Το θαυματουργό άγαλμα της θεάς Αφροδίτης της Κωνσταντινούπολης

Πιστεύεται ότι την ιδιότητα του "θαυματουργείν" την κατέχουν μόνο οι εικόνες και τα ιερά αντικείμενα του χριστιανισμού; Ίσως έτσι μας έχουν μάθει να πιστεύουμε, όμως η αλήθεια είναι άλλη. Η κάθε θρησκεία έχει τα δικά της ιερά και θαυματουργά αντικείμενα τα οποία λατρεύονται από τους πιστούς και αυτά με την σειρά τους θαυματουργούν πάνω σε αυτούς με διάφορους τρόπους και ενέργειες.

Ένα τέτοιο θαυμαστό και ιερό αντικείμενο ήταν και το άγαλμα της θεάς Αφροδίτης που ο μέγας Κωνσταντίνος είχε κλέψει και μεταφέρει στην νέα του πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, άγνωστο όμως από πού.

Ο ιστορικός Προκόπιος στο έργο του ¨απόκρυφη ιστορία¨ αναφέρει ότι το άγαλμα της θεάς είχε τοποθετηθεί στην συνοικία του Ζεύγματος στις ακτές του Κεράτιου. Το θαυμαστό αυτό άγαλμα είχε την ιδιότητα να αποκαλύπτει αν μία γυναίκα ήταν αρετή και πιστή στον σύζυγό της ή αν τον απατούσε. Κάθε φορά που κάποιος σύζυγος είχε υποψία ότι η γυναίκα του τον απατά, την έπαιρνε και την οδηγούσε στο άγαλμα της θεάς.

Μόνο όσες γυναίκες ήταν τίμιες μπορούσαν να περάσουν μπροστά από το άγαλμα. Όσες όμως απατούσαν πράγματι τον σύζυγό τους, μόλις περνούσαν μπροστά από το άγαλμα βρίσκονταν, ποιος ξέρει από ποια μαγική δύναμη, απότομα απογυμνωμένες από τα ρούχα τους.

Το θαυμαστό αυτό άγαλμα έμεινε στην θέση του μέχρι και τα μέσα περίπου του πέμπτου αιώνα. Ο Προκόπιος μας πληροφορεί ότι μία ανιψιά της αυτοκράτειρας Θεοδώρας περνούσε καβάλα από την συνοικία πηγαίνοντας στις Βλαχέρνες. Μία ξαφνική ραγδαία βροχή όμως την έκανε να αλλάξει δρόμο και χωρίς να το σκεφτεί βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στο άγαλμα της θεάς γυμνή και ντροπιασμένη.

Τότε από την οργή της γκρέμισε εκείνο το προδοτικό άγαλμα και το έκανε κομμάτια για να χαθεί έτσι άλλο ένα αριστούργημα του αρχαίου κόσμου με άγνωστες και θαυματουργές μάλιστα ιδιότητες. Φυσικά και δεν τιμωρήθηκε η καταστροφέας του αγάλματος διότι πέρα από το ότι ήταν ανιψιά της αυτοκράτειρας, το να καταστρέφεις τότε αγάλματα ήταν τόσο φυσικό όσο το να ανάβεις ένα κερί στην εκκλησία.

Ιωάννης Καρυοφυλάκης