απροειδοποίητα. Και προκαλεί πόνο ανά την Υφήλιο. Πρέπει να ξέρει, όμως, ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι όπως οι τρεις κοπέλες, δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος στον μαύρο του κόσμο. Θα τον πολεμήσουμε. Με όλες μας τις δυνάμεις. Όσο υπάρχουν άνθρωποι με ψυχικές δυνάμεις και αλτρουισμό όπως της Χριστίνας, της Μαριάννας και της Νάσιας, η ελπίδα παραμένει ζωντανή.

Γ.ΚΑΛ.

Πηγή: Εφημερίδα Φιλελεύθερος