Εκείνος καλείται να διαχειριστεί θέματα-«καυτές πατάτες», όπως η ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων ή η εξεύρεση πόρων για την κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, ενώ εκείνη, ως πρόεδρος επιτροπής που εξετάζει αιτήματα ασύλου προσφύγων, εργάζεται καθημερινά δίπλα σε μετανάστες από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, τη Συρία και άλλες χώρες. «Γυρίζω στο σπίτι με δάκρυα στα μάτια από τις ιστορίες βασανισμού και κακοποίησης που ακούω», δηλώνει η κυρία Σπίρτζη στο «ΘΕΜΑ», κατά την πρώτη της συνέντευξη σε μέσο ενημέρωσης, όπου κάνει έκδηλη τη συναισθηματική της φόρτιση λέγοντας ότι είναι «έξαλλη».

Πρόεδρος στη Β’ Ειδική Επιτροπή στα Κάτω Πατήσια είναι η κυρία Δήμητρα Φουφρή, σύζυγος του υπουργού Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη και υπάλληλος του υπουργείου Εσωτερικών από το 1998. Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζεται στην επιτροπή.

«Η δουλειά μου είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα», είναι μία από τις πρώτες κουβέντες που λέει η ίδια στο «ΘΕΜΑ». «Είναι άνθρωποι από το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, τη Συρία, το Κονγκό, την Μπουρκίνα Φάσο, από όλο τον κόσμο, που έφυγαν από τη χώρα τους κυνηγημένοι από τις σφαίρες. Ολες οι ιστορίες έχουν κάτι να πουν. Είναι βαριά η ψυχολογική κατάστασή μου όταν γυρίζω σπίτι. Πολλές φορές επιστρέφω με δάκρυα στα μάτια. Από την άλλη, καλούμαι να λειτουργήσω όχι ως άτομο, αλλά ως υπάλληλος που πρέπει να εφαρμόσει ένα πολύ συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο. Ο άλλος μπορεί να είναι ο κατατρεγμένος της ζωής αλλά να μην πληροί τις προϋποθέσεις και να πρέπει να τον απορρίψω», δηλώνει χαρακτηριστικά η κυρία Φουφρή.

Στο πλευρό της βρίσκεται πάντα ο σύζυγός της. «Ο σύζυγός μου μού συμπαραστέκεται ως σύντροφος. Με τον σύντροφό σου τα συζητάς όλα. Οπως συμπαραστέκομαι κι εγώ στα δικά του προβλήματα».

Η 41χρονη πρόεδρος της επιτροπής μέσα σε δύο χρόνια έχει εξετάσει περίπου 1.000 αιτήσεις για χορήγηση ασύλου. Απ’ αυτές, μόλις το 8% έχει πάρει θετική απάντηση, καλύπτει δηλαδή τις προϋποθέσεις που καθορίζονται από τη Συνθήκη της Γενεύης.

«Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας»

«Τα παιδιά συγκινούν, αλλά δεν πνίγονται μόνο παιδιά. Πνίγονται γυναίκες, γέροι άνθρωποι. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μεγάλη ντροπή για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Κάποιος δημιούργησε το πρόβλημα και κάποιος πρέπει να το λύσει. Οι πρόσφυγες δεν σηκώθηκαν στα καλά καθούμενα μία ημέρα κι έφυγαν από την πατρίδα τους. Κανείς δεν φεύγει από τη χώρα του χωρίς να έχει κάποιο σοβαρό λόγο. Και στις περιπτώσεις αυτές ο “λόγος” είναι οι σφαίρες που τους κυνηγάνε».

Η κυρία Φουφρή θυμάται ιστορίες προσφυγιάς από τη γιαγιά της, την οποία έχασε στα παιδικά της χρόνια. «Την έχουμε ζήσει την προσφυγιά ως έθνος. Η γιαγιά μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη ενώ το σόι του συζύγου μου από τη Σμύρνη. Η γιαγιά μου είχε τέσσερα αδέρφια τα οποία έχασε όταν ήρθε στην Ελλάδα επειδή έμεναν σε σκηνές, δεν είχαν καθαρό νερό και τροφή, δηλαδή ό,τι βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει με αυτούς τους ανθρώπους. Μιλούσε συνεχώς για τα τέσσερα αδέλφια της, το έφερε βαρέως».

Οπως λέει, παρά το ψυχολογικό βάρος που έχει λόγω της καταγωγής της, αλλά και της συναισθηματικής φόρτισης που της προκαλεί η δουλειά της, δεν μετανιώνει ούτε μία στιγμή γι’ αυτό που κάνει. «Το μεγάλο μου αποκούμπι είναι η σκέψη ότι τελειώνοντας την ημέρα μπορεί να έχω βοηθήσει κάποιους ανθρώπους», λέει χαρακτηριστικά.