Ελληνίδα από τον κέφαλο της λευκάδας χρυσή ολυμπιονίκης με τα χρώματα των Ηνωμένων πολιτειών

Στις φλέβες της Έλεν Λουίζ Μαρούλις ρέει αίμα ελληνικό. Η οικογένειά της, αναζήτησε μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό πριν από περίπου πέντε δεκαετίες και την βρήκε στις ΗΠΑ όταν και μετακόμισε το 1968 με προτροπή του παππού της, Γεράσιμου Μαρούλη και τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα της, Γιάννη Μαρούλη.

Η ίδια μεγάλωσε στην Πολιτεία του Μίσιγκαν, εκεί όπου η οικογένειά της δραστηριοποιήθηκε σε κατασκευαστικά έργα, αφού πρώτα ο πατέρας της δούλεψε με τα αδέλφια του στην οικογενειακή επιχείρηση με εστιατόρια. Πήγε σχολείο στο Marquette, ενώ στη συνέχεια εντάχθηκε στο Ολυμπιακό Κέντρο Εκπαίδευσης του πανεπιστημίου στο Βόρειο Μίσιγκαν.

Αγαπά την Ελλάδα και τον πολιτισμό της και θεωρεί τον Κάλαμο, ένα νησάκι ανατολικά της Λευκάδας ως τον παράδεισό της. Έρχεται συχνά στην Ελλάδα, κάτι που έκανε και πριν από σχεδόν δύο χρόνια. Με την ολοκλήρωση των υποχρεώσεών της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ουζμπεκιστάν, εκεί όπου κατάκτησε την τρίτη θέση, φρόντισε να επισκεφθεί στον Κάλαμο την αγαπημένη της γιαγιά προκειμένου να της δείξει από κοντά το χάλκινο μετάλλιο.

«Είμαι μισή Ελληνίδα, μισή Αμερικανίδα και είμαι υπερήφανη για αυτό. Προσπαθώ να πάρω την ελληνική υπηκοότητα αλλά υπάρχει γραφειοκρατία. Σε ό,τι αφορά την αλλαγή σημαίας στους αγώνες, η Αμερική μου έχει φερθεί πολύ όμορφα και με έχει στηρίξει ως αθλήτρια. Θα το σκεπτόμουν μόνο εάν δεν είχε πρόβλημα η ομοσπονδία των ΗΠΑ», είχε δηλώσει η Μαρούλις στο πέρασμά της από την Αθήνα, όπου φιλοξενήθηκε από την ελληνική ομοσπονδία.

Η 24χρονη Έλεν Μαρούλις, η οποία εκτός από το Ολυμπιακό μετάλλιο, έχει στην κατοχή της τρία μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, κάθε φορά που επισκέπτεται την Ελλάδα νοιώθει εκστασιασμένη. Ή πιο σωστά «μαγεμένη». Το είχε δηλώσει άλλωστε και η ίδια πως «έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου ότι κατάγομαι από αυτή τη χώρα, όπου γεννήθηκε ο αθλητισμός».



Φυσικά, η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου και το τέλος της... ιαπωνικής αυτοκρατορίας στην κατηγορία, αλλάζουν άρδην τα δεδομένα, αφού η πάλη στις ΗΠΑ αποτελεί ένα από τα κορυφαία σπορ, με την ομοσπονδία της να επενδύει πολλά σε αθλητές που πρωταγωνιστούν στις κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις.

Η Μαρούλις είναι μία από αυτές τις αθλήτριες παρά το γεγονός ότι το 2012 της είχαν... κόψει το δρόμο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου (μέσω των αμερικάνικων trials), γεγονός που την είχε θυμώσει αρκετά. Μάλιστα είχε βγάλει από... συρτάρι την ελληνική πρόταση, όμως τα πάντα στην πορεία -και ελέω γραφειοκρατίας- στράβωσαν.

Η περίπτωση της Μαρούλις δεν είναι και η μοναδική για την ελληνική γυναικεία πάλη. Γιατί ότι έγινε στην περίπτωση της Ελληνοαμερικανίδας, το ίδιο ίσχυσε και στην περίπτωση της Ιρίνα Μερλένι το 2003 όταν και με πρόταση της τότε ομοσπονδιακής προπονήτριας, Λία Νικολάου και τη σύμφωνη γνώμη της αθλήτριας, είχε βρεθεί κοντά σε αλλαγή... σημαίας!

Δυστυχώς η αλλαγή δεν έγινε ποτέ και η Μερλένι στέφθηκε Ολυμπιονίκης στην Αθήνα και «χάλκινη» Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο. Μία από τα ίδια και η Μαρούλις, η οποία παρά το γεγονός ότι αποτελούσε διακαή πόθο της διοίκησης του Κώστα Θάνου, τελικά λίγο οι προπονητικές συνθήκες της Αμερικής, λίγο η γραφειοκρατία, απέτρεψαν μία σπουδαία «μεταγραφή». Και μάλιστα όπως αποδείχθηκε χρυσή!



Η οικογένεια της Μαρούλις έχει ενεργή συμμετοχή στα δρώμενα της ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Οι γονείς της σχεδόν κάθε καλοκαίρι «δραπετεύουν» στην Ελλάδα, όπως και η γιαγιά της, η οποία τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια διέμενε στον Κάλαμο κάθε χρόνο από Απρίλιο έως και αρχές χειμώνα. Είναι το πρώτο παιδί της οικογένειας του Γιάννη Μαρούλη και της Πάολα Μαρούλη και το μοναδικό κορίτσι.

Ο πατέρας της είχε ασχοληθεί παλαιότερα με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με την πάλη και το ίδιο προσπάθησε να κάνει και με τα παιδιά του. Διαπίστωσε πολύ γρήγορα, ότι αν και είχε δύο γιους, η κόρη ήταν αυτή που μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα.

Είναι απόφοιτος του κολλεγίου Simon Fraser στο Βανκούβερ το οποίο φροντίζει να προβάλει το κάθε της αγωνιστικό βήμα. Γιατί οι Αμερικανοί ξέρουν πώς να αξιοποιούν τα ικανά τους στελέχη, αντίθετα από την Ελλάδα που το βράδυ της Πέμπτης 18 Αυγούστου, έχασε μοναδική ευκαιρία για να κερδίσει ένα ακόμη μετάλλιο στο Ρίο... Δια χειρός της φιλόπατρις, Ελένης Μαρούλη!