Για ένα Ελληνικό Εθνικιστικό κίνημα, πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά

σαν ξυπνήσεις μονομιάς

θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Κώστας Βάρναλης


 Α. Κόμμα και κίνημα


Πολιτική με κόμμα, έθνος με τελεία


Πολύβιος Δημητρακόπουλος


Ο πολυκομματισμός είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κοινωνικού διαχωρισμού. Το κάθε κόμμα εκφράζει μία διαφορετική ομάδα αντιλήψεων ή/και συμφερόντων όχι απαραίτητα ιδιοτελών, τουλάχιστον στην πρωτογενή τους μορφή.

Η αποκοπή των συμφερόντων αυτών από το ιδεολογικό τους πρόσημο, δημιουργεί σταδιακά ένα σύστημα ιδιοτελών συσπειρώσεων και συναλλαγών που μπορεί να στραφούν εναντίον του γενικού συμφέροντος.

Οι μεταλλαγές των κοινωνικών ισορροπιών, η χρήση τεχνικών μαζικής ψυχολογίας και ο συνδυασμός τους, μετακυλίουν τις κομματικές προτιμήσεις σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας εναλλάσσοντας το πολιτικό σκηνικό χωρίς απαραίτητα να μεταβάλλεται και η ουσία της πολιτικής.

Το κίνημα αντίθετα, είναι ένας δυναμικός σχηματισμός, που έλκει την γένεσή του στην ύπαρξη μιας αποπροσαρμογής, ενός ρήγματος του πολιτικού συστήματος προς την κοινωνία.



Είναι μία έννοια αέναη, κινούμενη και δυναμική με αρχή αλλά χωρίς τέλος που υποκείμενο και φορέας της είναι ο ίδιος ο λαός στο σύνολό του ή σε ένα σημαντικό του τμήμα, που αντιδρά με τον τρόπο αυτό στην ύπαρξη ρήγματος μεταξύ αυτού και της ηγετικής του στιβάδας ή ανακολουθίας μεταξύ των στοιχείων που συγκροτούν την ιδιαίτερη ψυχοπνευματική του δόμηση και τις ενδόμυχες τάσεις, ροπές και παρορμήσεις του από το παρόν και το διαφαινόμενο μέλλον του.

Η ανάπτυξη ενός κινήματος, είναι μία μαζική διαδικασία και δεν αποτελεί εξωτερική διεργασία, ούτε μπορεί να γίνει ερήμην του υποκειμένου του, δηλαδή του λαού.

Μία ιδεολογία, μπορεί να αποτελέσει σημαία και οδηγό του, αν όμως δεν εκφράζει την ουσία του γενεσιουργού του ρήγματος, σύντομα η αποπροσαρμογή θα οδηγήσει σε εκφυλισμό και εξαφάνιση ή αντίθετα, σε εκτρωματικές καταστάσεις και εκρήξεις.

Μία επιλεκτική ομάδα, μία ελίτ, μπορεί με την κατάλληλη συγκυρία να αναλάβει την ηγεσία του. Αν όμως δεν προέρχεται από τα ίδια τα σπλάχνα του κινήματος, δεν εκφράζει την ιδιαίτερη δυναμική του και δεν προσανατολίζει την πορεία της στην ιδιαίτερη ροπή του, τότε παρομοίως, θα οδηγήσει σε εκφυλισμό ή εκτρωματικές μορφές και εκρήξεις.

Η καταφανής χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος, δεν είναι απλώς χρεωκοπία και αποπροσαρμογή της «μεταπολίτευσης» όπως αφελώς ή δολίως κάποιοι προπαγανδίζουν, αλλά πρόκειται για απαξίωση, χρεωκοπία και αποπροσαρμογή συνολικά του πολιτικού και αξιακού συστήματος της μεταπολεμικής, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εποχής.

Το πολιτικό, οικονομικό,  κοινωνικό, πολιτιστικό και αξιακό της οικοδόμημα καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας της εντροπίας του, της αποπροσαρμογής των θεσμών και των δομών του από την αντικειμενική πραγματικότητα, που δεν είναι στατική όπως θεωρήθηκε, αλλά δυναμική και μεταλλασσόμενη.

"Ο κομμουνιστικός διεθνισμός και ο φιλελεύθερος ισοπεδωτισμός, αποτελούν προϊόντα αλλά και τροφοδότες του συστήματος της παρακμής. Η θέση τους δεν είναι στο στίβο της πολιτικής αντιπαραθέσεως αλλά στα ράφια του χρονοντούλαπου της ιστορίας, με όποιο τρόπο χρειαστεί να γίνει αυτό."

Οι προσπάθειες των κυρίαρχων αναξιοκρατικών ελίτ και κατεστημένων, να διατηρήσουν την εξουσία και τα προνόμιά τους, συνθέτουν το εφιαλτικό παρόν που βιώνουν οι λαοί του κόσμου, είναι όμως στο σύνολό τους καταδικασμένες, αδυνατώντας να δημιουργήσουν μία νέα σύνθεση.
Το διευρυνόμενο ρήγμα των κοινωνικών δομών και ιδεολογίας, αποτελεί δυνητικά την εστία ενός κινήματος που θα διεμβολίζει και θα αποσυνθέτει τις παλαιές ιδεολογίες και δομές,  συνθέτοντας και δημιουργώντας νέες δομές ενός πραγματικά νέου κόσμου που έρχεται.

Ενός κινήματος που είναι η συνισταμένη της αποκρίσεως των φυσικών ιδιοτήτων, τάσεων και παρορμήσεων του λαού στην ιστορική του πορεία, στις προκλήσεις του περιβάλλοντος.

Ενός κινήματος που θα είναι εθνικό, γιατί το έθνος είναι η φυσική κοινότητα των ανθρώπων αλλά και η φυσική ανθρώπινη διαχρονική συλλογική οντότητα, πνευματικό γεγονός με βιολογική βάση.

Ενός κινήματος που θα εμφορείται από την ιδεολογία του εθνικισμού, γιατί ο εθνικισμός είναι η μετουσίωση του κοινού σε όλους αισθήματος του πατριωτισμού σε πολιτική ιδεολογία. Είναι δηλαδή, η φυσική ιδεολογία τόσο των ανθρώπων όσο και των λαών αφού θέτει σκοπούς και στόχους στην ίδια την συλλογική μας ύπαρξη και όχι έξω και πέρα απ’ αυτήν.

Β. Πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά


Δεν είμαστε ούτε συντηρητικοί ούτε ριζοσπάστες.


Είμαστε παραδοσιακοί και επαναστάτες.

Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα


Ο παραδοσιακός διαχωρισμός σε «Δεξιά» και «Αριστερά», τεχνητός από την στιγμή της δημιουργίας του, αποτελεί δομή του καταρρέοντος συστήματος.

Έλκοντας την καταγωγή τους από την αστική επανάσταση του 1789 οι δύο έννοιες, έχουν υποστεί σειρά μεταλλαγών στο αξιακό τους περιεχόμενο με την πάροδο των αιώνων.

Τελικά εκφράζουν είτε την παράδοση, την συντήρηση, την διατήρηση των παλαιών δομών και αξιών και την αντίσταση στην μεταβολή τους από τη μία πλευρά, είτε την ανανέωση, την μεταβολή και την ανατροπή στο πολιτικό, το κοινωνικό και το αξιακό επίπεδο από την άλλη.

Δυνάμεις δηλαδή και τάσεις, που θεμιτά πρέπει να υπάρχουν στην κοινωνία όχι όμως διακριτές και σε αντιπαράθεση, αλλά σε δυναμικά μεταβαλλόμενη γόνιμη σύνθεση.

Ο παράλογος, εξωπραγματικός και αφαιρετικός διαχωρισμός είναι ακόμα και σήμερα, 3 γενιές μετά τη λήξη του εμφυλίου, με τον ψυχρό πόλεμο μακρινό παρελθόν και το τείχος του Βερολίνου τουριστικό αξιοθέατο, σε χρήση, σαν Παβλώφειο καμπανάκι των κομματικών μαντριών, που προσδίδουν έτσι τεχνητό νόημα στον καθορισμό του «εαυτού» και του «άλλου», αποκτούν μία διακριτή ψεύτικη ταυτότητα και συντηρούν την κομματική τους συσπείρωση.

Ο διχασμός, ένδυμα μόνο χωρίς περιεχόμενο, συντηρείται και συντηρεί την κομματική ιδιοτέλεια, βούτυρο στο ψωμί των κατεστημένων ελίτ.

Το εθνικιστικό κίνημα που αποτελεί την συνισταμένη των τάσεων και των παρορμήσεων του λαού μας στην ιστορική του πορεία και αποτελεί την ενεργό του απάντηση στην αποπροσαρμογή του από τα δεδομένα της αντικειμενικής πραγματικότητος, δεν μπορεί να είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Αντίθετα, ενσωματώνει και τα δύο μεγάλα κοινωνικά ρεύματα, σε διαρκή δυναμική αλληλεπίδραση, ισορροπία και σύνθεση.

"Στο ζοφερό τοπίο της σημερινής πραγματικότητος, το έργο της εθνικής αναγεννήσεως, αποτελεί καθήκον ενός καθολικού και ευρέος Εθνικού Μετώπου, συγκροτημένου από ανθρώπους απαλλαγμένους από τις διχαστικές εμπλοκές, την οικονομίστικη διαχειριστική λογική και τα παρωχημένα πρότυπα του δύοντος κόσμου."

Χωρίς να αποβάλλει τον αντικαπιταλιστικό και αντικομμουνιστικό του χαρακτήρα, σε διαρκή πόλεμο και αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της παρακμής και του ισοπεδωτισμού, αγνοεί τα κριτήρια του δύοντος κόσμου τους.
Ο κομμουνιστικός διεθνισμός και ο φιλελεύθερος ισοπεδωτισμός, αποτελούν προϊόντα αλλά και τροφοδότες του συστήματος της παρακμής. Η θέση τους δεν είναι στο στίβο της πολιτικής αντιπαραθέσεως αλλά στα ράφια του χρονοντούλαπου της ιστορίας, με όποιο τρόπο χρειαστεί να γίνει αυτό.

Γ. Χτίζοντας το Ελληνικό Εθνικιστικό Κίνημα


«Πρώτα το κράτος τους και ύστερα τον πολιτισμό τους, αυτά έχουν να δημιουργήσουν ομαδικά οι Έλληνες»


Ίων Δραγούμης

Κάθε έθνος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Το ίδιο και κάθε εποχή: έχει τα δικά της. Παρά την καθολική ισχύ των συγκεκριμένων νόμων που διέπουν τις σχέσεις των λαών, το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μεταγλωττισμένο ή έστω εξελληνισμένο και εκσυγχρονισμένο αντίγραφο ξένων προτύπων και μάλιστα άλλων εποχών.

Το χρονικό βάθος της ελληνικής εθνογενέσεως, δίνει στον ελληνικό εθνικισμό την ιδιαιτερότητα να προηγείται αιώνες της αστικής χειραφετήσεως. Άλλωστε εδώ αντί για αστική επανάσταση, έγινε η μεγαλειώδης εθνεγερσία του 1821, το ανολοκλήρωτο ξύπνημα του ελληνικού έθνους που ακόμα με προσωρινή αναστολή βρίσκεται σε εξέλιξη.

Το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα οφείλει να στηριχτεί:

Στην ιστορία του έθνους μας, στην αρχαία και τους μύθους μας, στην μεγαλειώδη εποποιία του θεοείκελου Αλέξανδρου, στο αποσιωπημένο θαύμα της ελληνιστικής εποχής, στο έπος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας των Μέσων Χρόνων που η δυτική διαστρέβλωση μετονόμασε Βυζαντινή, στο θαύμα των Ελλήνων της «Ευρωπαϊκής» Αναγεννήσεως αλλά και σ’ αυτό των αδούλωτων ραγιάδων, εκείνων που παρά τους διωγμούς κράτησαν την πίστη και τον εθνισμό τους. Στην απαρχή της σύγχρονης ιστορίας μας την Εθνεγερσία του 1821, και την γεμάτη λαμπρά παραδείγματα ηρωισμού, ποταμούς αίματος και διδαχές, σύγχρονη ιστορία του έθνους μας.

Στη σύγχρονη θρησκεία μας, που μπολιασμένη από την βαθύτερη ουσία της αρχαίας εθνικής μας λατρείας,  προσαρμοσμένη στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έθνους μας και κωδικοποιημένη από τους σοφούς μας, φωτεινή και όχι εσωστρεφής και θεοσκότεινη, οδοδείκτης άνω θρώσκειν και θεώσεως και όχι μοιρολόγος μαρτυρίου. Στη θρησκεία μας που απαλλαγμένη από βιβλικές μισαλλοδοξίες και ανατολίτικους σκοταδισμούς, με τον βαθύτερο ελληνικό και χριστιανικό της πυρήνα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει φάρο, οδηγό και καταλύτη στα χρόνια που έρχονται.

Στον ελληνικό μας πολιτισμό, απαλλαγμένο από τις σύγχρονες διαστρεβλώσεις του, από τις βαθύτατες ξενόφερτες νοθείες του και τις μουσειακού τύπου μεταφορές και αναπαραστάσεις απολιθωμένων τμημάτων του, από την σύγχρονη υποκουλτούρα του κατεστημένου. Στον ελληνικό μας πολιτισμό, ενός έθνους που ξαναβρίσκει τον εαυτό του, καθοδηγούμενο από τους σοφούς και τους δασκάλους του (που ένας-ένας έρχονται στο φως), σε μία δυναμική σύνθεση και πορεία προς το βάθος του χρόνου.

Στους μεγάλους μας διανοητές και πρωτοπόρους της Εθνικής μας Αναγεννήσεως. Σε αυτούς που δεν αρκεί η αναφορά του ονόματός τους ή η μεταφορά κάποιων ειρημένων ή γραπτών τους, αλλά ή βαθιά μελέτη και βίωση του συνόλου του έργου τους, που μόνο έτσι αποδίδει πλήρως το νόημά του. Αυτού του έργου που αποστολή του δεν είναι να κοσμεί τα ράφια των βιβλιοθηκών μας αλλά να αποτελέσει βασικό ανάγνωσμα των νέων μας.

Στον ίδιο τον λαό μας, τους Έλληνες όπου γης, που απαλλασσόμενοι από τα βιολογικά και ηθικά στοιχεία της παρακμής μας, αποτελούν το υποκείμενο της εθνικής μας αναγεννήσεως.

Στο ζοφερό τοπίο της σημερινής πραγματικότητος, το έργο της εθνικής αναγεννήσεως, αποτελεί καθήκον ενός καθολικού και ευρέος Εθνικού Μετώπου, συγκροτημένου από ανθρώπους απαλλαγμένους από τις διχαστικές εμπλοκές, την οικονομίστικη διαχειριστική λογική και τα παρωχημένα πρότυπα του δύοντος κόσμου.

Αυτό θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αναπτύξεως του σύγχρονου ελληνικού εθνικιστικού κινήματος.

Ενός κινήματος, που προορισμός του είναι να ξαναδώσει στους Έλληνες την Οικουμενική τους προοπτική, την νέα Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού, αυτό ακριβώς που τρέμουν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές: Τον Εξανθρωπισμό της Οικουμένης!

του Κώστα Καρδαρά, Ιατρού, Μέλους του Πολιτικού Γραφείου