Ακόμα και μέσα από την στήλη της αλληλογραφίας μιας εφημερίδας μπορούν να βγουν πολύ ενδιαφέρουσες ειδήσεις. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν ο αποστολέας της επιστολής τυγχάνει να είναι άτομο που κατέχει κρατική και θεσμική θέση, ο γνωστός εθνομηδενιστής Κωστής Παπαϊωάννου, ο οποίος αφού πέρασε από το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ έχει εγκατασταθεί (μέχρι στιγμής) στον ΣΥΡΙΖΑ και κατέχει την ιδιότητα του Γενικού Γραμματέα Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, έχοντας δηλαδή άμεση σύνδεση με τον υπουργό Δικαιοσύνης. Μαζί με αυτόν «έχει βολευτεί» σε κυβερνητική καρέκλα και η σύζυγός του.

Νόμιμο; Αναμφισβήτητα. Ηθικό; Εξαρτάται από την ερμηνευτική διάθεση του καθενός. Δεν είναι, όμως, αυτό το θέμα μας. Το ζητούμενο είναι ότι ο τύπος αυτός κινεί τις διαδικασίες ποινικοποίησης της σκέψης οποιουδήποτε δεν συνάδει με τα δικά του εθνομηδενιστικά πιστεύω. Κάτι τέτοιο δείχνει και στη επιστολή του, η οποία υπό τον τίτλο «Η κριτική της κριτικής» δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της Τρίτης 19 Απριλίου. Στην προσπάθειά του να διαμαρτυρηθεί για την αντιμετώπιση που είχε από τον γνωστό νεοφιλελεύθερο αρθρογράφο της εφημερίδας, Πάσχο Μανδραβέλη, ο Παπαϊωάννου λέει πολλά και διάφορα. Ας σταθούμε σ΄ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπου αναφέρει τα εξής: «Στέκεται, για παράδειγμα, στη φράση μου “Ο μισαλλόδοξος λόγος είναι τελεστικός λόγος. Από τη στιγμή που εκφέρεται αποτελεί πράξη” λες και πρόκειται για καινοφανή δική μου έμπνευση. Τον παραπέμπω σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο γλωσσικής διδασκαλίας, όπου αναφέρεται πως τελεστικός είναι ο λόγος με την εκφορά του οποίου τελούνται πράξεις. Υποστηρίζω λοιπόν πως η εκφορά μιας φράσης περί “ισλαμοποίησης της χώρας” ή περί “υπανθρώπων”, από χείλη βουλευτικά ή άλλα, δεν αποτελεί απλή έκφραση κρίσης, δεν είναι πληροφοριακός λόγος. Έχει συνέπειες, προκαλεί πράξεις ή και αποτελεί πράξη».

Πριν συνεχίσουμε, πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι: Αν ο Παπαϊωάννου περιοριζόταν απλώς στην προεδρία μιας οργάνωσης «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (μια θέση που κατείχε στο παρελθόν), η πλήρης ονομασία της οποίας μου διαφεύγει αυτή την στιγμή, ή απλώς συνέχιζε να λέει «parle-vouz francais?» στην Ελληνογαλλική Σχολή της Αγίας Παρασκευής, στην οποία δήλωνε ότι εργαζόταν παλαιότερα, δεν θα μας ένοιαζε. Θα ήταν η εκφορά μιας ακόμα άποψης, απολύτως ανεκτικής όσο γραφική ή αντεθνική κι αν ακουγόταν. Όταν, όμως, έχει μια κρατική θεσμική ιδιότητα και αυτές του τις απόψεις θέλει να τις επιβάλλει ποινικοποιώντας την αντίθετη άποψη, τότε σαφώς υπάρχει πρόβλημα.

Παρατηρώντας το κείμενο του Μανδραβέλη πάνω στο οποίο βασίστηκε η απαντητική επιστολή του Παπαϊωάννου, βλέπουμε ένα ακόμη χαρακτηριστικό απόσπασμα των λεγομένων του Παπαϊωάννου: «βάση της ρητορικής του μίσους είναι η μνησικακία, είτε αυτή στρέφεται εναντίον του Ισλάμ, είτε έχει αντισημιτικό χαρακτήρα (...), είτε στρέφεται εναντίον της Αριστεράς, είτε εναντίον διανοουμένων». Ώστε έτσι λοιπόν… Η «ρητορική του μίσους» και η «μνησικακία» έχουν ως αποκλειστικό περιεχόμενο ό,τι στρέφεται εναντίον του Ισλάμ, της Αριστεράς, των διανοουμένων (!) και φυσικά έχει αντισημιτικό χαρακτήρα. Ενώ, προφανώς, εάν η ρητορική κάποιων είναι εναντίον της Ορθοδοξίας, της Δεξιάς (με την ευρεία έννοια του όρου) των μη… διανοουμένων και έχει ανθελληνικό χαρακτήρα, τότε δεν έχει χαρακτήρα μίσους! Φαίνεται πως, μέρες που είναι, ο αρεσκόμενος στο να μεταπηδά από κόμμα σε κόμμα, Παπαϊωάννου «έχει χάσει τ΄αυγά και τα πασχάλια».

Επανερχόμενοι στο απόσπασμα της επιστολής του στην «Καθημερινή» παρατηρούμε ότι ο τύπος αυτός υποστηρίζει επί της ουσίας ότι η έκφραση «ισλαμοποίηση της χώρας» πρέπει να ποινικοποιηθεί! Μια έκφραση, η οποία εκφράζει τις πεποιθήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, αλλά όχι το «προοδευτικό» μυαλό του Παπαϊωάννου.

Δεν θα εκπλαγούμε, μάλιστα, αν κατατάσσει τον εαυτό του και στην κατηγορία των «διανοούμενων», αν κρίνουμε από το υπερφίαλο ύφος του κειμένου του και ειδικά τον υπεροπτικό τρόπο με τον οποίο κλείνει την επιστολή του. Η ουσία σ΄όλα αυτά είναι ότι ο Παπαϊωάννου και οι όμοιοί του προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν μια αστυνομία σκέψης, μια «αντιρατσιστική» ποινική λογοκρισία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα τιμωρεί όχι πράξεις αλλά την εκφορά λόγου. Ευελπιστεί ότι ακόμη κι αν χάσει αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία η διάδοχη κατάσταση εντός του «συνταγματικού τόξου» δεν θα έχει διάθεση να αναιρέσει αυτή την ποινικοποίηση της σκέψης.

Τελειώνοντας, λέμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χάσει αύριο την εξουσία, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα συμβεί και με τον Παπαϊωάννου. Αν φροντίσει να κρατήσει ανοιχτές τις πόρτες της επικοινωνίας με τη ΝΔ, δεν είναι απίθανο να παραμείνει στην θέση του ή να «βολευτεί» κάπου αλλού. Έτσι κι αλλιώς, κι αυτός είναι «ευέλικτος» στις αλλαγές κομμάτων και η ΝΔ έχει δείξει πολύ καλή «αντιρατσιστική» συμπεριφορά...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ