Οι εξελίξεις στην Τουρκία τρέχουν. Στο άρθρο μας της Παρασκευής κάναμε λεπτομερή αναφορά στα πιο χτυπητά ζητήματα πάνω στα οποία διαφώνησαν οι Ερντογάν-Νταβούτογλου, με αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση του δεύτερου στην πολιτική ζωή της Τουρκίας.

Ήδη το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) κινείται με γρήγορους ρυθμούς προς το Έκτακτο Συνέδριο, που θα γίνει τις 22 Μαΐου, στο οποίο και θα κριθεί ποιος θα είναι ο εκλεκτός του Ερντογάν που θα καταλάβει τη θέση του επόμενου πρωθυπουργού της Τουρκίας.

Όσον αφορά τους συσχετισμούς στο σώμα των συνέδρων, είναι συντριπτικά υπέρ της πτέρυγας του Ερντογάν, αφού οι καρατομηθέντες σε διάφορες φάσεις Αμπντουλάχ Γκιουλ, Μπουλέντ Αρίντς, και τώρα ο Αχμέτ Νταβούτογλου, δεν μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις.

Με άλλα λόγια, ο Ερντογάν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και σταδιακά εξελίσσεται σε έναν ηγέτη τύπου Μουαμάρ Καντάφι, Σαντάμ Χουσεΐν και Χαφέζ αλ Άσαντ, κρατώντας σε ορισμένες περιπτώσεις κάποια προσχήματα και διατηρώντας έναν δημοκρατικό φερετζέ, κυρίως λόγω της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και της πορείας της προς την ΕΕ.

Υποψήφιοι για την προεδρία του κόμματος, άρα και για τη θέση του πρωθυπουργού, είναι οι Μπιναλί Γιλντιρίμ (σήμερα υπουργός Συγκοινωνιών), Μπεράτ Αλμπαϊράκ (υπουργός Ενέργειας), Μπεκίρ Μπόζνταγ, (υπουργός Δικαιοσύνης), Μεχμέτ Μουεζίνογλου (υπουργός Υγείας) και Νουμάν Κουρτουλμούς (αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Νταβούτογλου).

Για την ιστορία, ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ είναι ο άνδρας της κόρης του Ερντογάν και φερόμενος ως ο διαχειριστής όλων των ευαίσθητων ζητημάτων που αφορούν τις ενεργειακές συμφωνίες της Τουρκίας με τους Κούρδους του Β. Ιράκ, το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν κτλ.

Επίσης, και πάλι για την ιστορία, ο Μεχμέτ Μουεζίνογλου έχει γεννηθεί σε χωριό της Κομοτηνής και δραστηριοποιείται ενεργά στα τουρκο-ζητήματα της ελληνικής Θράκης, καθώς και ο άλλος, ο Μπεκίρ Μπόζνταγ, ο οποίος είναι και ο ενορχηστρωτής των διώξεων των Κούρδων, των δημοσιογράφων, των ακαδημαϊκών και όλων όσων στέκονται εμπόδιο στο δρόμο του μονοκράτορα Ερντογάν.

Αυτή είναι η κατάσταση στην Τουρκία, και αναμένεται να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα σε επίπεδο προσώπων και ρόλων μετά τις 22 Μαΐου, οπότε θα δούμε αν ο Ερντογάν οδηγήσει τα πράγματα και πάλι σε πρόωρες εκλογές, με σκοπό να αφήσει εκτός Βουλής και τους Κούρδους του HDP και τους ακραίους εθνικιστές του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), αφού οι πρώτοι αιμορραγούν πολιτικά λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, οι δε δεύτεροι οδηγούνται διχασμένοι στο συνέδριό τους.

Άρα, αν συνυπολογίσουμε ότι η δυναμική του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), ακόμα και με βάση τις πιο ευοίωνες προβλέψεις δεν μπορεί να ξεπεράσει το 30%, και το γεγονός ότι σταδιακά οι ψηφοφόροι στην Τουρκία ψηφίζουν με βάση την σουνιτική τους πίστη και τα προσωπικά τους συμφέροντα, τότε μπορούμε με άνεση να συμπεράνουμε ότι η Τουρκία εισέρχεται σε μια περίοδο δημοκρατικοφανούς σουνιτικής δικτατορίας Ερντογάν, που θα έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά των ολοκληρωτικών καθεστώτων του αραβικού κόσμου, των μπααθιστών συμπεριλαμβανομένων.

Το τι ακριβώς θα σημαίνει αυτό για την Κύπρο και την Ελλάδα, είναι σχετικά δύσκολο να το προκρίνουμε από τώρα. Είναι αρκετά νωρίς.

Αυτό που θα πρέπει να συγκρατήσουμε, ίσως, Έλληνες και λοιποί γειτονικοί λαοί και Ευρωπαίοι, είναι το γεγονός ότι η Τουρκία, για πρώτη φορά μετά το 1950, που η Άγκυρα πέρασε σταδιακά από την επιρροή του Λονδίνου στην επιρροή της Ουάσινγκτον, έχει έναν κυβερνήτη ο οποίος δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί εις βάθος, γιατί από τον παράγοντα αυτόν θα κριθεί η διεθνής συμπεριφορά του Ερντογάν το επόμενο διάστημα, κυρίως λόγω της συνεχιζόμενης συνεργασίας των ΗΠΑ με τους Κούρδους στη Συρία, αλλά και η μακροημέρευσή του.

Οψόμεθα...