72 χρόνια μνήμης... Η σφαγή στο Αγιονόρι Κορινθίας από τους κομμουνιστές, δεν ξεχνιέται...

Στις 20 Αυγούστου 2016, ημέρα Σάββατο και ώρα 18:30, τελέστηκε στο Ηρώο – Θυσιαστήριο του Αγιονορίου Κορινθίας, μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των σφαγιασθέντων κατοίκων της περιοχής Αγιονορίου, Λιμνών, Μηδέας, Στεφανίου κλπ, υπό των κομμουνιστών.

Μετά το καλωσόρισμα του διοργανωτού Ευάγγελου Τσούμπα, αδελφού του εκλιπόντος δημιουργού του μνημείου αλλά και της εκδηλώσεως, Αλεξάνδρου Τσούμπα (†2015), από τα μεγάφωνα ακουστηκε η καταγεγραμένη συγκλονιστική μαρτυρία από τα απομνημονεύματα του Αναστάσιου Αλ. Τσούμπα:

«Την 19ην του μηνός Αυγούστου 1944 ημέραν Σάββατον περί ώραν 6ην απογευματινήν, οι ενταύθα ληστοκομμουνισταί συνωμοτικώς...προέβησαν όλως απροόπτως εις συλλήψεις... Εμείνoμεν απολιθωμένοι, μη γνωρίζοντες την αιτίαν... εδέθημεν, εμαστιγώθημεν, γερά φρουρούμενοι υπό πολλών κομμουνιστών.

... Κατόπιν εκλήθη ο πατήρ μου Αλέξανδρος Τσούμπας ο οποίος με την επιστροφήν του μου είπεν ότι μας κατηγορούν ως αντιδραστικούς διότι ο Βασίλης επήγεν στο Κάιρον, και δεν ηκολούθησε το αντάρτικο, πράγμα το οποίον εφοβούμεθα αφ’ ότου ο Βασίλης ανεχώρησεν δι’ Αίγυπτον. Όταν δε εκαλούντο δι ανάκρισιν ηρωτώντο δια της λέξεως ‘μετάλαβες;’

Περί ώραν 2αν μεταμεσημβρινήν, εκλήθη εις άλλο δωμάτιον ο Αλέξανδρος Τσούμπας... Επέστρεψεν... μου είπεν ότι ‘παιδί μου, εμένα θα με σκοτώσουν, έτσι το θέλουν, διότι νομίζουν ότι εγώ μεταπολεμικώς θα είμαι αντιδραστικός κομματάρχης, μου είπον δε ‘ας έλθει ο υιός σου Βασίλειος από το Κάιρον με την μπότα, να βρει τους τέσσερις τοίχους εις το σπίτι σου αφού δεν ήθελε να μας ακολουθήσει. Φοβάμαι μήπως εφαρμόσουν την τακτική τους και εις το σπίτι μας, δηλαδή ξεπάστρεμα μέχρι γάτας, όπως συνηθίζουν να λέγουν’... Ο εκ των κομμουνιστών..., εζήτησεν να λιντσαριστούν όλοι οι κρατούμενοι...

Περί ώραν 3ην μετά μεσημβρίας,... λαβών τον λόγον λέει ότι:‘Είμαι ο πρώτος μάρτυρας και ομολογώ ότι ολόκληρη η οικογένεια Αλεξάνδρου Τσούμπα είναι αντιδραστική και πρέπει να εκτελεσθεί διότι ήθελε να κτυπήσει το κομμουνιστικό αντάρτικο και με όπλα... Επίσης και τους δύο αδελφούς μου, εμαστίγωσαν... Επήραν ρολόγια και δαχτυλίδια...

...Ύστερον ηκούομεν εκ του διπλανού δωματίου, συζητούντας μερικούς εκ των εγχωρίων κομμουνιστών λέγοντας ‘εμένα μου χρειάζεται ένα παντελόνι, εμένα ένα πουκάμισο, εμένα παπούτσια, εγώ θα πάρω του γιατρού το σακάκι’... ‘εγώ θα πάρω το παντελόνι του..., επειδή είναι μάλλινο’ κ.λ.π... Επηκολούθησεν άγριος δαρμός...‘Σε λίγη ώρα θα σας φάει το αντάρτικο λεπίδι, τι τσιγάρο ζητάτε;’... Εδόθη η διαταγή αναχωρήσεως. ‘Εμπρός μαρς’...ήσαν παρατεταγμένοι περί τους 40 τρομοκράτας, ως φρουρά και εκτελεσταί. Καθ’ οδόν αι γυναίκες εφώναζαν, αλλά εσύροντο ωσάν ψοφίμια.

... Εις θέσιν Τζιαγκάρι, ένας κρατούμενος, ασθενής, δεν ημπόρεσεν να ακολουθήσει. Αυτός ήτο ο Χρήστος Νότης, ετών 16 περίπου. Τον διέταξαν να πάρει την στάσιν της προσοχής, οι βάρβαροι, οι φονιάδες, του λέγουν ‘σήκω το κεφάλι’, και αμέσως ηκούσθη εις βρόγχος, ωσάν να επρόκειτο περί σφαζομένου αρνίου.
Την πρωίαν ευρέθη το πτώμα, απαγορεύσαντες όμως την ταφήν. Η κρατούμενη μητέρα του αντελήφθη ότι έλειπεν από την γραμμήν ο Χρήστος της, και φωνάζουσα με τον μητρικόν πόνον απεκεφαλίσθη καθ’ οδόν, αλλού κεφάλι, αλλού σώμα... Τέλος έφθασαν εις περιοχήν Στεφάνι, πάντοτε δερόμενοι καθ’ οδόν, εσταμάτησαν. Εκεί εικών απερίγραπτος... Έμπηξαν με τα κακούργια χέρια των, τις μάχαιρές των εις τους λαιμούς και τα στήθη των αθώων αυτών υπάρξεων...».



Εν συνεχεία ακούστηκε η συγκλονιστική μαρτυρία από τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΘΩΜΑ ΓΕΩΡΓΑ:

«14 Αυγούστου 1944... Η ΟΠΛΑ ήρθε εκείνο το βράδυ στο χωριό μου, και μας συγκέντρωσε όλους τους κατοίκους εις θέσιν Αλώνι – πούλου... Ώρα 7 μ.μ. η ΟΠΛΑ εμφανίζεται εις το σπίτι μας και συλλαμβάνει: εμένα, την μητέρα μου 50 χρονών, τον αδελφόν μου, Κωνσταντίνον 13 ετών, τις αδελφές μου Μαριγώ 24 ετών και Αναστασίαν 30 ετών, η οποία είχεν σπάσει τα δύο πόδια και δεν είχε θεραπευθεί. Την φόρτωσαν στον γάιδαρό μας...

...Ώρα περίπου 9 μ.μ. αρχίζει η πορεία προς τον Γολγοθάν. Μας εσυνόδευαν η ΟΠΛΑ η προαναφερομένη, αποτελουμένην από τους... Οι περισσότεροι από τους κρατουμένους ήσαν ξυπόλυτοι, διότι δεν τους άφησαν να φορέσουν καν τα παπούτσια λέγοντάς τους ότι δεν χρειάζονται διότι θα επιστρέψουμε αμέσως...

Περί την 11.30 νυκτερινήν, εμφανίσθη όλη η ομάς της ΟΠΛΑ που ανέφερα,...και μας οδήγησαν εις τον τόπον της εκτελέσεως εις θέσιν πηγάδι μπάρμπα... Συναισθανόμενος τι επρόκειτο να ακολουθήσει άρχισα να φωνάζω και να καλώ στην απόγνωσή μου τον φονευθέντα προσφάτως από τους Γερμανούς πατέρα μου, να έρθει να με πάρει μαζί του, να τελειώνω! Τότε μας έβαλαν να γδυθούμε εντελώς. Δίπλα μου δυο μέτρα ποιο πέρα έσφαξαν τον... Επικρατούσε δε βαθύ σκοτάδι. Άρχισα να τρέχω ολόγυμνος και ξυπόλυτος μέσα από χαμόκλαδα και βράχια, πέφτοντας και ξανασηκωνόμουν. Φωνάζοντας ‘Θεέ μου δώσε μου ζωή να εκδικηθώ’.

Απομακρυνόμενος 50 έως 60 μέτρα, άρχισαν να ακούγονται σπαρακτικές κραυγές, κατάλαβα ότι έσφαξαν τους υπολοίπους. Έσφαξαν πρώτα τους άρρενες κατ’ ομολογίαν του..., μέλους της ΟΠΛΑ και πρώτου εξαδέλφου μου, και κατόπιν τις γυναίκες αφού προηγουμένως τις εβίασαν...

Μετά την φυγήν μου από την εκτέλεση προσπάθησαν με κάθε τρόπο να με εξοντώσουν για να μην υπάρχει μάρτυρας για το αποτρόπαιο έγκλημά τους...
Εις το Ναύπλιον εγένετο απόπειρα δολοφονίας μου, τέσσερις απόπειρες εις Αθήνας, όπου μετέβην εις το κίνημα του Δεκεμβρίου 1944, εις το χωρίον Δενδρά άλλη απόπειρα, εις την Μηδέα άλλη απόπειρα με καταιγιστικά πυρά δύο φορές και εις την νήσο Πόρο.»

Ακολούθησε η επιμνημόσυνη δέηση, το προσκλητήριο ΟΛΩΝ των νεκρών, και εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής η εξαιρετική ομιλία του Κώστα Κολεβέντη.
Στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η κατάθεση των στεφάνων εκ μέρους συγγενών από ΟΛΑ τα χωριά των θυμάτων, του κοινοτάρχου Αγιονορίου κ. Γεωργίου Ξύδη, του ευρωβουλευτού της Χρυσής Αυγής κ. Μάνθου Φουντούλη, της κυρίας Έλλης Πετροπούλου εκ μέρους της Λαϊκής Κίνησις Πολιτών Αττικής και του Κορινθιακής καταγωγής εκδότου Ιωάννη Γιαννάκενα.

Χαιρετισμοι, εκφωνήθηκαν εκ μέρους της Χρυσής Αυγής, του ευρωβουλευτού κ. Μάνθου Φουντούλη, και εκ μέρους της Λαϊκής Κίνησις Πολιτών Αττικής του φλογερού αρχηγού της, Λοχαγού Ανδρέα Πετρόπουλου.

Κρατήθηκε, σε ιδιαίτερη συγκινησιακά ατμόσφαιρα ενός λεπτού σιγή, και η εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικόν Ύμνον.