Οι αβάστακτες καταστάσεις της διαίρεσης της Κύπρου

Τραγουδούν μαζί. Κάνουν φεστιβάλ. Κατασκηνώσεις. Συνέδρια, συγκεντρώσεις. Φαγοπότια. Αλλά πάλι όλοι βρίσκονται πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο.

Τι είδους σχέσεις είναι αυτές και δεν ωφέλησαν σε τίποτα για να έρθουν πιο κοντά οι δύο κοινότητες μεταξύ τους; Τραγουδούν μαζί. Κάνουν φεστιβάλ. Κατασκηνώσεις. Συνέδρια, συγκεντρώσεις. Φαγοπότια. Αλλά πάλι όλοι βρίσκονται πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο.

Κανείς δεν βγαίνει εκτός της ζωής στην οποία είναι θαμμένος στη δική του περιοχή. Δεν μπορούν να μετατρέψουν σε μια ενιαία ζωή τις δύο χωριστές ζωές που δημιουργήθηκαν στο νησί. Δεν μπορούν να βγουν ένα βήμα πάρα έξω από τη μισή Κύπρο στην οποία συνήθισαν. Ούτε τις χαρές τους μπόρεσαν να ενώσουν. Ούτε τις λύπες τους. Δεν έχουν κοινές χαρές και κοινές λύπες. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τη λέξη ειρήνη, που πάλιωσε από το πες-πες και έχει καταστεί χωρίς νόημα! Παρά το γεγονός ότι πέρασαν 13 χρόνια από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, δεν μπορέσαμε να διανύσουμε απόσταση στο θέμα των μικτών γάμων. Γι’ αυτό ακόμα κρύβονται κάποιοι μεμονωμένοι που παντρεύτηκαν.

Στο νησί υπάρχουν δύο διαφορετικές ζωές αποκομμένες μεταξύ τους. Αυτό αποδείχτηκε πιο πρόσφατα στην Αγία Νάπα. Μέσα σε ένα βράδυ συνέβησαν δύο γεγονότα στην Αγία Νάπα. Ένα έγκλημα. Και μια επίθεση κατά Τουρκοκυπρίων νέων. Η δολοφονία τεσσάρων ανθρώπων δεν έγινε πρωτοσέλιδο σε καμία εφημερίδα στον βορρά. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε και πολύ για την είδηση αυτή που δημοσιεύτηκε ως μια συνηθισμένη είδηση. Αυτό το αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών της μαφίας σάμπως και έγινε σε μια άλλη χώρα και όχι στην Κύπρο. Αντίθετα, η επίθεση κατά των Τουρκοκυπρίων νέων έγινε πρωτοσέλιδο. Και δεν έφυγε από την ατζέντα για μέρες. Ξέσπασαν θύελλες εξαιτίας της.

Στον δε νότο δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για την επίθεση κατά των Τουρκοκυπρίων νέων. Άλλωστε μήπως αυτό ήταν κάτι σημαντικό μπροστά στο αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών της μαφίας που κατέληξε με τον θάνατο τεσσάρων ανθρώπων; Όταν άρχισα να διερευνώ στον νότο την επίθεση κατά των Τουρκοκυπρίων νέων λόγω της ρατσιστικής θύελλας που ξέσπασε στον βορρά, είδα ότι κανείς δεν είχε ιδέα γι’ αυτό. Μάλιστα ακόμα και μερικοί συνάδελφοί μου από εμένα έμαθαν τι συνέβη. Πάρα πολλοί Ελληνοκύπριοι έμαθαν αυτό το γεγονός από το άρθρο που έγραψα στον «Πολίτη». Ακόμα και ο γερόλυκος του facebook Αντώνης Κωνσταντινίδης δεν είχε ιδέα γι’ αυτό. Όταν κάποιος ρωτούσε αν «είναι αλήθεια αυτά που έγραψε ο Σενέρ Λεβέντ», δεν έπαιρνε ικανοποιητική απάντηση. Όλοι έλεγαν ότι δεν ήξεραν τίποτα για το γεγονός αυτό.

Τόσο πολύ μακριά είμαστε ο ένας από τον άλλο. Δεν μπορούμε να μικρύνουμε την απόσταση μεταξύ μας επειδή δεν καταφέραμε να κάνουμε τις λεγόμενες «δικοινοτικές εκδηλώσεις» σε «εκδηλώσεις μίας κοινότητας». Γιατί; Διότι δεν έχουμε μία πολιτική ενότητα. Ούτε εκείνοι που τραγουδούν μαζί έχουν, ούτε εκείνοι που χορεύουν λαϊκούς χορούς μαζί, ούτε εκείνοι που σηκώνουν το ποτήρι στην υγειά της ειρήνης και της αδελφοσύνης σε ένα τραπέζι. Ο ένας αποκαλεί την Τουρκία κατοχική δύναμη. Ο άλλος δεν την αποκαλεί. Ο ένας λέει να δοθεί το Βαρώσι στους ιδιοκτήτες του. Ο άλλος λέει μετά τη λύση. Ο ένας λέει ότι στην Κύπρο υπάρχει ένας λαός. Ο άλλος λέει υπάρχουν δύο λαοί. Ο ένας λέει να φύγει ο τουρκικός στρατός από το νησί. Ο άλλος λέει να μην φύγει. Ιδού, αυτή είναι η εικόνα των εκδηλώσεων που ονομάζονται «δικοινοτικές».Μοιράστηκαν μπόλικα βραβεία λόγω της Ημέρας του Τύπου. Μήπως υπάρχει εφημερίδα και δημοσιογράφος για βράβευση στην Κύπρο; Πάλι όμως υπάρχει πολλή περηφάνια. Όμως, αν σήμερα είμαστε σε αυτή την κατάσταση, αν δεν μπορέσαμε να ενώσουμε ακόμα την πατρίδα μας και τη δύναμή μας, ο Τύπος είναι ένας από τους κύριους ένοχους. Αν τόσες εφημερίδες και τηλεοράσεις αλλά και σελίδες κοινωνικής δικτύωσης που προστέθηκαν σε αυτές πρόσφατα διεξήγαγαν πραγματική εκστρατεία ενημέρωσης για ειρήνη σε αυτό το νησί, η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή.

Όπως το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, έτσι και η προσέγγιση αρχίζει από την κορυφή. Έγινε αντιληπτό ότι δεν θα γίνει τίποτε με το να πίνουν ζιβανία και καφέ. Μήπως είδατε κανέναν ηγέτη εδώ ο οποίος να ενθαρρύνει τους μικτούς γάμους; Ή έναν ηγέτη που γονατίζει μπροστά στους ομαδικούς τάφους και τα μνημεία και απολογείται όπως ο Willy Brandt; Δεν είδατε και δεν πρόκειται να δείτε.