Η σχέση των παγκοσμιοποίητών και των ισλαμιστών της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας»

Για την ιδιαιτερότητα και τον σοβαρό ρόλο που παίζει η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» αντλούνται μερικές πληροφορίες από τις παρακάτω πηγές:

1. Ο Δρ John Coleman, γεν. 1935, πρώην αξιωματούχος της MI6, δηλαδή της Μυστικής Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ηνωμένου Βασιλείου, συγγραφέας και αναλυτής διεθνών υποθέσεων, ισχυρίζεται ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα δημιουργήθηκε – όπως γράφει – από «τα μεγάλα ονόματα των βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών της Μέσης Ανατολής...”.

2. Ο Δρ Stephen Dorril, δημοσιογράφος-ερευνητής σε θέματα μυστικών υπηρεσιών, που χρόνια τώρα προσπαθεί να συσχετίσει ύποπτους ρόλους δημοσιογράφων, μυστικών υπηρεσιών και πολιτικής, γράφει ότι η εν λόγω Αδελφότητα συνδέθηκε με τις βρετανικές Υπηρεσίες Πληροφοριών, μέσω της Βρετανίδας εξερευνήτριας και συγγραφέως Freya Stark (1893-1993) πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

3. Το καθεστώς του Σάχη στο Ιράν (επί Mohammad Reza Pahlavi που έπεσε το 1979 από την «Ισλαμική Επανάσταση») θεωρούσε και διατυμπάνιζε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι ένα εργαλείο του βρετανικού τεκτονισμού.

Τα βιβλία του John Coleman, εκτός από το αναγνωστικό κοινό, έχουν μεγάλη επιρροή και στους λεγόμενους «συγγραφείς της συνωμοσίας», όπως είναι ο Άγγλος David Icke και ο Τεξανός Jim Marrs, που συχνά τον αναφέρουν στα δικά τους έργα.

Σύμφωνα λοιπόν με έρευνα του Coleman, συμπερασματικά, η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μυστική μασονική οργάνωση, που δημιουργήθηκε με σκοπό να «κρατήσει τη Μέση Ανατολή σε απόλυτη οπισθοδρόμηση, ώστε η Μεγάλη Βρετανία να μπορεί να συνεχίζει να λεηλατεί – ανενόχλητη – τους φυσικούς πόρους (π.χ. πετρέλαιο) της στρατηγικής αυτής περιοχής».

Όλα όμως τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς την υποστήριξη τρανταχτών ονομάτων της εποχής, σαν τον Βρετανό αξιωματικό T. E. Lawrence (τον ξακουστό Lawrence of Arabia ή El Aurens, 1888-1935), τον φιλόσοφο Bertrand Russell (1872-1970) και τον Harry St John Bridger Philby (1885–1960), που ήταν Αραβολόγος, εξερευνητής, συγγραφέας και αξιωματούχος της βρετανικής αποικιακής υπηρεσίας πληροφοριών, γνωστός και σαν Jack Philby ή ξυπόλυτος Sheikh Abdullah.Προς το τέλος του 1922, ο περιβόητος Φίλμπι ταξίδεψε στο Λονδίνο για εκτεταμένες συναντήσεις με όλους τους εμπλεκόμενους στο λεγόμενο «Παλαιστινιακό Ζήτημα». Παρόντες ήταν ο Winston Churchill, ο βασιλιάς Γεώργιος, ο πρίγκιπας της Ουαλίας, ο Βαρώνος Rothschild, ο μεγαλοδημοσιογράφος / ξένος ανταποκριτής και ιστορικός Wickham Steed και τέλος ο – άμεσα ενδιαφερόμενος για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη – επικεφαλής του σιωνιστικού κινήματος Chaim Weizmann Azriel (1874-1952), που ήταν – πολλά χρόνια μετά – και ο πρώτος Πρόεδρος του κράτους του Ισραήλ (θητεία από 17/2/1949 μέχρι του θανάτου του στις 9/11/1952).

Μετά την ανάκτηση της Μέσης Ανατολής – στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο – από την Μεγάλη Βρετανία, σαν πρώτη φάση του σχεδίου τους, οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν το Ισλάμ ως εργαλείο για να νομιμοποιήσουν κυβερνήτες-μαριονέτες τους στην Ιορδανία, το Ιράκ, τη Σαουδική Αραβία και την Παλαιστίνη. Λόγω δε αυτού του επαίσχυντου ρόλου του, το Ισλάμ θεωρήθηκε από μεγάλο μέρος του αραβικού πληθυσμού, σαν ένα επιπρόσθετο κομμάτι τού – έτσι κι αλλιώς – διεφθαρμένου αποικιακού καθεστώτος. Αποτέλεσμα αυτού έχουμε την εμφάνιση καθαρά «αντι-αποικιοκρατικών» κινημάτων, όπως π.χ. αυτά των Μοσαντέκ (Ιράν, 1951), Νάσερ (Αίγυπτος, 1952-53) και Μπεναζίρ Μπούτο (Πακιστάν, 1988), υπό μορφή – κατά κύριο λόγο – κοσμικού χαρακτήρα.

Όταν τα εν λόγω εθνικιστικά κινήματα άρχισαν να τα καταφέρνουν από μόνα τους και έξω από τη βρετανική σφαίρα επιρροής, τότε οι Βρετανοί αμέσως στράφηκαν στη βοήθεια των ισλαμιστών συμμάχων τους, προκειμένου αυτοί να τα ανατρέψουν με κάθε τρόπο και μέσο.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν είναι μια τυχαία οργάνωση. Όχι μόνο ξεχωρίζει σαν το πιο σημαντικό «αντι-επαναστατικό» κίνημα αυτής της περιόδου στη Μέση Ανατολή, αλλά και αποτελεί – ιδιαίτερα σήμερα – το πλέον σημαντικό στρατηγικό ατού στα χέρια του βρετανικού σκέλους της παγκοσμιοποίησης. Μας ξεφύτρωσε στην Ισμαηλία της Αιγύπτου – το 1928 – για να εξελιχθεί στη «μεγαλύτερη και την πιο ισχυρή οργάνωση αφύπνισης και επηρεασμού των σουνιτών του 20ου και 21ου αιώνα.

Όλα τα παραπάνω είναι συρραφή σκόρπιων και σύντομων αναφορών – που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο – παρμένων προφανώς από σχετική μελέτη του John Coleman και άλλων ερευνητών που συμφωνούν μαζί του τουλάχιστον στο καίριο σημείο όπου αυτός ισχυρίζεται ότι η περιβόητη «Μουσουλμανική Αδελφότητα» δημιουργήθηκε και το έργο της προάγεται συνεχώς από διείσδυση στους κόλπους της ατόμων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών ή/και του Βρετανικού Ελευθεροτεκτονισμού.