Φθορά, φθορά όσο περνάει ο καιρός....
Και αυτή η ανηφοριά πως με κουράζει....
Κι όσο διακρίνω τον πόθο σου ψυχή για διαφορά...
η φωτιά στο στήθος δεν καταλαγιάζει ...
Θαρρώ πως φράγμα έβαλα μονάχη στον λογισμό...
Επέβαλα βάρδια αιώνια στην σιωπή μου...
Τα χείλη σώπασαν, δεν έχω τι να πω ...
Κι όσο δεν έχω τι να πω,τόσα συνέχεια βρίσκω...
Και φοβάμαι μην με κρίνουν γραφική....
άνθρωποι που μείναν τραγικοί,αιώνιες φιγούρες πλανεμένες..
Στέριεψε ο πόθος τους....
Και όσο βλέπω απ'την κόγχη των ματιών σου
τον δικό σου πόθο να αστράφτει ....
αναρωτιέμαι και συλλογιέμαι ,πόσο ακόμη θα μας κάψει τα κορμιά αυτή η πύρινη κόλαση του προσωπικού ξεριζωμού...;
Πόσο θα γλύψει η καταστροφή τις ζωές μας..αυτή η πελώρια γη που μας σώζει ,πως θα σωθεί αν εμείς δεν ενεργήσουμε σοφοί...;
Μας έχουν ζώσει οι φλόγες και μας τυλίξανε ...
Και κοιταζόμαστε μεταξύ μας δίχως μιλιά..
Βραδιάζει....βυθίζεται στο σκότος η ελπίδα....
Κίνηση στον ορίζοντα καμιά...
Μα, δεν ξεχνώ πως ο ουρανός συνεχίζει να λάμπει με τ'αστέρια ..
Εφόσον υπάρχουν ακόμη αυτά..σίγουρα υπάρχει κάπου φως....
Ας φροντίζουμε να λάμπει της ψυχής ο αστερισμός...
Για να μην χάνεται ποτέ ο προορισμός...
Ο Ελληνισμός.
Γ.Αλβενιώτη
