Κρύβετε την αλήθεια από το λαό γιατί παρουσιαστήκατε ως γίγαντες ενώ ήσασταν νάνοι

Του Ασλανίδη Ματθαίου

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε όλες τις οικονομίες που αναπτύχθηκαν με γρήγορο ρυθμό στο απώτερο ή εγγύς παρελθόν η λαϊκή συμμετοχή αποτελούσε το υπ' αριθμόν ένα κρατούμενο σε μια τέτοια προσπάθεια με τιμητική αναφορά την περίπτωση της Ιαπωνίας.

Μόνο η συμπαγής και άρρηκτη Λαϊκή συμπαράσταση μπορεί να διασφαλίσει την εκπλήρωση των οικονομικών στόχων ενός σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης, που θα καθορίζει με σαφήνεια και σταθερότητα τα πλαίσια μέσα στα οποία θα κινηθεί η οικονομία και η πολιτική, εν αντιθέσει με τις γενικότητες τις ασάφειες τις προχειρότητες και τις συχνές μεταβολές κατευθυντήριων γραμμών που καταλήγουν σε αποσπασματικά μέτρα βραχυπρόθεσμης αντιμετώπισης, που μάλλον επιδεινώνουν παρά θεραπεύουν τα χρόνια προβλήματα της χώρας μας.

Το ότι δεν υπάρχει στην παρούσα φάση η ηγετική φυσιογνωμία ή η αρχηγική παρουσία που να εμπνέει στον Λαό εμπιστοσύνη και συνέχεια για μια άλλη λύση, αισθήματα σταθερότητας για σωτηρία και όχι σταθερή κυβέρνηση ενός καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος για εξουσία, είναι η ευκαιρία σε αυτό το αμαρτωλό πολυπληθές πολιτικό-oικονομικό προσωπικό της χώρας μας να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να κάτσει κάτω και να ξανασκεφθεί όχι μόνο πώς θα σώσει την χώρα, που της το χρωστάει, - ο τρώσας και ιάσας μας λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα -, αλλά και πώς θα εξιλεωθεί από τα πολλά ανομήματα του συμμαχώντας σύσσωμο το πολιτικό σύστημα με τον Λαό για μια άλλη πορεία.

Yπήρξε ένα ιστορικό γεγονός πολιτικής συμπεριφοράς και ήθους στην Αθήνα του 457 π.Χ μεταξύ του φίλα προσκείμενου προς την ολιγαρχική Σπάρτη εξοστρακισμένου αριστοκράτη Κίμωνα και του δημοκρατικού Περικλή, που αποτελεί διαχρονικό δίδαγμα συμφιλίωσης και πατριωτισμού των επιφανέστερων πολιτικών αντιπάλων της κλασσικής Αθήνας προ του κοινού κινδύνου για την πατρίδα στον πόλεμο με την Σπάρτη, που έπρεπε οι πολιτικοί μας σήμερα να το είχαν πυξίδα αντί αυτής της απαράδεκτης μωροφιλόδοξης εξουσιαστικής συμπεριφοράς μεταξύ των, ιστορικό γεγονός που ο ίδιος ο Πλούταρχος επαινεί λέγοντας τα εξής : << Ούτω τότε πολιτικαί μεν ήσαν αι διαφοραί, μέτριοι δ' οι θυμοί και προς το κοινόν συμφέρον ευανάκλητοι, η δε φιλοτιμία, πάντων επικρατούσα των παθών, τοις της πατρίδος υπεχώρει καιροίς >>.

Εάν οι πολιτικοί μας πέραν της επιστημονικής μόρφωσης που έχουν από τα διάφορα ακριβοπληρωμένα κολέγια της Αμερικής και της Ευρώπης, φρόντιζαν ως Έλληνες να έχουν και βαθιά γνώση της Ιστορίας μας με λίγη κατά τον Πλούταρχο φιλοτιμία, ποτέ δεν θα πέφταμε τόσο χαμηλά.

Κανένας Έλληνας δεν υπάρχει που να μην αισθάνεται ότι είναι και Ευρωπαίος, το δίλημμα επομένως για τον Λαό και το πολιτικό ερώτημα για την Ελλάδα δεν τίθεται στην διχαστική βάση του αν θέλουμε ή δεν θέλουμε την Ευρώπη ως όραμα ενωμένων Λαών και Κρατών, όραμα που γεννήθηκε εδώ στην Ελλάδα από τον Ρήγα τον Βελεστινλή, αλλά αν πρέπει δεδομένων των συνθηκών να παραμείνουμε σ' αυτήν και αποτελεί πολιτική ασέβεια για τον Λαό όταν το δικαίωμα της επιλογής του μετατρέπεται σε καταναγκασμό γιατί ποτέ δεν ρωτήθηκε από το πολιτικό σύστημα αν ήθελε να μπει τότε ή αν θέλει να βγει τώρα.

Με ψεύτικα στοιχεία μπήκαμε τότε στην Ε.Ο.Κ και με ψεύτικα στοιχεία πετύχαμε την είσοδο μας στην Ευρωζώνη γιατί το ίδιο το όραμα της ενωμένης Ευρώπης αποδείχθηκε ότι ήταν ένα μεγάλο ψέμα.

Πρέπει να παραδεχθεί το πολιτικό μας σύστημα ότι πέραν της καταναλωτικής ευημερίας μιας ψεύτικης οικονομίας που στηριζόταν μάλλον στον δανεισμό παρά στην παραγωγικότητα της που προσδιόριζε το κατά κεφαλήν εισόδημα ως κριτήριο αφετηρίας ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την Ευρώπη, είχαμε μεγάλα κενά και ανυπέρβλητες αδυναμίες στον πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα για τόσο γρήγορη και ισότιμη συμμετοχή της χώρα μας σ' αυτήν και ήταν ιστορικό λάθος των προκατόχων τους η προσδοκία ότι αυτές οι αδυναμίες και αυτά τα κενά θα διορθωθούν εντός αυτής, πολύ περισσότερο δε μετά από την εγκληματική ενσωμάτωση μας και στο οικονομικό status της Ευρωζώνης.

Το επιβεβαιώνουν :

Στον πρωτογενή τομέα η συρρίκνωση της αγροτικής μας παραγωγής από την Κοινή Αγροτική Πολιτική ( Κ.Α.Π ) η οποία αντί να εξασφαλίσει την διάθεση της αγροτικής μας παραγωγής στην Ευρωπαϊκή αγορά την απαξίωσε και την διέλυσε με την μέθοδο των ποσοστώσεων και των επιδοτήσεων, καθιστώντας μια παραδοσιακή αγροτοβιομηχανική χώρα προσανατολισμένη σε εξαγωγές των προϊόντων της στην αγορά της αλλοδαπής, σε χώρα εξαρτημένη αγροτικών προϊόντων εισαγωγής από την αλλοδαπή.

Στον δευτερογενή τομέα η ανυπαρξία βιομηχανικής πολιτικής που ουδέποτε ξεκαθάρισε τι επιδιώκεται στην χώρα μας, η εκβιομηχάνιση για υποκατάσταση των εισαγωγών, η εκβιομηχάνηση για προώθηση των εξαγωγών, ή ο συνδυασμός και των δύο, πριν περάσουμε τελικά ανοργάνωτοι στον εξαγωγικό προσανατολισμό χωρίς σχέδιο και στόχους, για να συνθλιβούμε στον σκληρό ανταγωνισμό της διεθνούς αγοράς ενταφιάζοντας την εγχώρια βιομηχανία μας, ώστε να καταλήξουμε όπως τότε έτσι και τώρα ικέτες "αδιάκριτης" προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων σ' ένα ερεβώδες τοπίο που δύσκολα μπορεί να διακρίνει κανείς πλέον τη διαφορά της επένδυσης από την κερδοσκοπία, μια θλιβερή εξέλιξη που αν πρωτίστως βαρύνει την δική μας εγκληματική αμέλεια, δευτερευόντως αγγίζει σε επίπεδο ευθυνών και την ίδια την Ευρώπη για τον ρόλο της και την συμμετοχή της

Στον τριτογενή τομέα η εφιαλτική κακοδιοίκηση της κρατικής μας γραφειοκρατείας από ένα διογκωμένο και αντιπαραγωγικό δημόσιο που ποτέ δεν ξεκαθάρισε τη σχέση του με το ιδιωτικό " ποιος υπηρετεί ποιόν ", ώστε αντί να το υπηρετεί να υπηρετείται από αυτό με τις ευλογίες της εκάστοτε κυβέρνησης που πάντοτε θα αναζητεί τα κρατικά στηρίγματα παραμονής της στην εξουσία όταν απομακρύνεται, που δυστυχώς απομακρύνεται επικίνδυνα, από τον Λαό.

Επιπροσθέτως δε σε όλα αυτά και ένα Τραπεζικό σύστημα που ποτέ δεν στήριξε την ανόρθωση της Εθνικής μας οικονομίας, διοχετεύοντας την κοινωνική αποταμίευση χωρίς κριτήρια έλεγχο και εποπτεία σε αλλότριους προς το κοινό όφελος σκοπούς εξαπατώντας τον Λαό, με αποτέλεσμα να έχουμε πλούσιους Βιομήχανους χωρίς βιομηχανίες, πλούσιους Τραπεζίτες με τραπεζικά ελλείμματα και κόμματα εξουσίας με χρεωμένα ταμεία, συμβάλλοντας καθοριστικά στον παρασιτισμό της πολιτικής και της οικονομίας διαχέοντας μάλιστα απειλητικά στον Λαό την αλητεία του χρήματος ως κυρίαρχη ιδεολογία που καθορίζει τα πάντα.

Υπ' αυτές τις συνθήκες οι δυνατότητες επιλογής του πολιτικού μας συστήματος για την Ελληνική οικονομία ανοίγονται προς δύο κατευθύνσεις :

ή αποδεχόμαστε μοιρολατρικά το αδιέξοδο της παραμονής μας στην Ευρώπη, έναντι της οποίας διαρκώς θα λαμβάνονται μέτρα αποδόμησης ενός κυρίαρχου κράτους, μέτρα που σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατό να είναι αποτελεσματικά αφού δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της χώρα μας παρά μόνο τις συνέπειες του, καθιστώντας αυτήν μια περιφερειακή ελεγχόμενη οικονομία στην υπηρεσία των αναπόφευκτων τραπεζικών κρίσεων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου (θυμηθείτε ποιοί σώθηκαν για να καταποντισθούμε εμείς και έπεται και συνέχεια).

Η αποφασίζουμε την έξοδο μας από αυτήν συντεταγμένα, όχι τόσο σε επίπεδο συνεννόησης με την Ευρώπη που οφείλουμε να την επιδιώξουμε, όσο σε επίπεδο μιας ιερής συμμαχίας με τον Λαό και τις επαγγελματικές ομάδες της κοινωνίας για μια πραγματική ανασυγκρότηση στα πλαίσια ενός αυστηρού και σταθερού εθνικού σχεδιασμού για μια άλλη Ελλάδα με σταθερό βηματισμό και συγκεκριμένο προορισμό, σε μια υπέρβαση των δυνατοτήτων μας που μόνο το Ελληνικό δαιμόνιο σε συνθήκες ενότητας και εθνικής ομοψυχίας μπορεί να πετύχει.

Υπάρχει απόλυτη συνείδηση των πιθανών κινδύνων μιας τέτοιας απόφασης, αλλά ποτέ κανείς χωρίς ρίσκο στις αποφάσεις του δεν πέτυχε κάτι που πάντοτε ήταν προτιμότερο από το τίποτα και σε κάθε περίπτωση ο κίνδυνος για ένα Λαό δεν είναι το αν θα μείνει μόνος αλλά το αν απολέσει τον σεβασμό του ως κυρίαρχο Κράτος στην παγκόσμια κοινότητα, σεβασμό που καθημερινά η Ελλάδα τον χάνει με την συμμετοχή της σ' αυτή την Ευρώπη.

Εάν κανείς έχει να προτείνει κάτι καλύτερο "είμαστε" πρόθυμοι να το υιοθετήσουμε, εκτός βέβαια εάν ως καλύτερο για την σωτηρία της χώρας θεωρεί " εκ φόβου ή σκοπιμότητα" την ανεργία και την ύφεση την εξαθλιωτική λιτότητα και την εξαντλητική φορολογία, τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς την απογοήτευση και τις αυτοκτονίες, την μετανάστευση της επιστημονικής μας γνώσης και του εργατικού μας δυναμικού, την εκποίηση και το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου, το αποφασίζομεν και επιβάλλομεν παρά το ΟΧΙ του Λαού, ένα "εν ροή δικτατορικό καθεστώς Δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων" υποταγμένο στην οικονομική βουλιμία των τοκογλύφων.

Μια ατελείωτη σειρά από μέτρα που γρονθοκοπούνται αναμεταξύ τους, τα οποία τελικά μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσαν να πετύχουν τίποτα περισσότερο από το να αυξήσουν το χρέος και να μειώσουν εφιαλτικά το βιοτικό μας επίπεδο με αυτό μιας Αφρικανικής με 'σεβασμό' χώρας.

Η αναζήτηση ευθυνών για το πως φθάσαμε στο χάλι αυτό από ένα σημείο και πέρα "χωρίς να λησμονούμε", είναι προσπάθεια χωρίς αντικείμενο και πάγια τακτική αποπροσανατολισμού από τα προβλήματα του Λαού.

Με το να αποκαλύπτουμε ή να δημιουργούμε ενόχους του παρελθόντος με την επίκληση εξεταστικών επιτροπών τύπου Βαρουφάκη σε κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία (βλέπε Βουλή), δεν ατενίζουμε το μέλλον και θυσιάζουμε εγκληματικά το παρόν στο βωμό των κομματικών συμφερόντων επιβεβαιώνοντας το πόσο πέρασε το παλιό για να έλθει το νέο οδηγώντας τη χώρα σε πιο επικίνδυνο αδιέξοδο, τη στιγμή που οι πολίτες αυτής έχουν ανάγκη από ένα ιστορικό τράνταγμα που να τους δώσει ενθουσιασμό και πραγματικές ελπίδες για νέους ορίζοντες.

Εάν για διάφορους λόγους, θεμιτούς ή αθέμιτους, ατολμίας ή σκοπιμότητας, διστάζει το βολεμένο πολιτικό μας σύστημα να κάνει αυτό το "άλμα", τότε ο κυρίαρχος Λαός πρέπει να του το επιβάλλει.