Το «Νεκρονομικόν» (Necronomicon) είναι ένα φανταστικό βιβλίο, λογοτεχνικό δημιούργημα του Αμερικανού συγγραφέα τρόμου, Χ. Φ. Λάβκραφτ (H. P. Lovecraft, 1890-1937).

O Λάβκραφτ αναφέρει την ύπαρξη του εν λόγω βιβλίου σε διάφορες ιστορίες του. Την πρώτη αναφορά στο Νεκρονομικόν την συναντούμε στο διήγημα του «Το Κυνηγόσκυλο» (“The Hound”) το οποίο γράφτηκε το 1922 και δημοσιεύτηκε το 1924.

Σύμφωνα με τον Χ. Φ. Λάβκραφτ, συγγραφέας του Νεκρονομικόν ήταν ένας «Τρελός Άραβας» με το όνομα Αμπντούλ Αλχαζρέντ (Abdul Alhazred). Ο παράφρων Άραβας είχε πρωτοαναφερθεί σε ένα άλλο διήγημά του Λάβκραφτ με τίτλο «Η Ανώνυμη Πόλη» (“The Nameless City”) που δημοσιεύτηκε το 1921.

Αναφορά στο Νεκρονομικόν γίνεται επίσης στα διηγήματα του “»Pickman’s Model» (1927), «The Call of Cthulhu» (1928), The Dunwich Horror (1929), “The Diary of Alonzo Typer” (1938), καθώς και στις νουβέλες “The Case of Charles Dexter Ward”, (γράφτηκε το 1927 αλλά δημοσιεύτηκε το 1941 μετά τον θάνατο του συγγραφέα), και “At the Mountains of Madness” (γράφτηκε το 1931 και δημοσιεύτηκε το 1936).

«That is not dead which can eternal lie.
And with strange aeons even death may die».

(Στίχοι που παρουσιάζονται σε ιστορίες του Λάβκραφτ και παρουσιάζονται ως απόσπασμα του «Νεκρονομικόν»).

Η κατά τον Χ. Φ. Λάβκραφτ ιστορία του βιβλίου «Νεκρονομικόν»:

Το 1927, ο Λάβκραφτ έγραψε την υποτιθέμενη ιστορία του βιβλίου Νεκρονομικόν η οποία δημοσιεύτηκε το 1938 (ένα χρόνο μετά τον θάνατό του) με τίτλο «History of the Necronomicon». Σύμφωνα με αυτή ο Αμπντούλ Αλχαζρέντ, ο οποίος ήταν μισότρελος λάτρευε τις οντότητες Yog-Sothoth και Cthulhu. Καταγόταν από την Υεμένη και είχε επισκεφτεί τα ερείπια της Βαβυλώνας, τα υπόγεια μυστικά του Μέμφις στην Αίγυπτο και την μεγάλη έρημο της Σαουδικής Αραβίας όπου ανακάλυψε την «Πόλη χωρίς όνομα».

Αργότερα έζησε στη Δαμασκό όπου έγραψε το Νεκρονομικόν (με τον αραβικό τίτλο Al Azif) και πέθανε μυστηριωδώς το 738 μ.Χ. Ο αραβικός τίτλος του βιβλίου μεταφράζεται από τον Λάβκραφτ ως «ο νυχτερινός ήχος (από έντομα), ο οποίος υποτίθεται ότι είναι το ουρλιαχτό των δαιμόνων».

Σύμφωνα πάντα με τον Λάβκραφτ, το Νεκρονομικόν μεταφράστηκε το 950 μ.Χ. στα ελληνικά από τον Θεόδωρο Φιλέτα στην Κωνσταντινούπολη. Στην ελληνική μετάφραση του δόθηκε το όνομα το οποίο και τελικά επικράτησε: Νεκρονομικόν (Necronomicon). [Ο τίτλος που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «νεκρός» και «νόμος».] Ο Λάβκραφτ υποστηρίζει ότι η ελληνική μετάφραση χρησιμοποιήθηκε από κάποιους σε τρομερά πειράματα προτού ο Πατριάρχης Μιχαήλ (υπαρκτό πρόσωπο, πέθανε το 1059) το καταστρέψει ρίχνοντάς το στην πυρά.

Το περιεχόμενο του βιβλίου διαδιδόταν κρυφά μέχρι το 1228 μ.Χ., όταν ο Olaus Wormius το μετάφρασε από τα ελληνικά στα λατινικά. [Ο Δανός φιλόσοφος Olaus Wormius ήταν επίσης υπαρκτή προσωπικότητα αλλά έζησε μεταξύ 1588-1624].

Τόσο η λατινική όσο και η ελληνική έκδοση λογοκρίθηκαν και απαγορεύτηκαν από τον πάπα Γρηγόριο IX το 1232. Το βιβλίο, όμως, διασώθηκε και αντίτυπά του στα λατινικά εκδόθηκαν κατά τον 15ο αιώνα στη Γερμανία και τον 17ο αιώνα στην Ισπανία. Μια ελληνική έκδοση του βιβλίου εκδόθηκε επίσης τον 16ο αιώνα στην Ιταλία.

Ο Άγγλος αποκρυφιστής John Dee (1527-c. 1609) μετάφρασε το βιβλίο στην αγγλική γλώσσα (αν και η συγκεκριμένη μετάφραση ποτέ δεν εκτυπώθηκε).

Σύμφωνα με τον Λάβκραφτ η αραβική έκδοση του Al Azif είχε ήδη χαθεί την εποχή που απαγορεύτηκε το βιβλίο στα ελληνικά, το 1050. Παρολαυτά, ένα μυστικό αντίγραφο εμφανίστηκε τον 20ο αιώνα στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ. Το βιβλίο στην ελληνική έκδοση δεν έχει εμφανιστεί πουθενά από τότε που κάηκε η Βιβλιοθήκη του Σάλεμ, το 1692 (εδώ ο Λάβκραφτ συνδέει την ιστορία του με την πραγματική ιστορία της δίκης των μαγισσών του Σάλεμ, αλλά και με το διήγημά του «The Diary of Alonzo Typer», όπου παρουσιάζει τον πρωταγωνιστή να βρίσκει ένα ελληνικό αντίτυπο του Νεκρονονικόν).

Σύμφωνα με την Ιστορία του Necronomicon η ίδια η πράξη της μελέτης του κειμένου του βιβλίου, είναι άκρως επικίνδυνη. Επίσης όσοι επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν τις απόκρυφες γνώσεις του, θα έχουν ένα τρομακτικό τέλος.

Ανάμεσα σε άλλα, το Νεκρονομικόν αναφέρεται στους Μεγάλους Παλαιούς, την ιστορία τους και τρόπους επίκλησής τους. Σύμφωνα με τον Λάβκραφτ, αντίγραφα του υπάρχουν στα Πανεπιστήμια Μισκατόνικ και Χάρβαρντ στη Μασσαχουσέτη, στο Βρετανικό Μουσείο, στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας και στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες.

Άλλοι συγγραφείς, όπως ο August Derleth και ο Clark Ashton Smith, το αναφέρουν επίσης στα έργα τους.

Κατά καιρούς πολλοί πίστεψαν ότι το βιβλίο είναι αληθινό. Κάποιοι το αναζήτησαν ενώ κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να το αναπαράγουν με βάση τις πληροφορίες που δίνει ο Λάβκραφτ. Την δεκαετία του 70 πολλοί καπηλεύτηκαν τον τίτλο Νεκρονομικόν καθώς το βιβλίο έκανε απίστευτες πωλήσεις.